δρακοπουλιάδα

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος (Benjamin Franklin, 17 Ιανουαρίου 1706 – 17 Απριλίου 1790) είναι ένας από τους εθνοπατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Αξιόλογα πολυμαθής, ο Φραγκλίνος ήταν διακεκριμένος συγγραφέας και τυπογράφος, θεωρητικός της πολιτικής, πολιτικός, επιστήμων, εφευρέτης, κοινωνικός ακτιβιστής, στρατιωτικός και διπλωμάτης. Με την ιδιότητα του επιστήμονα, αποτέλεσε σημαντική φιγούρα του Διαφωτισμού και της ιστορίας της φυσικής για τις ανακαλύψεις και τις θεωρίες του αναφορικά με τον ηλεκτρισμό.

Ο Βίος του Βενιαμίν Φραγκλίνου

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος γεννήθηκε στη Βοστώνη. Ήταν το 16ο από τα 17 παιδιά του Γιοσάια Φραγκλίνου, παρασκευαστή κεριών και σαπουνιών. Ήταν ο νεότερος γιος της οικογένειας και μάλλον ο πιο αγαπημένος. Τον ελεύθερο του χρόνο ο μικρός Φραγκλίνος τον αφιέρωνε στη μελέτη επιστημονικών και άλλων βιβλίων και στη συγγραφή σατιρικών δοκιμίων και ποιημάτων, παρά την άποψη του πατέρα του ότι «οι ποιητές ήταν πάντα ζητιάνοι».

Οι γονείς του επιθυμούσαν ο μικρός Βενιαμίν να γίνει κληρικός, όμως από πολύ νωρίς αυτός διάλεξε διαφορετικό δρόμο: Στην ηλικία των 12 ετών έγινε βοηθός στο τυπογραφείο του αδερφού του Τζέιμς. Τρία χρόνια αργότερα, ο Τζέιμς ίδρυσε την «New England Courant», την πρώτη ανεξάρτητη εφημερίδα των αποικιών. Στον Βενιαμίν δεν επιτράπηκε να γράψει στην εφημερίδα. Έτσι, αυτός χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Mrs. Silence Dogood» άρχισε να στέλνει γράμματα στην εφημερίδα του αδερφού του, τα οποία δημοσιεύονταν για αρκετό καιρό χωρίς να καταλάβει κανείς τον πραγματικό τους συγγραφέα. Μάλιστα το περιεχόμενό τους ήταν τέτοιο, ώστε προκάλεσαν συζήτηση στην πόλη της Βοστώνης.

Το 1723, σε ηλικία 17 ετών, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος άφησε τη γενέτειρά του και πήγε στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Αρχικά δούλεψε σε διάφορα τυπογραφεία της πόλης. Κάποια στιγμή ήρθε σε επαφή με τον Γουίλιαμ Κιθ, κυβερνήτη της πολιτείας της Πενσυλβάνια, ο οποίος έπεισε τον Φραγκλίνο να ταξιδέψει στο Λονδίνο για να αναζητήσει  τυπογραφικό εξοπλισμό και για να βελτιώσει την τέχνη του, με την υπόσχεση ότι θα τον εφοδιάσει με τις κατάλληλες συστατικές επιστολές. Ο Κιθ όμως δεν κράτησε την υπόσχεσή του, οπότε ο 18χρονος Βενιαμίν βρέθηκε στο Λονδίνο χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Βρήκε πάλι δουλειά σε τυπογραφείο και, το σημαντικότερο, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την ευρωπαϊκή επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη.

Πέντε χρόνια αργότερα ο Φραγκλίνος επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια και κατάφερε να γίνει ανεξάρτητος εκδότης. Κατάφερε μάλιστα να πείσει τους κυβερνήτες της Φιλαδέλφεια να του αναθέσουν το σχεδιασμό και την εκτύπωση χαρτονομισμάτων. Το 1730 ίδρυσε την «Εφημερίδα της Πενσυλβάνια» (Pennsylvania Gazette), η οποία σύντομα έγινε η πλέον έγκριτη εφημερίδα της Αμερικής. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Φραγκλίνος παντρεύτηκε την Ντέμπορα Ράιντ (Deborah Reid). Λίγα χρόνια αργότερα ο Φραγκλίνος κυκλοφόρησε ένα κείμενο με τίτλο «Προτάσεις για την Εκπαίδευση των Νέων στη Φιλαδέλφεια»,το οποίο οδήγησε στην ίδρυση του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Η επίσημη ημερομηνία ίδρυσης του Πανεπιστημίου τοποθετείται σήμερα στο 1740, γεγονός που το καθιστά το 4ο αρχαιότερο πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ (μαζί με το Πρίνστον).

Για 25 χρόνια, από το 1732 μέχρι το 1757, ο Φραγκλίνος εξέδιδε το «Αλμανάκ του Φτωχού Ρίτσαρντ» (Poor Richard’s Almanac), ένα ημερολόγιο με επιστημονικές γνώσεις σε εκλαϊκευμένη μορφή και συμβουλές για την προσωπική επιτυχία του καθενός με γνώμονα τα χρηστά ήθη. Στο Αλμανάκ αυτό ο Φραγκλίνος έγραφε με το ψευδώνυμο «Ρίτσαρντ Σώντερς» (Richard Saunders). Η επιτυχία του Αλμανάκ ήταν μεγάλη. Είναι ενδεικτικό ότι η περιληπτική του έκδοση «Ο δρόμος προς την ευημερία» (The Way to Wealth) μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Οι εφευρέσεις του Βενιαμίν Φραγκλίνου

Εφηύρε το αλεξικέραυνο αφού διαπίστωσε την ηλεκτρική φύση του  κεραυνού. Πρότεινε την κατασκευή πυκνωτή πολλαπλών πλακών. Ανακάλυψε την πρώτη θερμάστρα που λειτουργούσε με μεταφορά αέρα. Εφηύρε τους διεστιακούς φακούς. Δεν κατοχύρωσε καμία από τις εφευρέσεις του, γιατί θεωρούσε ότι ανήκουν στο λαό.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και η Φυσική

Εργάστηκε πάνω στον ηλεκτρισμό και πρότεινε την ιδέα του αρνητικού και θετικού ηλεκτρικού φορτίου. Εργάστηκε πάνω στη μετεωρολογία, εξηγώντας τη δημιουργία των καταιγίδων.

Ο πολιτικός Βενιαμίν Φραγκλίνος

Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής που συνέταξε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Συνολικά, η συμβολή του Φραγκλίνου στην ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μεγάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τους λεγόμενους «πατέρες» του αμερικανικού έθνους, είναι ο μόνος του οποίου η υπογραφή υπάρχει και στα τέσσερα έγγραφα που σφράγισαν τη μετατροπή των τότε βρετανικών αποικιών σε νεοσύστατο κράτος: στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (Declaration of Independence), στη Συνθήκη με τους Γάλλους, στην Ειρηνευτική Συνθήκη με τους Άγγλους και στο πρώτο Σύνταγμα των ΗΠΑ.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/Βενιαμίν_Φραγκλίνος

Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 251μ.Χ.. Ιδιαίτερη πατρίδα του ήτανε ένα μικρό χωριό, Κόμα ονομαζόμενο, που βρισκότανε ανατολικά της όχθης του ποταμού Νείλου, στην Νότιο Μέμφιδα. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς χριστιανοί. Μπορούσαν να δώσουμε μεγάλη μόρφωση στον μικρό τους Αντώνιο και να τον αναδείξουν μεγάλο επιστήμονα, αλλά τους φόβιζε η συναναστροφή στο σχολείο με τα παιδιά των ειδωλολατρών. Δεν ήθελαν να χάσει την πίστη του το παιδί τους, από την πλάνη της ειδωλολατρίας. Προτιμούσαν να δούνε  το παιδί του στον Παράδεισο αγράμματο, παρά γραμματισμένο στην Κόλαση. Έμεινε, λοιπόν, εξαιτίας αυτού, τελείως αγράμματος ο Αντώνιος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αναδειχθεί Μέγας. Οι γονείς του, όμως, φρόντισαν πολύ για την χριστιανική ανατροφή του. Τον μεγάλωσαν με τις αρχές του Ευαγγελίου και του δείξανε τους δύο δρόμους, που θα τον γλύτωναν από τις παγίδες του διαβόλου: τον δρόμο του σπιτιού και τον δρόμο της Εκκλησίας. Σε ηλικία 18 ετών, έμεινε ορφανός με μια αδελφή. Ο θάνατος των γονέων του, τον έβαλε στην αρχή σε λύπη και σε βαθύ συλλογισμό. Κατάλαβε τότε, πόσο μάταιος είναι τούτος ο κόσμος και πόσο γρήγορα είναι το πέρασμα του ανθρώπου από την προσωρινή αυτή ζωή.

Ο Άγιος Αντώνιος αναχωρεί στην έρημο

Μια Κυριακή ο Άγιος Αντώνιος ακούει στην Εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή, στην οποία συζητάει ο Χριστός μ’ ένα πλούσιο νεαρό και του δείχνει, τον δρόμο της τελειότητας και της σωτηρίας της ψυχής του.Ο Χριστός, αφού ακούει τον νεαρό πλούσιο, να του λέγει, ότι έχει ζήσει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, του υπογραμμίζει: «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί διάδος πτωχοῖς καί δεῦρο ἀκολουθεῖ μοί καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῶ». Τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, κάνουν βαθειά εντύπωση στην ψυχή του Αντωνίου. Γυρίζει στο σπίτι του σκεφτικός και κυριευμένος από αγωνία. Νομίζει, ότι η φωνή του Κυρίου τον καλεί κι αυτόν, όπως εκείνον τον νέον, να τον ακούσει και να τον ακολουθήσει. Υπακούει αμέσως και χωρίς αναβολή. Πουλάει όλα του τα κτήματα. Από την πώληση τους, πήρε πολλά χρήματα. Το χρυσάφι όμως, δεν του τράβηξε την καρδιά. Το έδωσε στην Εκκλησία, το μοίρασε στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους. Αυτός κράτησε μόνο για την αδελφή του ελάχιστα χρήματα. Έπειτα εμπιστεύεται την αδελφή του σ’ ένα Κοινόβιο παρθένων, σ’ έναν παρθεώνα. Εκεί, ζούσανε ενάρετες γυναίκες μαζί και επεδίδοντο σε έργα αγάπης. Φεύγει κι’ αυτός, όχι πολύ μακριά από το σπίτι του κι’ άρχισε την ασκητική ζωή. Δεν υπάρχουν ακόμη μοναστήρια την εποχή εκείνη συγκροτημένα. Γι’ αυτό καταφεύγει σ’ ένα ερημητήριο των περιχώρων. Εκεί, βρίσκει, ένα Γέροντα ασκητή, ο όποιος αναλαμβάνει να τον καθοδηγήσει στην αρετή. Για να φτιάξει ψυχή ο άνθρωπος χρειάζεται άσκηση. Τα πάθη δεν βγαίνουν, χωρίς αγώνα. «Ὑποπιάζω μου τό σῶμα καί δουλαγωγῶ», έλεγε ο Παύλος, «μήποτε ἄλλοις κηρύξας ἐγώ αὐτός ἀδόκιμος γένωμαι». Προσεύχεται στο Θεό. Του ζητάει να τον βοηθήσει στον αγώνα του, για την σωτηρία της ψυχής του. Ξενυχτάει, τώρα, πολλές φορές στην άσκηση και στην προσευχή. Τρώει ελάχιστα. Η τροφή του είναι ένα ξερό κομμάτι ψωμί και νερό. Τρώει μόνο μια φορά την ήμερα. Μερικές μάλιστα μέρες, περνούν, χωρίς να βάλει τίποτε στο στόμα του. Άλλοτε, πάλι γεύεται το ξεροκόμματο, αφού περάσουν τρεις και τέσσερις μέρες εξαντλητικής νηστείας.

