Από πολύ παλιά η Πέργαμος είχε μια παράδοση στις ιατρικές σπουδές. Κύριος εκπρόσωπος της παράδοσης αυτής ήταν ο Ορειβάσιος, ένας ιατροφιλόσοφος, θεράπων και φίλος του Ιουλιανού. Κύριο χαρακτηριστικό της σχολής της Περγάμου είναι η συμπόρευση των μαθητών της με τις απόψεις του Ιουλιανού, ο οποίος δεν απέβλεπε μόνο στην κατίσχυση της αρχαίας θρησκείας (δωδεκάθεο), αλλά και στην εξόντωση της νέας (Χριστιανισμός).
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός είναι γνωστός, λόγω της εχθρικής του στάσης απέναντι στον Χριστιανισμό, ως ο Παραβάτης. Διδάσκαλοι του ήταν ο Μάξιμος και ο Χρυσάνθιος, οι οποίοι είναι περισσότερο γνωστοί λόγω της σχέσης τους με τον Ιουλιανό. Ο τελευταίος όσον αφορά την φιλοσοφία έκλινε προς την νεοπλατωνική της εκδοχή, παράλληλα όμως έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τους Κυνικούς φιλοσόφους.
Ο Ιουλιανός άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο, που απαρτίζεται από μελέτες εγκωμιαστικές της αρχαίας θρησκείας, όπως και επιστολές (78), παρά το γεγονός ότι είχε επιφορτισθεί με διοικητικά καθήκοντα και έζησε λίγα χρόνια. Οι ερευνητές θεωρούν τις περισσότερες επιστολές γνήσια έργα του Ιουλιανού. Αποδέκτες αυτών των επιστολών ήταν εξέχοντα πρόσωπα, αλλά και δήμοι. Μεταξύ εκείνων προς τους οποίους απευθύνει επιστολή είναι ο Λιβάνιος, αλλά και ο Ιάμβλιχος.
Εκτός από τις επιστολές που συνιστούν έμμεσα την πολεμική κατά των Χριστιανών, ο Ιουλιανός έγραψε και ένα έργο με τον τίτλο «Κατά Γαλιλαίων», με το οποίο στρέφεται άμεσα κατά του Χριστιανισμού. Στο έργο του «Αντιοχικός ή Μισοπώγων» στρέφεται κατά των Χριστιανών κατοίκων της Αντιόχειας. Μεταξύ άλλων, τους κατηγορεί ως ανήθικους, θρησκόληπτους, εχθρούς του πώγωνος.
Ο Ιουλιανός προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία σε μια εποχή που ο Χριστιανισμός είχε απελευθωθεί από τους διωγμούς και κατά ένα βαθμό από τις αιρέσεις, χωρίς να υπολογίζει μάλιστα ότι είχε συνδεθεί με την οικογένεια του μέσω της νίκης, η οποία της έδωσε τη μονοκρατορία. Η τάση του Ιουλιανού παρουσιάζεται ως αντίδραση του δράση του Χριστιανισμού. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτεί η φροντίδα του για την κυνική φιλοσοφία, αν υπολογισθεί μάλιστα ότι ο κυνισμός ήδη από τους αυτοκρατορικούς χρόνους είχε στραφεί στην κριτική της επικρατούσας κατάστασης. Άρα ο Ιουλιανός με το να επιχειρεί την κατάργηση του Χριστιανισμού, στρεφόταν κατά του εαυτού του, αφού το «κράτος» του στηριζόταν στον Χριστιανισμό.
