Το 1944 είναι μοιραία χρονιά για την Ιαπωνία, διότι οι βλέψεις της για τον έλεγχο της ανατολικής Ασίας φαίνεται ότι αποτυγχάνουν και ότι οι ΗΠΑ θα είναι ο νικητής του πολέμου. Η Ιαπωνία, ελπίζοντας στην ανατροπή των πραγμάτων, συνεχίζει να πολεμά με όλες της τις δυνάμεις. Η τελευταία της ελπίδα να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο είναι οι καμικάζε ή καμικάζι.
Οι καμικάζι είναι νεαροί εθελοντές, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης του μετώπου και του τέλους της χώρας τους και των βλέψεων της χώρας τους, πατριώτες Ιάπωνες, εκλήθησαν να προσέλθουν εθελοντικά για να σκοτωθούν για την πατρίδα τους. Χιλιάδες νεαρών Ιαπώνων παρουσιάστηκαν. Αυτοί μόλις παρουσιάζονταν στο οικείο στρατόπεδο, περνούσαν από μία γρήγορη εκπαίδευση χειρισμού αεροπλάνου.
Η βιομηχανία της Ιαπωνίας παρήγαγε μερικά «αεροπλανάκια βόμβες», τα οποία δηλαδή θα είχαν μόνο πυρομαχικά και ο πιλότος θα τα οδηγούσε. Δεν ήταν ακριβά, ήταν φθηνοκατασκευασμένα αλλά να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Ο στόχος των καμικάζι ήταν να πέσουν πάνω στα αμερικανικά θωρηκτά, στα μεγάλα πλοία κατά προτίμηση, να φτάσουν δηλαδή πάνω από τον στόχο και να πέσουν πάνω του. Βέβαια, ο στόχος, δηλαδή το αμερικάνικο θωρηκτό θα είχε αντιαεροπορικά, άλλος θα προλάβαινε να πέσει, άλλος θα έπεφτε στη θάλασσα, άλλος θα ανατιναζόταν στον αέρα, αλλά ήταν έτοιμοι να ζήσουν ό,τι ήταν να ζήσουν.
Υπολογίζεται ότι συνολικά η δράση αυτών των Ιαπώνων νέων χτύπησε και διέλυσε 34 πλοία στο διάστημα μεταξύ του 1944-45 -βέβαια, πάρα πολλοί πέθαναν χωρίς να ανατινάξουν πλοίο.Η δράση αυτή των καμικάζι δεν μπόρεσε να αναστρέψει τα πράγματα, καθώς πλέον το 1945 οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξεπεράσει οποιαδήποτε αντίδραση άμυνας των Ιαπώνων, οι οποίοι προβάλουν λυσσαλέα και μέχρι τελευταίου ανδρός άμυνα.
Οι μεγαλύτερες μάχες δίνονται το 1945, καθώς πλησιάζει κανείς στα νησιά Ρίου Κίου, που συνδέουν την Ταϊβάν με την Ιαπωνία, δηλαδή είναι τα νησιά τα οποία οδηγούν πστην ίδια την Ιαπωνία. Το ‘45, οι Αμερικανοί πλέον πλησιάζουν με καυτή ανάσα στην Ιαπωνία, και βέβαια οι Ιάπωνες, όσο πάει
χειρότερα το μέτωπο και η πατρίδα τους είναι εκτεθειμένη πλέον σε άμεσο κίνδυνο. Είναι η πρώτη φορά που η Ιαπωνία θα καταληφθεί από ξένη χώρα και μοναδική ως σήμερα.
Ενόσω λοιπόν οι Αμερικανοί πλέον κινούνται με αρχηγό τον στρατηγό Μακάρθουρ, κινούνται προς την Ιαπωνία, τόσο συμβαίνουν δύο πράγματα: α. οι Ιάπωνες απομακρύνουν τις δυνάμεις τους από την Κορέα, την Κίνα, την Ινδοκίνα, γιατί πλέον για να ενισχύσουν το μέτωπο της πατρίδας τους. Οι
Ηνωμένες Πολιτείες στο μεταξύ, πλέον από τις αρχές του ‘45 είναι σε θέση να βομβαρδίζουν, με ανηλεείς βομβαρδισμούς, την Ιαπωνία από πάνω μέχρι κάτω και να καλούν τους Ιάπωνες να παραδοθούν άνευ όρων.
Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ρούσβελτ, είχε υποσχεθεί ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα λήξει παρά μόνο με την άνευ όρων υποταγή της Ιαπωνίας. Όμως οι Ιάπωνες προβάλλουν συνεχώς αντίσταση, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε γι’ αυτούς καλά, οι δε τρεις αρχηγοί των όπλων του πολέμου (δηλαδή ξηράς, ναυτικού και αεροπορίας) θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση παράδοσης της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία θα αντισταθεί μέχρι ενός, μέχρις ότου ακόμα κι αν χρειαστεί να σκοτωθούν όλοι οι Ιάπωνες, η Ιαπωνία δεν παραδίδεται, δεν ταπεινώνεται. Αυτό ήταν το κλίμα στην Ιαπωνία το 1945.