Ο Μουσολίνι, λοιπόν, ανατρέποντας το δημοκρατικό καθεστώς στην Ιταλία, έδωσε ένα παράδειγμα διακυβέρνησης, το οποίο περιλάμβανε τη λατρεία για την πατρίδα, την εξύψωση της έννοιας της πατρίδας. Ο Μουσολίνι δεν είχε ρατσισμό. Δεν ήταν όλα αυτά τα απολυταρχικά καθεστώτα με τον ίδιο τρόπο οργανωμένα στα εσωτερικά τους. Η ναζιστική πλευρά εμπεριείχε τη δράση εναντίον των Εβραίων κ.λπ., η Άρια φυλή. Στην περίπτωση του Μουσολίνι, εκείνο το οποίο χρησιμοποιούσε πολύ στην προπαγάνδα του ήταν να θυμίζει στους Ιταλούς την παλιά τους δόξα, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τη βενετική δύναμη του 12ου, 13ου, 14ου αιώνα –Mare Nostrum, η Μεσόγειος κάποτε ήταν ρωμαϊκή-, δηλαδή χρησιμοποιούσε εθνικιστικές πλευρές για να εξυψώσει το ηθικό των Ιταλών.
Τα τεχνικά του έργα: το ευρύτατο δίκτυο σιδηροδρόμων, το οποίο δημιούργησε με στόχο κάθε χωριό να έχει το δικό του σιδηροδρομικό σταθμό, το οδικό δίκτυο, τη βελτίωση της ζωής των αγροτών και των χωρικών, τη βελτίωση των δεικτών της οικονομίας της Ιταλίας. Ο Μουσολίνι απέκτησε δυνατή λαϊκή βάση στην Ιταλία και εξ αυτού το παράδειγμά του έπαιξε ρόλο και στις επόμενες χώρες, οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν καινούριες χώρες, μόλις είχαν ανεξαρτητοποιηθεί από αυτοκρατορίες και στις οποίες α. η έννοια της δημοκρατίας ήταν αδύναμη και β. η έννοια της πατρίδας ήταν πάρα πολύ σημαντική.
Ο κομμουνιστικός διεθνισμός δεν μπορούσε να τους καλύψει σ’ αυτή την πλευρά. Αιώνες περίμεναν την ώρα να γίνουν ανεξάρτητες χώρες. Τώρα χαίρονταν την ανεξαρτησία τους και
την υπόστασή τους και λαχταρούσαν να το προβάλλουν αυτό το πράγμα. Ο κόσμος συγκινούνταν από την πρόνοιά του για τις ανάγκες των ανθρώπων, τη φροντίδα, τον έλεγχο των υπερβολών και των παρεμβάσεων στον ρόλο των στελεχών της διοίκησης ή της οικονομίας και βέβαια στον ρόλο των καπιταλιστών. Όλοι ήθελαν ανάπτυξη και βιομηχανία, αλλά ήθελαν και πρόνοια για τη ζωή των εργατών και των γεωργών. Το παράδειγμα αυτών των χωρών, όπως του Μουσολίνι, έμοιαζε να δίνει μια λύση. Έτσι, αυτό το μοντέλο έγινε ελκυστικό και ακολουθήθηκε και σε άλλες χώρες.