Ο Άγιος Αντώνιος προσεύχεται με πολλή πίστη. Η νηστεία και η σκληραγωγία γινότανε πιο αυστηρή. Έκτος από το ελάχιστο ψωμί, που έτρωγε κάθε δύο τρεις ή και τέσσερις μέρες, ούτε λάδι, ούτε κρασί, ούτε καμιά άλλη τροφή έβαζε στο στόμα του. Κοιμόταν δε πάνω σε μια παλιά ψάθα ή και εντελώς κάτω στο χώμα. Για ν’ ανεβάσει, λοιπόν, ακόμη πιο ψηλά τον αγώνα και την άθληση του την χριστιανική, καταφεύγει σ’ ένα παλαιό τάφο κι’ απομονώνεται. Εκεί του φέρνει την λίγη τροφή του, από καιρού εις καιρόν, κάποιος ευσεβής χριστιανός. Ο τάφος αυτός ήταν ευρύχωρος, σαν δωμάτιο.

Ο δύσκολος δρόμος της αθλήσεως

Κατά το 285 μ.Χ., θέλει ν’ απομακρυνθεί περισσότερο από τον κόσμο. Ο Άγιος Αντώνιος ξεκινάει, για το σκληρό και δύσκολο δρόμο της ασκήσεως. Περνάει τον Νείλο ποταμό και προχωράει προς τα βουνά της δεξιάς όχθης του, που προεκτείνονται προς την Αραβία. Είναι στη Λυβική έρημο Πισπίρι, που βρίσκεται το σημερινό Δάρ -Ελ -Μεϊμούν. Φθάνει, λοιπόν, ο μεγάλος ασκητής βαθειά στην έρημο. Εδώ, αρχίζει ο Άγιος Αντώνιος να ζει σε πιο αυστηρή άσκηση. Απομονωμένος από τον κόσμο εντελώς, βαθαίνει στα μυστήρια της ζωής και της Δημιουργίας. Είκοσι ολόκληρα χρόνια, προσεύχεται, νηστεύει, ξαγρυπνάει και αντιστέκεται στους πειρασμούς του διαβόλου. Οι επισκέπτες, που πηγαίνουν να τον δουν, ακούνε στο φρούριο άγριες κραυγές: —Φύγε από τον τόπον μας. Η έρημος είναι δική μας. Δεν θα μπορέσεις ν’ αντέξεις στις μηχανές μας. Θα σε πιάσουμε στις παγίδες μας και στις ενέδρες μας! Οι επισκέπτες νομίζουνε στην αρχή, ότι οι φωνές είναι ανθρώπινες. Διαπιστώνουν όμως έπειτα, ότι πουθενά δεν υπάρχουν άνθρωποι, εκτός από τον γενναίο ασκητή. Καταλαβαίνουν τότε τι υπεράνθρωπη πάλη κάνει ο Άγιος με την πανουργία του διαβόλου και θαυμάζουν. Τότε ο Άγιος τους πλησιάζει γαλήνιος. Ανοίγει την εξώπορτα του φρουρίου και τους λέγει: —Μη φοβάστε, αγαπητοί μου. Αφήστε τον δαίμονα να χτυπιέται. Εσείς να κάνετε τον σταυρόν σας και να βαδίζετε άφοβα στον δρόμο σας.

Οδηγός και διδάσκαλος

Το όνομα του Μεγάλου Αντωνίου γίνεται ξακουστό. Ο θαυμασμός, για την αυστηρή ζωή, παρακινεί πολλούς να πάνε να τον δούνε. Πολλοί μοναχοί, τον βλέπουν σαν φωτεινό παράδειγμα αγίας ζωής και θέλουν να τον μιμηθούν. Όταν, λοιπόν, μαθαίνουν που βρίσκεται, τρέχουν πολλοί με χαρά κοντά του. Κοιτάζουν με απορία το κοκαλιάρικο σώμα του και τα χάνουν. Αρκετοί, που πάσχουν από αρρώστιες, μόλις τον βλέπουν, γιατρεύονται. Πολλοί δαιμονισμένοι λυτρώνονται από τα δεσμά του διαβόλου. Ο Μέγας Αντώνιος, όλους τους δίδασκε. Δεν ήξερε βέβαια γράμματα, αλλά ο λόγος του ήτανε «ἅλατι ἠρτυμένος». Όσοι τον άκουγαν, ένοιωθαν αμέσως γαλήνη στην καρδιά του. Μεγάλωνε ο έρωτάς τους για την αρετή. Έφευγε από το σώμα τους η τεμπελιά, για τους πνευματικούς αγώνας και από την ψυχή τους ο καταστρεπτικός εγωισμός. Μάθαιναν όλοι τους, πώς να καταφρονούν τους πειρασμούς του πονηρού διαβόλου και πώς να πλησιάζουν περισσότερο τον Χριστό.

Στην Αλεξάνδρεια κοντά στους μάρτυρες

Κατά το 311 μ.Χ. επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Μαξιμίνου, ξεσπάει άγριος διωγμός εναντίον των Χριστιανών στην Αίγυπτο. Τότε ο άγιος αφήνει την έρημο. Παίρνει μαζί του και μερικούς άλλους μοναχούς και κατεβαίνει στην Αλεξάνδρεια, έτοιμος να μαρτυρήσει, για το Χριστό. Στερεώνει τους μάρτυρες στην πίστη. Τους δίνει κουράγιο. Τους βοηθάει στις δύσκολες στιγμές τους. Και, όταν δόθηκε εντολή, να μην πατήσει μοναχός στα δικαστήρια, ο μεγάλος ασκητής, δεν υπάκουσε. Μπήκε στο δικαστήριο και κάθισε σε σημείο, που να τον βλέπουν. Μέσα του  κρυφόκαιγε ο πόθος να μαρτυρήσει, για την πίστη του Κυρίου, γιατί γνώριζε, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο για τον άνθρωπο από το να αξιωθεί να μαρτυρήσει για τον Χριστό.

Διδάσκει και θαυματουργεί

Το όνομά του γίνεται παντού ξακουστό. Όλοι κάτι έχουν ακούσει, για τον μεγάλο και ασύγκριτο ασκητή της ερήμου. Όλοι έχουν ανάγκη ν’ ακούσουν κάτι από τον φωτισμένο άνδρα. Μοναχοί από μακρινά Μοναστήρια τον καλούν για να τους διδάξει και να ωφεληθούν από την παρουσία του. Εκείνος για να ωφελήσει τις ψυχές τους με ταπεινοφροσύνη, περνάει από Μοναστήρι σε Μοναστήρι. Τους διδάσκει την αγάπη, την καρτερικότητα και την πάλη με τη σάρκα. «Φυλάττεσθε, ἔλεγε, ἀπό ρυπαρούς λογισμούς καί σαρκικᾶς ἠδονᾶς. Μή ἀπατάσθε χορτασία κοιλίας, φεύγετε τήν κενοδοξίαν καί συνεχῶς προσεύχεσθε». Τα λόγια του θερμαίνουν τις καρδιές. Δυναμώνουν την πίστη, δίνουν ζωή και όρεξη, για θεία άσκηση, για αγώνες αρετής και αγιοσύνης. Σ’ ένα από τα γυναικεία Μοναστήρια συνάντησε και την αδελφή του, η οποία γριά πλέον, είχε γίνει Καθηγουμένη του Μοναστηρίου. Μεγάλη χαρά πήρε από την συνάντηση εκείνη ο Άγιος. Το όνομα τουΑγίου ήταν πλέον γνωστό, όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους εθνικούς, τους ειδωλολάτρες, στους άρχοντες και βασιλιάδες. Μια μέρα επισκέφτηκε τον Άγιο ένας άρχοντας από το παλάτι του βασιλέως. Ο άρχοντας εκείνος λεγόταν Φρόντων. Έπασχε δε από μια φοβερή αρρώστια. Από την αρρώστια του εκείνη κινδύνευε να τυφλωθεί. Έπεσε λοιπόν στα πόδια του Άγιου και τον παρακαλούσε να τον γιατρέψει. Ο Μέγας Αντώνιος, αφού του έκαμε μια προσευχή του είπε: —Φύγε και στον δρόμο θα θεραπευτείς! Εκείνος όμως δεν έφευγε. Περίμενε πρώτα να θεραπευτεί κι’ έπειτα ν’ αναχωρήσει. Τότε ο Άγιος του επανέλαβε: —Όσο καιρό κάθεσαι εδώ, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Πήγαινε λοιπόν και μέχρις ότου φτάσεις στην Αίγυπτο θα γίνεις καλά! Τότε πίστεψε ο άρρωστος στην υπόσχεση του Αγίου, πίστεψε όμως και στην δύναμη του Θεού κι’ έφυγε ευχαριστημένος.

Ο Άγιος Αντώνιος πολεμάει την αίρεση του Αρειανισμού

Το 338 μ.Χ. ενώ βρίσκεται σε βαθειά γεράματα, η Ορθοδοξία του ζητάει την βοήθειά του. Οι Αρειανοί ταράζουν την γαλήνη της Εκκλησίας και προσπαθούν να παραποιήσουν την πίστη. Οι παρακλήσεις των επισκόπων και των μοναχών να πάρει μέρος σ’ αυτή την μάχη κατά του Αρειανισμού τον ξεσηκώνουν. Κατεβαίνει τότε από το βουνό ο Άγιος και προχωράει, σαν θεϊκός σίφουνας, προς την Αλεξάνδρεια. Εκεί πρωταγωνιστεί. Πολεμάει με ζωτικότητα την αίρεση. Αποκηρύσσει τους Αρειανούς και την αίρεση τους. Την ονομάζει πρόδρομο του Αντίχριστου.

Ο Άγιος Αντώνιος δίνει Λύσεις

Ο Άγιος έδινε λύσεις σε σοβαρά προβλήματα πολλών μεγάλων ανδρών, όταν του ζητούσαν την συμβουλή του. Και δεν ήτανε λίγοι εκείνοι, που του έγραφαν. Τις απαντήσεις βέβαια δεν τις έγραφε μόνος του, γιατί δεν ήξερε, όπως είπαμε γράμματα. Έλεγε όμως σε κάποιον άλλο ασκητή, που ήξερε να γράφει, λέξη προς λέξη την απάντηση ή την συμβουλή και εκείνος την έγραφε. Τα γράμματά του γραφτήκανε όλα στην κοπτική γλώσσα. Αυτή τη γλώσσα ήξερε ο Άγιος. Έπειτα έγιναν και μεταφράσεις τους στην Ελληνική.

