Σέριφος και Σίφνος, το αρχαίο «Ελντοράντο»

Αντικριστές, στη μέση της «δυτικής παράταξης» των Κυκλάδων, η Σέριφος και η Σίφνος απέχουν 73 μίλια από τον Πειραιά η πρώτη και 79 η δεύτερη. Η Σέριφος είναι ορεινή με παραγωγή κρασιού και σταφυλιών. Πρωτεύουσα της είναι μεσόγεια ομώνυμη Σέριφος ή Χώρα και λιμάνι το Λιβάδι, στο μυχό του κόλπου, στην ανατολική πλευρά του νησιού.

Η Σίφνος είναι γνωστή για τα κεραμικά της. Δική της πρωτεύουσα είναι η μεσόγεια Απολλωνία, της οποίας συνέχεια είναι οικισμός Αρτεμώνας. Λιμάνι του νησιού είναι οι Καμάρες.

Η Σέριφος του Περσέα

Οι άμεσοι απόγονοι του Δαναού οι δίδυμοι Ακρίσιος και Προίτος, άρχισαν από νωρίς να τσακώνονται. Όταν μεγάλωσαν ο Ακρίσιος έγινε βασιλιάς του Άργους. Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, κόρη του Λακεδαίμονα, και ετοιμάστηκε να γίνει γενάρχης κραταιάς δυναστείας. Έκανε όμως κόρη και απευθύνθηκε στους Δελφούς ρωτώντας τι πρέπει να κάνει για να αποκτήσει αρσενικούς απογόνους.

Ο χρησμός έλεγε ότι θα πεθάνει από τον εγγονό του. Ο Ακρίσιος έχοντας χάσει κάθε επιθυμία να αποκτήσει άλλους απογόνους και για να μην πάθει κάτι από τα παιδιά της Δανάης έβαλε και του έφτιαξαν ένα χάλκινο δωμάτιο, το έχωσε βαθιά μέσα στη γη και έκλεισε εκεί την όμορφη κόρη του.

Ο Δίας, όμως, είδε την Δανάη και την πόθησε. Μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, πέρασε από τα ανοίγματα του υπόγειου κελιού, ξαναπήρε τη μορφή του, κατέκτησε τη Δανάη και έφυγε. Στους εννιά μήνες γεννήθηκε ο Περσέας. Ο Ακρίσιος πήρε μάνα και γιο και τους έκλεισε σε μια λάρνακα και τους έριξε στη θάλασσα. Η λάρνακα μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός ψαρά της Σερίφου, που την ανέσυρε, την άνοιξε και έσωσε μητέρα και παιδί. Δανάη και Περσέας έζησαν στην Σέριφο. Οι κάτοικοι της Σερίφου καμαρώνουν γι΄αυτό. Όσο για τον χρησμό των Δελφών, επαληθεύτηκε.

Η Σέριφος ανά τους αιώνες

Στα αρχαϊκά χρόνια η Σέριφος δέχτηκε Ίωνες αποίκους από την Αττική. Το νησί πάντα ήταν σύμμαχος ή φόρου υποτελές των Αθηναίων. Είχε την ίδια τύχη με τα άλλα νησιά των Κυκλάδων και επί ρωμαϊκής εποχής ήταν τόπος εξορίας. Το 1207 πέρασε στα χέρια των Βενετών.

Τον 14ο αιώνα, γνώρισε άνθηση χάρη στην εκμετάλλευση των πλούσιων σε σιδηρομεταλλεύματα κοιτασμάτων της. Όταν το 1537 έπεσε το νησί ο ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ερημώθηκε. Στα 1600, ιδρύθηκε εκεί το καστρομονάστηρο των Ταξιαρχών, στο οποίο, από το 1611, λειτούργησε σχολείο.

Το «Ελντοράντο» της Σίφνου

Ιωνική αποικία από τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ., η Σίφνος είχε την ίδια με τα άλλα νησιά των Κυκλάδων ιστορική πορεία μέσα στο χρόνο. Με εξαίρεση τον πλούτο που για περίπου εκατό χρόνια της πρόσφεραν τα ορυχεία της. Ήταν τον 6ο αιώνα π.Χ., όταν οι κάτοικοι της εκμεταλλεύτηκαν το πλούσιο σε χρυσό και ασήμι υπέδαφος του νησιού. Ο «Θησαυρός» των Σιφνίων στους Δελφούς ήταν ονομαστός.

Τα ετήσια έσοδα του νησιού από το εμπόριο χρυσού έφτανα τα εκατό τάλαντα και οι κάτοικοι τα μοιράζονταν μεταξύ τους. Στα τέλη του 6ου αιώνα, η θάλασσα εισέβαλε στα ορυχεία και τα κατέστρεψε. Το ελληνικό «Ελντοράντο» δεν είχε συνέχεια.

Προοδευτικά το νησί περιέπεσε σε αφάνεια. Στα βυζαντινά χρόνια είχε μεταβληθεί σε ορμητήριο πειρατών. Πέρασε στους Βενετούς το 1204, αλλά δύο αιώνες αργότερα η Σίφνος κατακτήθηκε από έναν Ιωαννίτη Ιππότη. Μια δισεγγονή του παντρεύτηκε το 1464 κάποιον Βενετό της οικογένειας Γκοζαντίνι και το νησί βρέθηκε στην κατοχή των Βενετών ως προίκα. Στα 1537, το πήρε ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.

Please follow and like us: