Δεκαεπτά χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό και ενώ η πόλη βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της ανοικοδόμησης, η συγκλονιστική και σχεδόν απροσδόκητη έκρηξη του Βεζούβιου έβαλε τέλος στη ζωή της πόλης της Πομπηίας. Στις 24 Αυγούστου του 79μ.Χ. ένα πυκνό σύννεφο καπνού προειδοποίησε την Πομπηία για την επερχόμενη καταστροφή.
Σε λίγο άρχισε μια βροχή από πέτρες και βράχους από το ηφαίστειο, ενώ φλόγες ξεπηδούσαν σε ολόκληρη την πεδιάδα. Η στάχτη συσσωρεύτηκε στους δρόμους και στα σπίτια που ήταν ήδη κλονισμένα από τον προηγούμενο σεισμό. Παντού στον αέρα υπήρχε μια έντονη μυρωδιά θειαφιού. Όσοι κατάφεραν να γλυτώσουν από τη αρχική καταστροφή που προκάλεσε η έκρηξη και τη βροχή των βράχων πέθαναν από ασφυξία εξαιτίας του πυκνού καπνού και των αναθυμιάσεων. Πολλοί κάτοικοι θάφτηκαν κάτω από πολλά μέτρα στάχτης και πέτρας, ενώ όσοι κατάφεραν να γλυτώσουν έχασαν όλα τους τα υπάρχοντα.
Ο Πλίνιος ο Νεότερος, ανιψιός του μεγάλου φυσιοδίφη και συγγραφέα Πλίνιου του Πρεσβύτερου, ναυάρχου του στόλου στον Μισηνό, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής. Περιέγραψε τον τρόμο των κατοίκων, τις κραυγές και την απελπισία τους, το σκοτάδι που απλώθηκε παντού και την αδιάκοπη βροχή στάχτης, που έθαψε ολόκληρη την πόλη: «Ήδη έπεφταν στάχτες, όλο και πιο θερμές και πυκνές, όσο πλησίαζαν τα πλοία, και ακολούθησαν κομμάτια κίσσηρης και μαυρισμένες πέτρες, διάπυρες και ραγισμένες από τις φλόγες. Από παντού βλέπαμε φλόγες και φως από τις φωτιές, που έκαναν πιο δραματικό το σκοτάδι της νύχτας. Η θάλασσα έμοιαζε να τραβιέται και να συρρικνώνεται λες και τη απωθούσε κάποιος σεισμός. Από μια μεριά ερχόταν ένα απειλητικό μαύρο σύννεφο που το έσκιζαν διχαλωτές και τρεμάμενες φλόγες και άνοιγε αποκαλύπτοντας μεγάλες γλώσσες φωτιάς σαν αστραπές μεθυσμένες. Μπορούσε να ακούσεις τα ουρλιαχτά των γυναικών, τις κραυγές των παιδιών και τις φωνές των ανδρών. […] Όσοι φοβούνταν τον θάνατο φώναζαν το όνομα του. Πολλοί σήκωναν τα χέρια τους προς τους θεούς, άλλοι φώναζαν δυνατά πως οι θεοί είχαν πεθάνει και ότι είχε φτάσει η αιώνια νύχτα, η τελευταία νύχτα του κόσμου. […] Τελικά η έκρηξη σταμάτησε αφήνοντας πίσω της μόνο καπνούς και σύννεφα. Όταν ξημέρωσε, ο ήλιος έλαμψε πάλι, αλλά ήταν θολός σαν σε έκλειψη. Στα έκπληκτα μάτια μας όλα έδειχναν αλλαγμένα και καλυμμένα με στάχτη, όπως ένα πέπλο χιονιού».
Με πληροφορίες από: nationalgeographic