Ο Άγιος Αντώνιος ωφέλιμος συνομιλητής

Πολλές φορές, που τον ρωτούσαν, πώς μπορεί να ζει, χωρίς να διαβάζει βιβλία, τους απαντούσε με ευστροφία: — Το δικό μου βιβλίο είναι η φύσις των γεγονότων. Είναι η Δημιουργία του μεγαλοδύναμου Θεού! Άλλοτε πάλι θέλοντας να παρηγορήσει ένα τυφλό μοναχό, Δίδυμο ονομαζόμενο, του έλεγε: —Δίδυμε, διόλου να μην ταράσσεσαι, διότι έχασες τους αισθητούς οφθαλμούς σου. Αντιθέτως να χαίρεσαι, διότι έχεις ανοιχτό τα μάτια της ψυχής, με τα όποια βλέπεις τον Θεό και καταλαβαίνεις το φως των λόγων Του. Όπου περνάει αφήνει τον πλούτο της ψυχικής του ευφορίας ν’ ακτινοβολήσει. Ποτέ δεν ταράζεται. Ποτέ δεν σκυθρωπιάζει. Είναι πάντα γαλήνιος. Μα σαν πρόκειται να παλέψει για την πίστη και να πολεμήσει τις αιρέσεις, φουντώνει και θεριεύει. Γίνεται αθλητής της πίστεως. Γίνεται δύναμης φοβερή και τρομερή, που γκρεμίζει τις πλάνες των αιρετικών. «Ἀντώνιος σᾶς ἀποχαιρετᾶ….» Τώρα ο Άγιος είναι πλέον πολύ γέροντας. Είναι 105 χρονών. Μέχρι τώρα τίποτε δεν ένοιωσε στο κορμί του. Ποτέ του δεν αισθάνθηκε πόνο ή πυρετό ή δυσθυμία. Σε όλη του την ζωή πετούσε ανάλαφρα. Οι μπόρες, τα άγρια κρύα και οι μεγάλες ζέστες δεν τον πειράζαν. Ως τα βαθιά του γεράματα έμεινε ακμαίος και στο σώμα και στην ψυχή. Και όταν ήρθε ο χρόνος να αποχωριστεί η ψυχή από το βασανισμένο κορμί του, το προαισθάνθηκε. Και τις τελευταίες αυτές μέρες της ζωής του θέλησε να τις εκμεταλλευτή, για το καλό των μαθητών του. Παρά τα γεράματά του επισκέφτηκε πολλά μοναστήρια κι’ έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες. Τους είπε πώς ν’ αγωνίζονται κατά του διαβόλου και ν’ αποφεύγουν τους αιρετικούς. Οι μοναχοί του έλεγαν να μην γυρίσει πίσω στην έρημο, στο ησυχαστήριο του, αλλά να μείνει κοντά τους. Ο Άγιος όμως επέστρεψε στην έρημο. Ζήτησε δε να μην μουμιοποίησουν το σώμα του, όπως συνηθίζαν οι Αιγύπτιοι, αλλά να ταφεί εκεί κοντά στην έρημο, σε σημείο που να μην το ξέρει κανένας. Δεν ήθελε μεταθανάτιες τιμές. Λίγο προτού κλείσει τα μάτια του, λέγει στους μοναχούς, που βρίσκονται κοντά του, ότι αφήνει την μηλωτή, τον μανδύα του, για τον Μέγα Αθανάσιο, ο όποιος του τον είχε χαρίσει κάποτε καινούργιο. Κατόπιν ο Μέγας Αθανάσιος τον φορούσε πάντοτε ως φυλαχτό. Τους προβάτινους χιτώνες τους, τους άφησε στο μοναχό Σεραπίωνα. Έπειτα, αφού τους κοίταξε κατάματα τους είπε: Ο Αντώνιος σας αποχαιρετά και φεύγει. Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε την αμόλυντη ψυχή του στον Θεό. Τον έθαψαν κατά την επιθυμία του, σε άγνωστο μέρος. Ο τάφος του έμεινε, πράγματι, άγνωστος. Ουδείς ξέρει, που ετάφη. Ήταν 17 Ιανουαρίου 356 μ.Χ. Έζησε 105 χρόνια.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Στο Ψυχόδραμα, η προσωπικότητα κάθε ατόμου ορίζεται ως ένα σύνολο ρόλων. Ο ρόλος δείχνει τον τρόπο που λειτουργεί το άτομο σε μια συγκεκριμένη κατάσταση μια δεδομένη στιγμή. Οι ρόλοι που έχουμε δεν είναι ψεύτικοι και φτιαχτοί, δεν είναι προϊόν προσποίησης. Δείχνουν πώς χρησιμοποιούμε τα χαρακτηριστικά, τις ικανότητες, τις συμπεριφορές μας, προκειμένου να διαχειριστούμε τις καταστάσεις που προκύπτουν στην καθημερινότητα μας και να σχετιστούμε με τους ανθρώπους γύρω μας.

Είναι αρκετά πολύπλοκο να εξηγηθεί το πώς διαμορφώνονται οι ρόλοι μέσα μας, που με το πέρασμα του χρόνου συγκροτούν την ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός μας. Μας δίνονται από τους γονείς κυρίως και το ευρύτερο οικογενειακό σύστημα κι εμείς τους υιοθετούμε σε πάρα πολύ μικρή ηλικία. Υπάρχει κι αυτό το ιδιαίτερο μοναδικό κάτι που φέρει το κάθε παιδί, αλλά σίγουρα η επίδραση του περιβάλλοντος είναι καθοριστικής σημασίας.

Η λέξη παιδί χρησιμοποιείται στο παρόν κείμενο για να περιγράψει αφενός το ρόλο του παιδιού μέσα στο οικογενειακό σύστημα κι αφετέρου το ρόλο του παιδιού ως μέρος της προσωπικότητας μας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για το παιδί που υπήρξαμε κάποτε και το κουβαλάμε ακόμα μέσα μας ως ενήλικες και σε κάποιες περιπτώσεις λειτουργούμε έτσι.

Κάνοντας μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε την διαδικασία διαμόρφωσης ενός παιδιού, θα λέγαμε ότι είναι ένα σύνολο από χαρακτηριστικά στοιχεία του πατέρα, της μητέρας και της μεταξύ τους σχέσης. Το πρώτο παιδί έρχεται στον κόσμο για να συναντήσει το ζευγάρι, οι οποίοι μαζί του θα αρχίσουν να διαμορφώνουν το γονεϊκό τους ρόλο.

Κάθε επόμενο παιδί, έρχεται να προστεθεί και σταδιακά να ενσωματωθεί σε μια ήδη διαμορφωμένη οικογένεια, όπου υπάρχει η μαμά, ο μπαμπάς και το πρώτο παιδί. Έτσι, το δεύτερο παιδί επηρεάζεται από τον κάθε γονιό, τη σχέση τους και τον αδερφό/ή του και κάθε επόμενο παιδί κοιτάει και παίρνει στοιχεία από όλους τους παραπάνω.

Λόγω της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου και της κάθε οικογένειας, είναι απλοϊκό να μιλήσουμε για συγκεκριμένα στοιχεία προσωπικότητας που έχει το πρώτο, δεύτερο, τρίτο παιδί μιας οικογένειας. Ωστόσο, κοιτάζοντας την δική μας οικογένεια ή κάποια του κύκλου μας, διαπιστώνουμε μεταξύ των παιδιών όχι μόνο ομοιότητες και διαφορές, αλλά και συμπληρωματικότητα στους ρόλους.

Για να γίνει πιο ξεκάθαρο παρατίθενται κάποια απλοϊκά παραδείγματα: το ένα παιδί μπορεί να είναι πιο υπάκουο και το άλλο πιο απείθαρχο, το ένα πιο συνεσταλμένο και το άλλο πιο κοινωνικό, το ένα ζωηρό και το άλλο ήρεμο. Η λίστα των χαρακτηριστικών είναι ατελείωτη.

Το να αποκτήσουμε επίγνωση των διαφόρων τρόπων λειτουργίας μας συμβάλλει στο να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να δούμε ξεκάθαρα πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Διαφορετικά προβάλλουμε δικά μας κομμάτια στους άλλους, αδυνατώντας να κατανοήσουμε το πώς συμβάλλουμε εμείς στη διαμόρφωση και τελική έκβαση μιας κατάστασης.

Μόνο έτσι μπορούμε να διακρίνουμε ποιοι ρόλοι μας προάγουν και πώς κάποιοι άλλοι μας εγκλωβίζουν. Κι έτσι να διερωτηθούμε περαιτέρω στο πώς μπορούμε να συμβάλλουμε στη διεύρυνση της προσωπικότητας τόσο εμάς των ιδίων όσο και των παιδιών μας.

Για να γίνει πιο κατανοητό το πώς οι ρόλοι επιδρούν στη ζωή μας και στις σχέσεις μας, θα δώσουμε κάποια παραδείγματα ρόλων που βλέπουμε συχνά. Όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε είτε στον εαυτό μας είτε σε κάποιον που γνωρίζουμε το ρόλο του «καλού παιδιού».

Λειτουργώντας έτσι γίνεται πολύ συμπαθητικός, είναι ευγενικός, συχνά πρόθυμος να ακούσει, διαθέσιμος όταν υπάρξει ανάγκη, ακολουθεί τη γνώμη των περισσοτέρων. Δεν θέλει να φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση, οι περιπτώσεις να διαφωνήσει ή να συγκρουστεί είναι λίγες.

Συσχετιζόμενος με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, νιώθει καλά με τον εαυτό του κι εισπράττει την εκτίμηση των άλλων. Ταυτόχρονα, υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύεται να εκφράσει την διαφορετική του θέση, καθώς αυτό τον φέρνει αντιμέτωπο τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό όσο και με τους άλλους. Καλείται να μείνει σταθερός και να υποστηρίξει την άποψη του, ενώ οι άλλοι παραξενεύονται που βλέπουν μια συμπεριφορά που δεν περιμένουν από εκείνον.

Συχνά συναντούμε γύρω μας «αυστηρούς κριτές». Άτομα που η γνώμη τους είναι αμετάκλητη, που έχουν πολλές απαιτήσεις από τους άλλους ή κι από τον εαυτό τους, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Ο γονιός που είναι αυστηρός με το παιδί του, συμβάλλει στο να γίνει το παιδί αυστηρό με τον εαυτό του και τους άλλους γύρω του.

Έτσι, παγιώνεται σταδιακά μια στάση απαιτητική κι επικριτική προς το παιδί και τους άλλους, διαμορφώνεται μια στάση ζωής που μένει σταθερή μέχρι να αντιληφθεί ως ενήλικας πλέον πώς και πόσο επηρεάζεται η αυτοεκτίμηση του κι οι σχέσεις του.

