Η κρητική οικονομία στηριζόταν πάντα η γεωργία. Κατά τους δύο πρώτους αιώνες της Βενετοκρατίας, με τις συνεχείς επαναστάσεις και τις εσωτερικές αναστατώσεις μειώθηκε πολύ η παραγωγή σιτηρών και ο πληθυσμός βρέθηκε πολλές φορές σε κατάσταση έσχατης πενίας και εξαθλίωσης. Με το τέλος των επαναστάσεων και την παγίωση της εσωτερικής ειρήνης παρουσιάζεται θεαματική ανάπτυξη της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής που οδήγησε στην αναβίωση του εξαγώγιμου εμπορίου. Όλα αυτά στην επαρχία.
Στα αστικά κέντρα ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένος ο κόσμος των επαγγελματιών και των βιοτεχνών. Περισσότερα από 50 επαγγέλματα, καταμερισμένα σε ειδικότητες, βρίσκονταν στα κατάστιχα των νοταρίων και σε άλλες πηγές: μουράροι (χτίστες, τοιχοποιοί), πελεκάνοι, μαρμαράδες, πετροκόποι, μαραγκοί, τσαγκάρηδες, μπαρμπέρηδες, ράφτες, σαμαράδες, χαλιναράδες, σελλάδες, καπελλάδες, σκουφάδες, σπαθάδες, δοξαράδες, σαϊτάδες, χαρκωματάδες, χρυσαφάδες, κλειδάδες, στανιέρηδες (γανωτές), μποτέρηδες (βαρελάδες), γναφέοι (βυρσοδέψες), σαλουμάροι (αλλαντοποιοί), κεράδες (κυροποιοί), γουναράδες, τορνάρηδες, σχοινάδες κ.α.
Αναφέρονται και άλλα επαγγέλματα που λησμονήθηκαν όπως οι γερακάρηδες (εκπαιδευτές γερακιών για κυνήγι). Ιδιαίτερες τάξεις αποτελούσαν οι γιατροί, οι αρωματάδες, οι σπετσιέρηδες (φαρμακοποιοί), οι σγουράφοι (ζωγράφοι), οι μερτζέροι (ψιλικατζήδες), οι μαρινάροι (ναυτικοί).
Οι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι στα διάφορα επαγγέλματα είχαν οργανωθεί σε σωματεία κατά το πρότυπο των ιταλικών πόλεων, για την κατοχύρωση της τέχνης τους και την προστασία των δικαιωμάτων τους, για τη βελτίωση συνθηκών ζωής και εργασίας και την αλληλοβοήθεια των μελών τους. Κάθε συντεχνία είχε δικό της πρόεδρο (βαρδιάνο) και προστάτη Άγιο. Οι συντεχνίες ανέπτυσσαν και φιλανθρωπική δράση. Από έγγραφο του 1576 μαθαίνουμε ότι η συντεχνία των ναυτικών ενεργούσε για την απελευθέρωση των σκλάβων.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών
