Τα σονέτα του Λορέντζου Μαβίλη είχαν άρτια μορφή και εξαίρετο περιεχόμενο, το οποίο πάντως χαρακτηρίζεται από ολοφάνερη απαισιοδοξία. Τα σονέτα του, με ενδεκασύλλαβους στίχους, είναι πολύ πιο επεξεργασμένα και περίτεχνα από των συγχρόνων του και εισάγει νέα στοιχεία, όπως το να αρχίζει η πρόταση στην μέση του στίχου, να υπάρχει διάλογος, κλπ.
Σονέτα
Λήθη
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
Την πίκρα της ζωής. όντας βυθήση
Ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
Μην τους κλαίς, ο καϋμός σου όσος και να ‘ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
Στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση,
Μα ο βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Α στάξη γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν,
Θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Πατρίδα
Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ’ αγέρι
Στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα
Σα νυφ’ η γη, πώχει άμετρα άνθη προίκα,
Λάμπει ενώ σβυέται της αυγής τ’ αστέρι.
Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
Εδώ βουίζει μέλισσα εκεί σφήκα,
Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
Λαχταρίζει η ζωή σ’ όλα τα μέρη.
Κάθε μοσχοβολιά και κάθε χρώμα,
Κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
Πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα
Να σου ξαναφιλήσω τ’ άγιο χώμα,
Να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
Όμορφη μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.
Μάνα μου Ελλάδα, τι δεν είσαι τώρα
Σαν πρώτα ορθή, ψηλή, στεφανωμένη
Με δάφνες, τι δεν είσαι με τα δώρα
Της αθάνατης Νίκης στολισμένη;
Αχ! Πότε θάρθη εκείνη η ώρα
Να ματαστράψη η όψη σου η σβυσμένη
Και την ερημωμένη σου τη χώρα
Μ΄ελπίδα να φωτίσης, ω αντρειωμένη;
Πατρίδα μου σηκώσου, Ας λάμψη πάλι
Στον αιθέρα ψηλά το μέτωπο σου,
Και της Ελευτεριάς θε να προβάλη
Η μέρα και το θείο πρόσωπο σου
Θα λάμπει σαν τον ήλιο της. Μεγάλη
Θα γίνεις κι αλλοιά τότε στον εχθρό σου.