Κάποια παιδιά μέσα στις οικογένειες τους εκτελούν χρέη «διαμεσολαβητή». Συναισθάνονται πολύ την ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι, γίνονται «καλοί ακροατές» ή «πρόθυμοι συμβουλάτορες» κι ως τέτοιοι παίζουν τον ενωτικό κρίκο μεταξύ των γονιών και των άλλων μελών της οικογένειας. Ο ρόλος του διαμεσολαβητή που μεταφέρει τα μηνύματα ή που ηρεμεί τα πνεύματα, παγιώνεται και βλέπουμε να εμφανίζεται σε όλες τις σχέσεις του ατόμου, εντός κι εκτός σπιτιού.

Κάποιος που εναντιώνεται σε ό,τι του λένε, που δεν δέχεται εύκολα αντίθετες γνώμες κι αμφισβητεί τα δεδομένα, μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πνεύμα αντιλογίας» ή «αντιδραστικός επαναστάτης».

Κάποιος, άντρας ή γυναίκα, που φροντίζει υπερβολικά τους άλλους, τρέχει να βοηθήσει, να ικανοποιήσει, που συγχωρεί τα πάντα, μας θυμίζει μια «υπερπροστατευτική μαμά» ή τη «μητέρα Τερέζα».

Το άτομο που παραπονιέται συχνά για τις ατυχίες που του συμβαίνουν κι ενώ νιώθει ότι κάνει προσπάθειες αυτές δεν του αποδίδουν τα ανάλογα, παρομοιάζεται με «θύμα των καταστάσεων».

Κάποιοι ρόλοι μας είναι πιο κεντρικοί, δηλαδή μας χαρακτηρίζουν έντονα, και κάποιοι περιφερειακοί, δηλαδή υπάρχουν αλλά δεν τους εκδηλώνουμε συχνά. Για παράδειγμα, ένας αγχώδης χαρακτήρας που κάπου- κάπου χαλαρώνει και αντιμετωπίζει με ηρεμία τις καταστάσεις στη ζωή του. Άλλοι ρόλοι λειτουργούν ως ταμπέλες φορεμένες, που μας ακολουθούν μια ζωή και ενίοτε συμπεριφερόμαστε αντίστοιχα για να τους επιβεβαιώσουμε.

Για παράδειγμα, ο «απρόσεχτος μαθητή» που ξεχνάει κάποιες από τις εργασίες του και κάνει λάθη από βιασύνη. Αν ο γονιός αναφέρεται συχνά και επικριτικά σε αυτό, τότε ενισχύει -άθελα του ενδεχομένως- αυτήν τη συμπεριφορά του παιδιού, που γίνεται στάση ζωής και τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων. Ή μπορεί να ενισχύσει μια στάση φαινομενικής αδιαφορίας του παιδιού καθώς και την αίσθηση ανεπάρκειας του εαυτού του.

Αν ο γονιός σχετιστεί με πιο χαλαρό και δημιουργικό τρόπο με αυτήν τη συμπεριφορά και κάθε άλλη συμπεριφορά, θα συμβάλλει στο να διαμορφώσει το παιδί έναν αποτελεσματικό τρόπο ανάληψης των υποχρεώσεων του και μια θετική εικόνα για τον εαυτό του, στοιχεία πολύτιμα για όλη τη μετέπειτα ζωή του. Αυτός είναι κι ο λόγος που ασχολούμαστε με τους ρόλους στο ψυχόδραμα, μας δίνουν επίγνωση όλων των πλευρών του εαυτού μας και τους δίνουμε την δυνατότητα να υπάρχουν ισότιμα, να έχουν εξίσου λόγο και φωνή.

Οι παραπάνω ρόλοι είναι παραδείγματα για να γίνει πιο σαφές πώς εννοούμε στο ψυχόδραμα τον συγκεκριμένο όρο. Κάθε άτομο παίζει πολλούς ρόλους καθημερινά, γιατί είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που καλείται να ανταποκριθεί σε διαφορετικές καταστάσεις.

Σε μια ημέρα ένας ενήλικας μπορεί να είναι ο «συνεπής επαγγελματίας» που ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της εργασίας του, η «καλή νοικοκυρά» που φροντίζει ώστε όλες οι ανάγκες του σπιτιού να είναι τακτοποιημένες, ο «αγχωμένος γονιός» που προβληματίζεται για το παιδί του, το «ανέμελο παιδί» που διασκεδάζει με τους φίλους του σε μια βραδινή έξοδο και τόσα άλλα.

Κάθε προσωπικότητα είναι ένα μοναδικό παζλ αποτελούμενο από πολλά κομμάτια – ρόλους, που όλα μαζί συνθέτουν την εικόνα. Ένα παζλ που έχει διαμορφωθεί πολύ νωρίς στην παιδική ηλικία κι οι επιρροές του φτάνουν στο σήμερα της ενήλικης ζωής. Έχοντας επίγνωση των ρόλων μας, έχουμε επίγνωση του εαυτού μας.

Δεν είναι τόσο ο διαχωρισμός σε θετικούς κι αρνητικούς ρόλους που έχει σημασία. Όλοι έχουμε ρόλους που λιγότερο ή περισσότερο μας δυσκολεύουν. Το θέμα είναι να τους αποδεχτούμε, να αναπτύξουμε τους λειτουργικούς ρόλους που έχουμε και να δημιουργήσουμε νέους που μας ικανοποιούν περισσότερο.

Να γίνουμε «εραστές της ζωής», να δημιουργήσουμε το δικό μας όραμα, ανοίγοντας νέες προοπτικές και διεξόδους στον εαυτό μας. Να βάλουμε το σπόρο και να τον φροντίσουμε να μεγαλώσει, να ανθίσει και να βγάλει καρπούς. Για να νιώθουμε ότι αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, για να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν. Για να γίνουμε καλύτεροι γονείς και να μεγαλώσουμε παιδιά που αγαπούν τον εαυτό, τους ανθρώπους και τον κόσμο.

Πηγή: https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/prosopikotita/gnostiki-psyxologia/8318-poioys-rolous-paizoume-sti-zoi-mas.html

«Το κύριο πρόβλημα από τη δυνητική εισαγωγή νέων τεχνολογιών δεν είναι ο κίνδυνος φαινομένων υψηλής και μαζικής ανεργίας, πέραν αυτής που προκάλεσε η διαχείριση της ελληνικής κρίσης, αλλά οι μεταβολές οι οποίες θα επέλθουν στον τεχνικό και τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και η προετοιμασία και η θεσμική θωράκιση σχετικά με την επίδραση την οποία αυτές θα επιφέρουν στους όρους εργασίας, αναπαραγωγής και ζωής των εργαζομένων».

Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, η μελέτη που παρουσιάστηκε από το Ινστιτούτο Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), με τίτλο «Οι επιπτώσεις της ψηφιοποίησης στην αγορά εργασίας», που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο της λειτουργίας του Παρατηρητηρίου Οικονομικών και Κοινωνικών Εξελίξεων.

Η μελέτη, καλύπτοντας ένα κενό της διαθέσιμης βιβλιογραφίας, παρουσιάζει τα αποτελέσματα μίας πρώτης ποσοτικής εκτίμησης των δυνητικών επιπτώσεων στην ελληνική αγορά εργασίας.

Νέες τεχνολογίες και εργαζόμενοι

Η μελέτη επικεντρώνεται στην εξέταση του ερωτήματος του βαθμού διακινδύνευσης θέσεων εργασίας από τη δυνητική εισαγωγή αυτοματοποιημένων συστημάτων («ψηφιοποίηση») στις διαδικασίες παραγωγής.

Η εισαγωγή αυτομάτων σε μία διαδικασία εργασίας έχει δύο κύριες επιπτώσεις: α) την υποκατάσταση θέσεων εργασίας από αυτόματα και β) την αλλαγή της σύνθεσης των καθηκόντων που απαιτεί μία θέση εργασίας, για παράδειγμα να απαιτείται πλέον ο εργαζόμενος να λειτουργεί συμπληρωματικά με αυτόματα.

Επομένως, η «ψηφιοποίηση» επηρεάζει δυνητικά τόσο τον όγκο της απασχόλησης, όσο και τα διάφορα χαρακτηριστικά της σύνθεσής της (επαγγέλματα και ειδικότητες, αλλαγή της σύνθεσης των εισοδημάτων από εργασία, διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων, κλπ).

Για την απάντηση του ερωτήματος αναπτύχθηκε μία σειρά δεικτών, οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα εντοπισμού κατηγοριών εργατικού δυναμικού για τις οποίες ενέχεται δυνητική διακινδύνευση από τις τάσεις «ψηφιοποίησης» και, γενικότερα, τη δυνατότητα εξαγωγής χρήσιμων συμπερασμάτων.

Το πλήθος των δεικτών, που αναπτύχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν, απαιτείται αφενός μεν, για να αντισταθμιστούν περιορισμοί της βάσης δεδομένων αφετέρου δε, για να διακριθούν διαφορετικές όψεις των δυνητικών επιπτώσεων της «ψηφιοποίησης» στην απασχόληση.

Στη μελέτη παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της έρευνας σε σχέση με το σύνολο του εργατικού δυναμικού, με τα επαγγέλματα που το απαρτίζουν (μονοψήφιες κατηγορίες επαγγελμάτων κατά ISCO08) και με την κατηγοριοποίησή του ανά μισθολογικό κλιμάκιο.

Στη μελέτη τονίζεται ότι οι εκτιμήσεις που προκύπτουν από τη χρήση των δεικτών, αφορούν δυνητική διακινδύνευση των καθηκόντων εργασίας, λόγω των τεχνολογικών δυνατοτήτων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η έκταση ή ο ρυθμός της πραγματικής διάχυσης και υιοθέτησης των νέων αυτοματοποιημένων μεθόδων στις διαδικασίες παραγωγής.

Κίνδυνοι από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών

Για το σύνολο του εργατικού δυναμικού, το ποσοστό καθηκόντων που απαιτούν οι θέσεις εργασίας το οποίο εμφανίζει υψηλό βαθμό διακινδύνευσης κυμαίνεται από 1,4% έως 14,4%.

Οι δείκτες συνδυαστικών καθηκόντων εργασίας παρουσιάζουν χαμηλότερη διακινδύνευση, γεγονός το οποίο αποτελεί ένδειξη ότι ο βαθμός διακινδύνευσης υποκατάστασης θέσεων εργασίας είναι σχετικά χαμηλός σε σχέση με υψηλά ποσοστά που ανακοινώνονται.Ωστόσο, δεν αποτελεί συμπέρασμα εφησυχασμού.

Ένα ποσοστό δυνητικής διακινδύνευσης για το σύνολο του εργατικού δυναμικού της τάξης του 6-9% δεν είναι μικρό.

Λαμβάνοντας μεν υπόψη ότι κάθε δείκτης εντοπίζει βαθμούς διακινδύνευσης για καθήκοντα που απαιτούν οι θέσεις εργασίας, αναγνωρίζοντας δε ότι διακύβευμα δεν είναι μόνο η δυνητική υποκατάσταση, αλλά, επίσης, η δυνητική συμπληρωματικότητα στις θέσεις εργασίας, ο εντοπισμός των κινδύνων για τις διάφορες κατηγορίες του εργατικού δυναμικού και η κατάλληλη θεσμική θωράκιση απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους, αποτελούν αναγκαίους όρους, ούτως ώστε η τεχνολογική μεταβολή που λαμβάνει χώρα να μην αποβεί σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων.

Για τα επαγγέλματα που απαρτίζουν το εργατικό δυναμικό (μονοψήφιες κατηγορίες επαγγελμάτων κατά ISCO08), οι υψηλοί βαθμοί διακινδύνευσης καθηκόντων εργασίας από τη δυνητική εισαγωγή αυτοματοποιημένων συστημάτων στη διαδικασία παραγωγής διαχέονται με διαφορετικούς τρόπους σε όλες τις μονοψήφιες κατηγορίες επαγγελμάτων.

Σε όλες τις κατηγορίες διαπιστώνονται σε διαφορετικά τμήματα των δεικτών ποσοστά διακινδύνευσης άνω του 10%, ενώ τα υψηλότερα ποσοστά διακινδύνευσης από τη δυνητική εισαγωγή εντοπίζονται στις κατηγορίες «χειριστές βιομηχανικών εγκαταστάσεων, μηχανημάτων και εξοπλισμού και συναρμολογητές (μονταδόροι)» και «ανειδίκευτοι εργάτες, χειρώνακτες και μικροεπαγγελματίες».

Το φαινόμενο χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, με ανάλυση η οποία θα προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος (τριψήφιων κωδικών) και η οποία θα στηρίζεται είτε στην ανάπτυξη επαρκών βάσεων δεδομένων είτε σε ειδικά εντοπισμένες μελέτες περιπτώσεων/ποιοτική έρευνα στη βάση των αποτελεσμάτων της παρούσας έρευνας, ώστε να είναι πιο συγκεκριμένη η σύνδεση των καθηκόντων εργασίας με κατηγορίες επαγγελμάτων (θέσεων εργασίας).

Η εισαγωγή νέων τεχνολογιών απειλεί τα χαμηλά και μεσαία στρώματα

Σε σχέση με το ύψος των μηνιαίων μισθών, υψηλοί βαθμοί δυνητικής διακινδύνευσης διαχέονται, επίσης, σχεδόν σε όλες τις μισθολογικές κατηγορίες ανά δεκατημόριο της μισθολογικής κλίμακας.

Εμφανίζεται να σχηματίζονται τρεις ομάδες εισοδηματικών κατηγοριών, «χαμηλή», «μεσαία» και «ανώτερη», που εμφανίζουν υψηλό βαθμό διακινδύνευσης σε διαφορετικές κατηγορίες απλών ή συνδυαστικών καθηκόντων εργασίας.

Ειδικά, η ταυτόχρονη διακινδύνευση τόσο του «χαμηλού», όσο και του «μεσαίου» εισοδηματικού στρώματος (σε υψηλότερο βαθμό του «ανώτερου»), φαίνεται να ενισχύει μία θέση ταυτόχρονης πίεσης και των δύο ομάδων.

Αυτό το αποτέλεσμα ανοίγει το δρόμο για μελλοντική έρευνα που μπορεί να εμπλουτίσει τη διεθνή συζήτηση περί μισθολογικής πόλωσης, η οποία, κυρίως, επικεντρώνεται στο δίλημμα του κατά πόσο το βάρος της διακινδύνευσης το φέρουν ή τα «χαμηλά» ή τα «μεσαία» στρώματα.

Η εισαγωγή νέων τεχνολογιών απειλεί την ποιότητα ζωής των εργαζομένων

Σύμφωνα με τη μελέτη, το κύριο πρόβλημα από τη δυνητική εισαγωγή νέων τεχνολογιών δεν είναι ο κίνδυνος φαινομένων υψηλής και μαζικής ανεργίας, πέραν αυτής που προκάλεσε η διαχείριση της ελληνικής κρίσης, αλλά οι μεταβολές οι οποίες θα επέλθουν στον τεχνικό και τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και η προετοιμασία και η θεσμική θωράκιση σχετικά με την επίδραση την οποία αυτές θα επιφέρουν στους όρους εργασίας, αναπαραγωγής και ζωής των εργαζομένων.

Η προετοιμασία απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα επιβάλλει:

α) συγκρότηση ειδικών βάσεων δεδομένων, έτσι ώστε η αναγκαία έρευνα που χρειάζεται επί του θέματος να μπορεί να εντοπίσει ακριβέστερα τα σημεία των δυνητικών αλλαγών,

β) εντοπισμένη στήριξη με προγράμματα εκπαίδευσης για τις ομάδες των εργαζομένων με τον υψηλότερο βαθμό διακινδύνευσης, καθώς και για τους ανέργους.

Τα προγράμματα εκπαίδευσης θα πρέπει να είναι προσανατολισμένα στις νέες τεχνολογίες και αναγκαίο όρο αποτελεί η εκπαίδευση στις τεχνολογίες ανοιχτού κώδικα, εν αντιθέσει με την παράδοση της κυριαρχίας στο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης/μετεκπαίδευσης των τεχνολογιών κλειστού κώδικα,

γ) καθώς η εκπαίδευση αποτελεί ατελές μέσο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ειδικά στο «βραχύ» χρόνο και επειδή δεν μπορεί να αγγίξει το σύνολο του εργατικού δυναμικού, χρειάζονται επιπρόσθετοι μηχανισμοί ενίσχυσης των εργαζομένων που πλήττονται, για παράδειγμα δημόσια προγράμματα απασχόλησης και μακροχρόνια προγράμματα επιδομάτων ανεργίας,

δ) κεντρικό ζήτημα αποτελεί η ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου προστασίας των εργαζομένων ως προς τους όρους εργασίας, τα δικαιώματα οργάνωσης και απαραβίαστου της προσωπικής ζωής.

Οι νέες τεχνολογίες αυτοματοποίησης, με τις δυνατότητες συνεχούς παρακολούθησης, απομακρυσμένης πρόσβασης και άμεσης επικοινωνίας που διαθέτουν, διαρρηγνύουν τα όρια μεταξύ προσωπικού και εργάσιμου χρόνου, όπως είχαν καθιερωθεί, διαρρηγνύουν τα όρια μεταξύ προσωπικής ζωής των εργαζομένων και εργασίας.

ε) απαιτούμενη, επίσης, είναι η ενίσχυση των θεσμών διανομής (μισθών και όρων εργασίας) και αναδιανομής (φορολογίας και κοινωνικών δαπανών) προς όφελος της εργασίας.

Με βάση τα ευρήματα της μελέτης, «μία περαιτέρω υποβάθμιση της εργασίας και διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, σε σχέση με αυτήν που έχει πραγματοποιηθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια, σε περιβάλλον «ψηφιακού μετασχηματισμού», αποτελεί μία κατεύθυνση που ανοίγεται προς την κοινωνική δυστοπία.

Πηγή: https://www.tovima.gr/2020/01/16/finance/pos-oi-nees-texnologies-allazoun-tin-agora-ergasias-posoi-kindyneyoun/

Η Καλλιρρόη Παρρέν (Ρέθυμνο, 1861 – Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 1940), το γένος Σιγανού, ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, λογία και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.

Ο Βίος της Καλλιρρόης Παρρέν

Η Καλλιρρόη Παρρέν γεννήθηκε στο Ρέθυμνο αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (1867). Αρχικά φοιτά στο σχολείο Σουρμελή και στην συνέχεια στην Γαλλική σχολή των Καλογραιών στον Πειραιά. Το 1878  παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας  Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Η δημοσιογράφος Καλλιρρόη Παρρέν

Έχοντας την υποστήριξη του συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, ο οποίος την ενθάρρυνε στους αγώνες της, αποφασίζει να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας. Έτσι η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια διεκδικεί και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου, εκδότριας και διευθύντριας όταν το 1887 άρχισε να εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα Εφημερίς των Κυριών, που συντάσσονταν αποκλειστικά από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά. Η εφημερίδα αυτή συνέχισε να εκδίδεται για τριάντα σχεδόν χρόνια μέχρι το 1918 όταν η Καλλιρρόη εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.

Η δραστηριότητα της Καλλιρρόης Παρρέν

Η Καλλιρρόη Παρρέν αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή τότε συνέδρια στο Παρίσι (1889, 1891 και 1896) στο πρώτο των οποίων είχε προεδρεύσει ο φιλόσοφος Ζυλ Σιμόν. Το 1893 αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγου και το ίδιο έτος μετά την επιστροφή της ίδρυσε την «Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών» προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των απόρων γυναικών. Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη «Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων» (1890), την οποία και έθεσε υπό την αιγίδα και προεδρία της Βασίλισσας Όλγας, το «Άσυλο Ανιάτων Γυναικών» μαζί με την Ναταλία Σούτσου το (1896), το «Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης» και την «Ένωση των Ελληνίδων» υπό την διεύθυνση της Αικατερίνης Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον «Πατριωτικό Σύνδεσμο» (1898), ενώ δεν έπαψε και τις κινήσεις υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες, που όλες δυστυχώς από τις κρατούσες τότε κυβερνήσεις ατύχησαν.

Επίσης, το πάθος της για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, την οδήγησε το 1911 να δημιουργήσει το «Λύκειον των Ελληνίδων», το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό πολλά μέλη. Κατά την Ιωάννα Παπαντωνίου, η Καλλιρρόη Παρρέν συγκαταλέγεται μαζί με την Μ. Ζάχου, την Αγγελική Χατζημιχάλη και άλλες γυναικείες μορφές της εποχής της στις εμπνευσμένες Ελληνίδες που αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της ελληνικής λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και για τη σύνδεση της αρχαίας Ελλάδας με τη νεότερη.

Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε γενικευθεί στην Ευρώπη. Επίσης, η Παρρέν ήταν η πρώτη που κίνησε το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890, που όμως καμία κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Παπαναστασίου, μέχρι που κατέληξε να γίνει πραγματικότητα μετά από 70 χρόνια.

Το έργο της Καλλιρρόης Παρρέν

Η Καλλιρρόη Παρρέν έγραψε επίσης πολλά άρθρα, δοκίμια, τα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με βασικό θέμα πάντα τη θέση της γυναίκας στα τότε κοινωνικά προβλήματα, όπως: «Ιστορία της γυναικός» (1889), «Η μάγισσα» (1901), «Το νέον συμβόλαιον» (1901), «Η νέα γυναίκα», «Η Χειραφετημένη» (1915) και «Επιστολές Αθηναίας προς Παρισινή».

Τιμές για την Καλλιρρόη Παρρέν

Στις 6 Ιουνίου 1992, πάνω από πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με τα αποκαλυπτήρια της προτομής της στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, αριστερά της εισόδου προ των μεγάλων μαυσωλείων. Προηγουμένως, στις 4 Νοεμβρίου του 1945, μία προτομή της αποκαλύφθηκε στον περίβολο χώρο του Λυκείου Ελληνίδων, προκειμένου να τιμηθεί η προσφορά της.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/Καλλιρρόη_Παρρέν

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης (1784 – 1860), κατά κόσμο Θεοχάρης Φαρμακίδης, ήταν Έλληνας διδάσκαλος του Γένους, κορυφαίος νεοέλληνας διαφωτιστής, αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης, λόγιος κληρικός και πρωτοπόρος εφημεριδογράφος.

