Ο Διονύσιος Σολωμός εκτός από ποιήματα έγραψε και ένα πεζό έργο με τίτλο «Η Γυναίκα της Ζάκυθος». Το έργο αυτό, πολλά μεγάλα ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας το βρήκαν ζωντανό, προφητικό και με διάθεση να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας του. Το έργο είναι διηρημένο σε εννέα κεφάλαια. Διαβάζοντας ολόκληρο το έργο μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι ο Σολωμός θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κορυφαίο πεζογράφο.
Το έργο αναφέρεται σε μια γυναίκα από τη Ζάκυνθο και την κακή συμπεριφορά της απέναντι στις Μεσολογγίτισσες και την επαναστατημένη Ελλάδα. Εδώ θα διαβάσουμε για τις Μεσολογγίτισσες και την χρεία τους.
Η Γυναίκα της Ζάκυθος
Οι Μεσολογγίτισσες
Και εσυνέβηκε αυτές τις ημέρες όπου οι Τούρκοι επολιορκούσαν το Μεσολόγγι, και συχνά ολημερίς και κάποτε οληνυχτίς έτρεμε η Ζάκυθο από το κανόνισμα το πολύ.
Και κάποιες γυναίκες Μεσολογγίτισσες επερπατούσαν τριγύρω γυρεύοντας για τους άνδρες τους, τα παιδιά τους, για τ’ αδέλφια τους που επολεμούσανε.
Στην αρχή εντρεπόντανε νάβγουνε κα επροσμένανε το σκοτάδι για ν’ απλώσουν το χέρι, επειδή δεν ήτανε μαθημένες.
Και είχανε δούλους και είχανε σε πολλές πεδιάδες και γίδια και πρόβατα και βόδια πολλά.
Ακολούθως εβιαζόντανε και εσυχνοτηράζανε από το παρεθύρι τον ήλιο πότε να βασιλέψη για να νάβγουνε.
Αλλά όταν επερισσέψανε οι χρείες εχάσανε την ντροπή, ετρέχανε ολημερίς.
Και όταν εκουραζότανε εκαθόντανε στ’ ακρογιάλι κι ακούανε, γιατί εφοβόντανε μη πέση το Μεσολόγγι.
Και τες έβλεπε ο κόσμος να τρέχουνε τα τρίστρατα, τα σταυροδρόμια, τα σπίτια, τα ανώγια και τα χαμώγια, τες εκκλησίες, τα ξωκκλήσια γυρεύοντας.
Και ελαβαίνανε χρήματα, πανιά για τους λαβωμένους.
Και δεν τους έλεγε κανένας το όχι, γιατί οι ρώτησες των γυναικών ήταν τες περσότερες φορές συντροφεμένες από τες κανονιές του Μεσολογγιού και η γη έτρεμε αποκάτου από τα πόδια μας.
Και οι πλέον πάμφτωχοι εβγάζανε το οβολάκι τους και το δίνανε και εκάνανε το σταυρό τους κοιτάζοντας κατά το Μεσολόγγι και κλαίοντας.