Ο Βίος του Θεόκλητου Φαρμακίδη

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης γεννήθηκε στη Νίκαια Λάρισας (τότε Νεμπεγλέρ) στις 15 Ιανουαρίου 1 784. Έλαβε τη βασική μόρφωση στο χωριό του και τη Λάρισα όπου και χειροτονήθηκε διάκονος το 1802 λαμβάνοντας το όνομα Θεόκλητος. Στη συνέχεια μετέβη στην  Κωνσταντινούπολη όπου βρισκόταν κάποιος θείος του Μητροπολίτης και φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή (1804 – 1806). Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή των Κυδωνιών και στην Ακαδημία του Ιασίου (1806 – 1811). Αφού παρέμεινε για ελάχιστο χρονικό διάστημα στο  Βουκουρέστι όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, διορίστηκε τον ίδιο χρόνο εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου της ελληνικής παροικίας στη Βιέννη (1811 μέχρι το 1817) συμπληρώνοντας τη φιλολογική του μόρφωση μαθαίνοντας λατινικά, γαλλικά  και  γερμανικά όπου και μετέφρασε τη τετράτομη εγκυκλοπαίδεια του Γιακόμπς.

Μετά τον ιδρυτή Άνθιμο Γαζή από το 1816 έως το 1818 σε συνεργασία μαζί με τον Κωνσταντίνο Κοκκινάκη συνέχισαν την έκδοση του περιοδικού «Λόγιος Ερμής», το οποίο υπήρξε βασικό δημοσιογραφικό όργανο της παράταξης του Αδαμάντιου Κοραή. Το 1817 παραιτήθηκε από τη θέση του εφημέριου στη Βιέννη, λόγω των επιθέσεων που υφίσταται από μέλη της κοινότητας εξαιτίας των κειμένων που δημοσίευε στον «Λόγιο Ερμή». Συμμετείχε ως μέλος στη Φιλική Εταιρεία. Ο ευεργέτης του, φιλέλληνας λόρδος Γκίλφορντ, του εξασφάλισε τις δαπάνες των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν στη Γερμανία το 1819.

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης στην Ελλάδα

Με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, τον Μάιο του 1821, μετέβη στην ηπειρωτική Ελλάδα, από εκεί στις Σπέτσες, στη συνέχεια στο στρατόπεδο των Βερβαίνων όπου τελικά και εντάχθηκε στο επιτελείο του πρίγκιπα Δημήτριου Υψηλάντη. Τον Αύγουστο του 1821 βρέθηκε στην Καλαμάτα όπου και εξέδωσε την πρώτη ελληνική εφημερίδα που κυκλοφόρησε σε ελλαδικό έδαφος, με τον τίτλο «Ελληνική Σάλπιγξ». Διέκοψε την έκδοσή της εξ αιτίας της διαφωνίας του με τη λογοκρισία που επεχείρησε να επιβάλλει ο Υψηλάντης.

Έλαβε μέρος στις δύο πρώτες Εθνοσυνελεύσεις, διορίστηκε μέλος του Αρείου Πάγου Ανατολικής Ελλάδος, Έφορος της Παιδείας και της Ηθικής Ανατροφής των Παίδων (5 Ιουλίου 1823) και δίδαξε δογματική το διάστημα 1823 – 1825 στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Το 1825 διορίστηκε από την κυβέρνηση αρχισυντάκτης της «Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος» της μετέπειτα «Εφημερίδος της Κυβερνήσεως». Παραιτήθηκε από αυτή τη θέση το 1827 μετά από συγκρούσεις με πολιτικούς.

Ως υποστηρικτής του «Αγγλικού κόμματος» του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου διαφώνησε με τον Ιωάννη Καποδίστρια, μιας και τον οποίο θεωρούσε όργανο της ρωσικής πολιτικής. Η κυβερνητική λογοκρισία ανακάλυψε επιστολή του με επικριτικό περιεχόμενο για το πρόσωπο του Καποδίστρια και για αυτό το λόγο δικάστηκε και φυλακίστηκε. Έπειτα πέρασε στην Ύδρα όπου ενώθηκε με την αντικαποδιστριακή παράταξη. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, το 1832, διορίστηκε έφορος του εν Αιγίνη Γενικού και Προκαταρκτικού Σχολείου.

Με την έλευση του ανήλικου Βασιλέα Όθωνα χρησιμοποιήθηκε από τον αντιβασιλέα Μάουρερ ως βασικός σύμβουλός του σε εκκλησιαστικά ζητήματα. Με ενέργειες του Φαρμακίδη στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833 εξεδόθη Βασιλικό Διάταγμα για την κήρυξη του αυτοκεφάλου της ελλαδικής εκκλησίας και την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Βασικό επιχείρημα του ήταν ότι δεν μπορούσε το ελεύθερο ελληνικό κράτος να εξαρτά την εκκλησιαστική του διοίκηση από έναν Πατριάρχη δέσμιο του Τούρκου Σουλτάνου. Οι συντηρητικοί εκκλησιαστικοί κύκλοι, που ανήκαν στο «ρωσικό κόμμα» (το οποίο υποστήριζε το ενιαίο εκκλησιαστικό κέντρο, επί τη βάσει των πανσλαβιστικών σχεδίων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) επιτέθηκαν εναντίον του ασκώντας του έντονη κριτική για πάνω από δύο δεκαετίες. Επικεφαλής αυτής της ομάδας υπήρξε ο κληρικός Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, έμμισθος σύμβουλος των Ρώσων και κύρια όργανά του η εφημερίδα «Αιών» και το περιοδικό «Ευαγγελική Σάλπιγξ».

Υπήρξε στενός φίλος του έτερου μεγάλου διαφωτιστή Θεόφιλου Καΐρη και μετήλθε πολλών προσπαθειών προκειμένου να τον μετακινήσει από τις ύστερες θεοσοφιστικές πεποιθήσεις του. Κατείχε τη θέση πως η Αγία Γραφή έπρεπε να μεταγλωττιστεί στην απλή νεοελληνική ώστε να μπορεί να γίνει κατανοητή από το λαϊκό πλήθος, θέση που του κόστισε νέες κριτικές από τους ίδιους συντηρητικούς κύκλους.

Το 1833 διορίστηκε Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας του Βασιλείου της Ελλάδος (όπως ονομαζόταν τότε η Εκκλησία της Ελλάδος) και από το 1837 έως το 1839 του δόθηκε η θέση του τακτικού καθηγητή Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο όμως δεν δίδαξε ποτέ. Αργότερα, μεταξύ 1839 και 1843 διορίστηκε καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή. Από το 1844 και έως το 1860 δίδαξε και πάλι στη Θεολογική Σχολή. Δίδαξε ελάχιστα στο πανεπιστήμιο, λόγω προβλήματος με τον φάρυγγά του.

Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου, φοβούμενος τη ρωσική επεκτατικότητα τον κίνδυνο του πανσλαβισμού, τις γεωπολιτικές βλέψεις και τα μακραίωνα συμφέροντα της Ρωσίας στα Βαλκάνια, υιοθέτησε ουδετερόφιλη στάση.

Υπήρξε πιστός υπερασπιστής των ιδεών του νεοελληνικού διαφωτισμού, που είχε ως βασικό εκφραστή τον Αδαμάντιο Κοραή και ιδιαίτερα ταπεινός στο φρόνημα, ώστε και όταν ακόμη του προσφέρθηκε ο «Μεγαλόσταυρος του Σωτήρος» ως αναγνώριση των υπηρεσιών του στο έθνος δεν αποδέχθηκε την τιμή.

Απεβίωσε σε πλήρη ένδεια στην Αθήνα στις 21 Απριλίου 1860.

Το συγγραφικό έργο του Θεόκλητου Φαρμακίδη

Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται τα εξής:

• Περί Ζαχαρίου υιού Βαραχίου. Αθήναι 1838
• Ο ψευδώνυμος Γερμανός. Αθήναι 1838
• Απολογία. Αθήναι 1840
• Η Καινή Διαθήκη μετά Υπομνημάτων αρχαίων. Αθήναι 1842 – 1845
• Στοιχεία ελληνικής γλώσσης. Αθήναι 1815
• Χρηστομάθεια ελληνική. Αθήναι
• Ο Συνοδικός Τόμος ή περί αληθείας. Αθήναι 1852
• Απολογία Θ. Φαρμακίδου. Αθήναι, 1840

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/Θεόκλητος_Φαρμακίδης

Σαράντα ιστορίες «αποτυχίας» που θα σας κάνουν να προσπαθήσετε ξανά και ξανά…

1. Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η συγγραφέας του Harry Potter, που σήμερα είναι δισεκατομμυριούχος και μία από τις πιο επιτυχημένες συγγραφείς στον κόσμο, αλλά κάποτε ζούσε με τη βοήθεια της πρόνοιας. Έμενε μόνη της με το μωρό της στο Εδιμβούργο, σε διαμέρισμα με ποντίκια και για να γράφει πήγαινε σε καφετέριες. Το μυθιστόρημά της Harry Potter απορρίφθηκε από 12 εκδοτικούς οίκους, πριν ο 13ος να πει το ναι.

2. Ο Vincent Van Gogh πούλησε μόνο έναν πίνακα όσο ζούσε, για 400 φράγκα. Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ολοκληρώσει 900 έργα τα οποία σήμερα αξίζουν εκατομμύρια.

3. O Albert Einstein άρχισε να μιλάει όταν ήταν 3-4 και έμαθε να διαβάζει στα 7. Οι δάσκαλοι και οι γονείς του νόμιζαν ότι είχε πρόβλημα. Αποβλήθηκε από το σχολείο και αργότερα απέτυχε στις εξετάσεις να μπει στο Swiss Polytechnic Institute στη Ζυρίχη. (Τελικά τα κατάφερε, αλλά όταν αποφοίτησε δεν μπορούσε να βρει δουλειά γιατί κανείς από τους καθηγητές του δεν τον συμπαθούσε αρκετά ώστε να του γράψει συστατική επιστολή.)

4. Στον Sidney Poitier είπαν κατά τη διάρκεια μίας ακρόασης να «σταματήσει να ξοδεύει το χρόνο των ανθρώπων και να πάει να γίνει λαντζέρης ή κάτι τέτοιο». Αργότερα στην καριέρα του κέρδισε Oscar και έγινε ένας από τους πιο αξιοσέβαστους ηθοποιούς.

5. To Angry Birds, το τόσο δημοφιλές αυτό παιχνίδι, ήταν η 52η προσπάθεια της Rovio, της εταιρίας που το έφτιαξε. Ξόδεψαν 8 χρόνια και κόντεψαν να πτωχεύσουν πριν τελικά να τα καταφέρουν να εκτοξευθούν.

6. Ο Walt Disney απολύθηκε από εφημερίδα γιατί «δεν είχε φαντασία ούτε καλές ιδέες.» Επίσης χρεοκόπησε αρκετές φορές στη ζωή του.

7. Το WD-40, ένα λιπαντικό που βρίσκεται στα περισσότερα kit εργαλείων, πήρε το όνομά του επειδή τα πρώτα 39 πειράματα απέτυχαν. WD-40 σημαίνει «Water Displacement–40th Attempt». Ευτυχώς που συνέχισαν να προσπαθούν.

8. Τα γνωστά χαρτάκια post-it που βρίσκονται πάνω σε κάθε γραφείο ήταν ένα λάθος. Αναζητώντας μία πανίσχυρη φόρμουλα κόλλας, επιστήμονες της 3M απέτυχαν παταγωδώς αλλά κατέληξαν με τα post-it.

9. Η Όπρα Γουίνφρι υποβιβάστηκε από τη θέση της ως παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων. Της είπαν ότι δεν ήταν κατάλληλη για την τηλεόραση.

10. O Αλχημιστής πούλησε μόνο 800 αντίτυπα στην πρώτη του έκδοση και ο εκδότης αποφάσισε να το αποσύρει. Σήμερα αποτελεί ένα από τα best-seller όλων των εποχών.

11. H Whoopi Goldberg παράτησε το σχολείο και επιζούσε για κάποιο χρονικό διάστημα μέσω της πρόνοιας. Αργότερα δούλεψε ως οικοδόμος, ταμίας και μακιγιέζ πτωμάτων σε γραφείο τελετών.

12. Οι δάσκαλοι του Thomas Edison είπαν ότι ήταν «πολύ χαζός για να μάθει οτιδήποτε». Απολύθηκε από τις δύο πρώτες του δουλειές επειδή δεν ήταν αρκετά παραγωγικός. «Χαζός», «μη παραγωγικός», αλλά 2.000 προσπάθειες αργότερα, κατασκεύασε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα.

13. Ο Colonel Sanders, ιδρυτής των Kentucky Fried Chicken πήρε την πρώτη του επιταγή σύνταξης ύψους 99 δολαρίων σε ηλικία 65 ετών. Είχε ένα μικρό σπίτι, ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο και ήταν φτωχός. Αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε από το να αρχίσει να πλησιάζει ιδιοκτήτες εστιατορίων, προσφέροντας τη συνταγή του δωρεάν με αντάλλαγμα ένα ποσοστό από τα κέρδη. 1.009 ιδιοκτήτες εστιατορίων τον απέρριψαν μέχρι που πήρε το πρώτο του ναι.

14. Ο Sylvester Stallone αποβλήθηκε από 14 σχολεία σε 11 χρόνια. Οι καθηγητές του τον αποθάρρυναν από το να ακολουθήσει καριέρα στην ηθοποιία και το σενάριό του για το “Rocky” απορρίφθηκε από όλες τις εταιρίες εκτός από μία που η μόνη της προϋπόθεση ήταν να μην παίξει εκείνος.

15. Στον Tom Cruise αρνήθηκαν ρόλο στην τηλεοπτική σειρά Fame γιατί δεν ήταν «αρκετά όμορφος».

16. Οι ατζέντηδες του modeling της Marilyn Monroe θεωρούσαν ότι έπρεπε να ακολουθήσει καριέρα ως γραμματέας.

17. Ο δάσκαλος του Elvis Presley στο Λύκειο του έβαλε «Γ» και του είπε ότι δεν μπορούσε να τραγουδήσει.

18. Οι δάσκαλοι του Μπετόβεν θεωρούσαν ότι είναι ανεπίδεκτος στο βιολί και ότι ποτέ δε θα μπορούσε να τα καταφέρει ως συνθέτης. Όπως φυσικά ξέρουμε, συνέθεσε κάποιες από τις καλύτερες συμφωνίες στον κόσμο, παρόλο που ήταν κωφός.

19. Ο Γκάντι φοβόταν να μιλήσει δημόσια και κατά τη διάρκεια του πρώτης του υπόθεσης, εγκατέλειψε την αίθουσα του δικαστηρίου.

20. O Μάικλ Τζόρνταν απορρίφθηκε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του. Σήμερα μας θυμίζει ότι το μυστικό της επιτυχίας του είναι ότι έχει αποτύχει 9000 φορές.

21. Το πρώτο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ απορρίφθηκε 30 φορές. Πέταξε το χειρόγραφο στα σκουπίδια και σχεδόν τα παράτησε. Η γυναίκα του το περιμάζεψε και τον ενθάρρυνε να το ξαναστείλει αλλού.

22. Όταν ο Φρεντ Αστέρ  έκανε το πρώτο του δοκιμαστικό, ο διευθυντής ακροάσεων της MGM έγραψε την εξής αξιολόγηση: «Δεν μπορεί να υποδυθεί. Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Ελαφρώς καραφλός. Μπορεί κάπως να χορέψει». Ο Φρεντ Αστέρ διατηρούσε αυτό το σημείωμα στο σπίτι του στο Beverly Hills για να θυμάται τα πρώτα του βήματα.

23. Η πρώτη επιχείρηση του Χένρι Φορντ απέτυχε. Πτώχευσε πέντε φορές μέχρι να τα καταφέρει να ιδρύσει την Ford Motor Company.

24. Η ταινία Star Wars απορρίφθηκε από όλα τα κινηματογραφικά στούντιο στο Hollywood πριν την 20th-Century Fox. Τελικά έγινε μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

25. O Brad Pitt παράτησε το πανεπιστήμιο ενώ του έμεναν λίγα μόλις μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της δημοσιογραφίας. Πήγε στο Hollywood όπου άρχισε να δουλεύει σε ένα fast food φορώντας μία γιγάντια στολή κοτόπουλου.

26. Ο Louis Pasteur ήταν μέτριος μαθητής στο πανεπιστήμιο. Ήταν στην 15η θέση μεταξύ των 22 συμφοιτητών του στη Χημεία.

27. Όταν η Τζούλι Άντριους έκανε το πρώτο της δοκιμαστικό της είπαν ότι δεν είχε αρκετή φωτογένεια για τον κινηματογράφο.

28. Ο «Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» απορρίφθηκε 18 φορές πριν να εκδοθεί το 1970. Σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 40 εκατομμύρια αντίτυπα και είναι στις λίστες των best sellers όλων των εποχών.

29. Το «Όσα παίρνει ο άνεμος» απορρίφθηκε από περισσότερους από 25 εκδότες πριν να εκδοθεί. Σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα και είναι κι αυτό στις λίστες των best sellers όλων των εποχών.

30. Όταν η Lucille Ball άρχισε να σπουδάζει υποκριτική το 1927, ο επικεφαλής καθηγητής στη σχολή της, της είπε «Δοκίμασε άλλο επάγγελμα».

31. Οι αδελφοί Wright πέρασαν δυσκολίες, κατάθλιψη και διάφορες ασθένειες πριν να ανοίξουν το κατάστημα ποδηλάτων τους και να αρχίσουν να κάνουν δοκιμές για πτήσεις. Μετά από αρκετές απόπειρες, αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς και αρκετές αποτυχίες, κατάφεραν τελικά να φτιάξουν ένα αεροπλάνο που μπόρεσε να παραμείνει στον αέρα.

32. Οι παραγωγοί της πρώτης ταινίας του Harrison Ford τού είπαν ότι δεν είχε όλα όσα χρειαζόταν να γίνει μεγάλος σταρ.

33. Η πρώτη επιχείρηση του Bill Gates  απέτυχε. Με τον συνέταιρό του Paul Allen έφτιαξαν την Traf-O-Data, μία συσκευή καταγραφής στοιχείων κυκλοφορίας, που δεν δούλεψε ούτε καν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης που έκαναν για να την πουλήσουν. Παρ’ όλα αυτά θεωρούν ότι η αποτυχία αυτή έβαλε τους σπόρους για να ξεκινήσουν την Microsoft, δύο χρόνια αργότερα.

34. Όταν ο Andy Warhol έκανε δώρο στο μουσείο MoMA της Νέας Υόρκης έναν πίνακά του, το μουσείο δεν τον δέχτηκε και του ζήτησαν να πάει να τον πάρει πίσω. Σήμερα το μουσείο κατέχει 168 έργα του.

35. Όταν το πρώτο «Βάλσαμο για την Ψυχή» ολοκληρώθηκε, απορρίφθηκε από 33 εκδότες στην Νέα Υόρκη και άλλους 90 στο συνέδριο American Booksellers Association, μέχρι που τελικά η Health Communications, Inc αποφάσισε να το εκδώσει. Το απέρριπταν γιατί ήταν «πολύ γλυκό» και επειδή «κανείς δε θέλει να διαβάζει μικρές ιστορίες». Μέχρι σήμερα έχουν πωληθεί πάνω από 11 εκατομμύρια αντίτυπα του πρώτου εκείνου βιβλίου, ενώ στη σειρά Βάλσαμο για την ψυχή έχουν προστεθεί πάνω από 250 τίτλοι που έχουν μεταφραστεί σε 43 γλώσσες και με πάνω από 500 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

36. Ο Steven Spielberg απορρίφθηκε τρεις φορές από το University of Southern California School of Theater, Film and Television. Τελικά πέτυχε σε άλλη σχολή αλλά την παράτησε πριν την αποφοίτηση, για να γίνει σκηνοθέτης. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, το 2002, επέστρεψε για να ολοκληρώσει τις σπουδές του και πάρει το πτυχίο του.

37. Ο Richard Branson ήταν δυσλεκτικός, έπαιρνε πάντα κακούς βαθμούς και το σχολείο αποτελούσε για εκείνον έναν πραγματικό εφιάλτη. Όμως με τη δυναμική του προσωπικότητα και την αποφασιστικότητά του κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες της Αγγλίας, ιδρύοντας μεταξύ άλλων την Virgin Records και την Virgin Airlines.

38. Όταν οι Beatles έκαναν τα πρώτα τους βήματα και πήγαν για οντισιόν στη δισκογραφική εταιρεία Decca Records απορρίφθηκαν. Τους είπαν ότι δεν έχουν μέλλον στη Show Business και ότι τα γκρουπ με κιθάρες είναι ξεπερασμένα. Η απόρριψη αυτή (που είναι γνωστή ως The Decca audition)  θεωρείται σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία της μουσικής.

39. Ο Jack Ma είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην Ασία και ιδρυτής της εταιρείας ηλεκτρονικού εμπορίου Alibaba Group. Δεν ήταν όμως πάντα «επιτυχημένος». Τον απέρριψαν σε 30 διαφορετικές δουλειές, ακόμα και σε δουλειές που δεν απαιτούνταν υψηλά προσόντα. Όταν για παράδειγμα άνοιξε KFC στην πόλη του στην Κίνα, 24 άνθρωποι έκαναν αίτηση για δουλειά. Δέχτηκαν τους 23, όλους δηλαδή εκτός από τον ίδιο. Απορρίφθηκε 10 φορές από το Harvard. Οι δύο πρώτες του επιχειρηματικές δραστηριότητες απέτυχαν.

40. Το δρομολόγιό του Αβραάμ Λίνκολν για τον Λευκό Οίκο:

• 1831: Απέτυχε ως επιχειρηματίας.
• 1832: Έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής και απέτυχε.
• 1832: Απολύθηκε από τη δουλειά του. Ήθελε να μπει στη Νομική αλλά απέτυχε στις εξετάσεις.
• 1838: Προσπάθησε να γίνει εισηγητής του Νομοθετικού Σώματος και απέτυχε.
• 1840: Προσπάθησε να γίνει εκλέκτορας του κόμματός του και απέτυχε.
• 1843: Έβαλε υποψηφιότητα για το Κογκρέσο και απέτυχε ξανά.
• 1846: Έβαλε υποψηφιότητα για το Κογκρέσο και απέτυχε για μια ακόμα φορά.
• 1848: Έβαλε ξανά υποψηφιότητα για το Κογκρέσο και απέτυχε.
• 1849: Προσπάθησε να εκλεγεί κυβερνήτης της Πολιτείας όπου ζούσε και απέτυχε.
• 1854: Έβαλε υποψηφιότητα για γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών και απέτυχε.
• 1856: Προσπάθησε να εκλεγεί αντιπρόεδρος στο εθνικό συνέδριο του κόμματός του και απέτυχε.
• 1858: Έβαλε πάλι υποψηφιότητα για γερουσιαστής και ξανά απέτυχε.
• 1860: Εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δίδαγμα: «Αν δεν τα παρατήσεις, έχεις ελπίδα. Το να τα παρατήσεις είναι η μεγαλύτερη αποτυχία».

Πηγή: https://aspatsamadi.com/istories-apotihias/

Ο Ιωάννης Τσιγάντες (1η Δεκεμβρίου 1897 – 14 Ιανουαρίου 1943) ήταν Έλληνας στρατιωτικός. Απότακτος αξιωματικός του φιλοβενιζελικού κινήματος του 1935, ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής στα πλαίσια της οργάνωσης Μίδας 614. Σκοτώθηκε από τις ιταλικές αρχές Κατοχής στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου του 1943.

Ο Βίος του Ιωάννη Τσιγάντε

Ο Ιωάννης Τσιγάντες γεννήθηκε στην Τούλτσεα της Ρουμανίας την 1η Δεκεμβρίου 1897 και ήταν αδελφός του, επίσης αξιωματικού, Χριστοδούλου Τσιγάντε. Πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και πρωταγωνίστησε στην ίδρυση της Ελληνικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΕΣΟ).

Το 1935 συμμετείχε ως λοχαγός στο κίνημα του 1935. Τη νύχτα της 2ας προς 3ης Μαρτίου, διέφυγε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όπου υπηρετούσε και κινήθηκε προς το Πέραμα, βέβαιος ότι το κίνημα είχε αποτύχει. Εκεί συνελήφθη, προφυλακίστηκε και καταδικάστηκε από Έκτακτο Στρατοδικείο σε «ισόβια δεσμά» για εσχάτη προδοσία, στις 31 Μαρτίου 1935, μαζί με τον αδελφό του αντισυνταγματάρχη Χ. Τσιγάντε, τον συνταγματάρχη Στέφανο Σαράφη και τον αντισυνταγματάρχη Στεφανάκο. Η ποινή αυτή είχε ως συνέπεια την στρατιωτική καθαίρεση των παραπάνω που έγινε δημόσια, στις 2 Απριλίου του 1935, στο χώρο των στρατώνων Πεζικού, στην περιοχή του Γουδή, (σήμερα Πάρκο της Ελευθερίας).

Με την παλινόρθωση της βασιλευομένης δημοκρατίας έλαβε αμνηστία, όμως δεν ανακλήθηκε στο στρατό όταν άρχισε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 με το βαθμό που είχε αλλά υποβιβάστηκε στην τάξη του οπλίτη όπως και ο αδερφός του. Μετά όμως το θάνατο του Ιωάννη Μεταξά η κυβέρνηση του Εμμ. Τσουδερού που είχε μετακινηθεί στην Κρήτη, με πρόταση του διαδόχου Παύλου τον επανέφερε στον βαθμό που κατείχε καθώς και όσοι συμμετείχαν στο κίνημα του 1935. Στη διάρκεια της Κατοχής διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου και προήχθη αναδρομικώς σε ταγματάρχη, εντασσόμενος σε κύκλο στελεχών συνεργαζόμενων με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΟ4), με σκοπό την οργάνωση αντίστασης από τα αστικά κόμματα, ως αντίβαρο του ΕΑΜ στην Ελλάδα.

Η αντιστασιακή δράση του Ιωάννη Τσιγάντε

Το καλοκαίρι του 1942 οι συμμαχικές δυνάμεις στη Βόρεια Αφρική  βρίσκονταν σε πολύ δυσχερή θέση μετά από την επίθεση του Ρόμελ. Τότε το Βρετανικό Γενικό Στρατηγείο στη Μέση Ανατολή διέταξε την ομάδα «Προμηθέας II», την οποία ήλεγχε η SOE στην Αθήνα, να προβεί σε γενικευμένες δολιοφθορές, που θα είχαν ως συνέπεια την καθυστέρηση ανεφοδιασμού των γερμανικών δυνάμεων στη Βόρεια Αφρική, και στον αποκλεισμό της διώρυγας της Κορίνθου. Ο αποκλεισμός της διώρυγας ήταν εγχείρημα υψίστης σημασίας που όμως δεν επετεύχθη. Τότε αποφασίστηκε η οργάνωση ανεξάρτητης αποστολής με τη συγκρότηση μιας εννιαμελούς οργάνωσης με επικεφαλής τον Ιωάννη Τσιγάντε, η οποία εκτός από τον αποκλεισμό της διώρυγας της Κορίνθου θα επιδίωκε τη συλλογή και τη διαβίβαση πληροφοριών, την ίδρυση ενός συμβουλίου που θα συντόνιζε τον αγώνα και τη συγκρότηση ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα.

Στα τέλη του Ιουλίου του 1942 η αποστολή έφτασε στην Ελλάδα με αγγλικό σκάφος το οποίο την αποβίβασε σε όρμο της Μάνης. Ο Τσιγάντες εμφανισθείς ως εκπρόσωπος των Άγγλων και μεταφέροντας 12.000 χρυσές λίρες, έδωσε προτεραιότητα στην ανάπτυξη της οργάνωσης Μίδας 614 και ξεκίνησε επαφές με όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους και με αντιστασιακές οργανώσεις προκειμένου να επιτευχθεί κάποια μορφή συνεργασίας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά πως συνεργάτης του ήλθε σε επαφή με 37 άτομα ενώ ο ίδιος με όχι λιγότερα από 300 άτομα., μεταξύ των οποίων καθηγητές πανεπιστημίου και τον εκδότη Δημήτρη Λαμπράκη. Η προσπάθεια όμως αυτή δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα (επί της ουσίας κανένα απολύτως) καθώς από τη μία διάφορες οργανώσεις θεωρούσαν ότι η αποστολή του Τσιγάντε είχε γίνει γνωστή στις αρχές Κατοχής και υπήρχε κίνδυνος να αποκαλυφθούν και από την άλλη προκαλούσε ο τρόπος που συνεργάτες του ξόδευαν τις λίρες που είχαν φέρει μαζί τους.

Παράλληλα όπως σημειώνει ο Γεώργιος Ζαλοκώστας σε έργο του για την περίοδο της Κατοχής, ο Τσιγάντες είχε κινήσει υποψίες σε πολλούς κύκλους γιατί μιλούσε περί ουδέτερου κινήματος, μη χρωματισμένου εναντίον του Βασιλέως Γεωργίου. Άλλωστε ο ίδιος είχε συμμετάσχει στο κίνημα του 1935 ενώ πάλι οι δημοκρατικοί δεν του συγχωρούσαν πως είχε τεθεί υπό τις εντολές της βασιλικής κυβερνήσεως του Καΐρου. Ακόμα και ο παλιός συνεργάτης του Στέφανος Σαράφης ήταν επιφυλακτικός μαζί του θεωρώντας τον μάλιστα αποστάτη και δεν πείστηκε να συνεργαστεί μαζί του παρά στα τέλη του 1942, λόγω της μεσολάβησης του κοινού φίλου τους και σύγαμπρου του Τσιγάντε Δημήτριου Ψαρρού. Αλλά και ο ίδιος, λόγω της τόλμης του, δεν ελάμβανε όλα τα μέτρα προστασίας. Αυτόν είχε παραλάβει ο Άγγελος Έβερτ τον οποίον και εφοδίασε με πλαστή ταυτότητα υπαστυνόμου. Σε αντάλλαγμα δε αυτού ο Τσιγάντες απέστειλε στο Κάιρο μία έκθεση – ύμνο υπέρ του Έβερτ την οποία αυτούσια συμπεριέλαβε σε βιβλίο του ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Στις 14 Ιανουαρίου του 1943 ιταλικό στρατιωτικό απόσπασμα περικύκλωσε το κρησφύγετο του, σε υπόγειο διαμέρισμα πολυκατοικίας επί της οδού Πατησίων στον αριθμό 86, στο κέντρο της Αθήνας (πλησίον της ΑΣΟΕΕ). Ο Τσιγάντες επιδεικνύοντας ταυτότητα αξιωματικού της Αστυνομίας Πόλεων, δεν κατάφερε να πείσει τους Ιταλούς. Τελικά, και αφού προηγουμένως έκαψε τα αρχεία του, συνεπλάκη μαζί τους και έχασε τη ζωή του αν και πρόλαβε να τραυματίσει τρεις καραμπινιέρους, εκ των οποίων ο ένας υπέκυψε στα τραύματά του.

Ενάμισι μήνα μετά, ακολούθησε αρκετά περίεργα η λεγόμενη εξάρθρωση των ασυρματιστών (ομάδα του Τσιγάντε), ενώ εκ των λιρών που κατείχε ανευρέθηκαν και παραδόθηκαν για φύλαξη από τον λοχία Δημήτριο Γυφτόπουλο στον Ευάγγελο Μανδρούλια («Αλεξανδρινό») μόνο 800.

Μετά θάνατο προήχθη σε αντισυνταγματάρχη ως «πεσών επί του πεδίου της μάχης». Στο κτίριο όπου σκοτώθηκε ο Ιωάννης Τσιγάντες τοποθετήθηκε αναμνηστική πλάκα το 1984.

Υπήρχε ένας μυστηριώδης προδότης στην ιστορία του Τσιγάντε, ο οποίος τηλεφωνούσε κάθε φορά στις κατοχικές αρχές και υποδείκνυε τα κρησφύγετά του, όμως ο Τσιγάντες πάντοτε κατάφερνε να ξεφεύγει, εκτός της μοιραίας στιγμής στο διαμέρισμα της Πατησίων. Μάλιστα, το τελευταίο τηλεφώνημα, σύμφωνα με πηγές από την Ελληνική Αστυνομία, ανθρώπων που ήταν κοντά στους κατακτητές αλλά έδιναν πληροφορίες στους αντιστασιακούς, έγινε από άγνωστη γυναίκα, η οποία όμως μπορεί να ήταν βαλτή για να μη βρεθεί ποτέ ο πραγματικός προδότης. Αν και έγιναν διάφορες έρευνες μεταπολεμικώς, ακόμα και με παραγγελία της Βουλής των Ελλήνων, δε στάθηκε δυνατό μέχρι σήμερα να εξακριβωθεί ποιος πρόδωσε τον Τσιγάντε, έχοντας γίνει στην κυριολεξία η σκιά του.

https://el.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Τσιγάντες