«Αυτό το κίνημα το ήξεραν και οι πρέσβεις της Αγγλίας και Γαλλίας και Ρουσσίας, όμως τους έλεγαν αυτεινών και τις μερίδες των δικών μας που ήταν μ΄αυτούς, ότι δια αυτούς δουλεύομεν. Ο Μεταξάς έδειξε χαρακτήρα, ήταν ξεμακρυσμένος από τους ξένους, στάθη καθώς μιλήσαμεν κατά τον όρκο μας. Το βράδυ συνάζω ανθρώπους και βάζω το σχέδιον εις την ενέργειαν. Ο Θεός στράβωσε την εξουσίαν και την ενέκρωσε, από τη δικαιοσύνην που είχε κι ο βασιλέας κι όλοι αυτείνοι κοιμάτον.
……………………………………………………………………………………………
Αφού έγιναν οι νέοι υπουργοί και τους αναγνώρισαν όλοι οι Σύμβουλοι της Επικρατείας, τότε οι νέοι υπουργοί έφκιασαν ένα έγγραφο δια τον Καλλέργη και εμένα να το υπογράψει ο βασιλέας, δι΄ασφάλειαν μας, ότι φυλάξαμε την ησυχίαν. Τότε πήγαν εις τον βασιλέα να υπογράψει το Σύνταγμα κι αυτό. Ήταν και οι Πρέσβεις των Δυνάμεων εις το Παλάτι και τα υπόγραψε όλα και του έγινε ένα μεγάλο «ζήτω» από όλους τους πολίτες της πρωτεύουσας.
Τότε μαζώχτη πολύς κόσμος από όλα τα χωριά και τα νησιά. Δια να μη γένει καμιά αταξία τους σύναξα όλους έξω εις τον κάμπο και τους βάνω ένα λόγο, πως σηκώσαμεν την επανάσταση, πως είμαστε εις τον αγώνα ξυπόλητοι και γυμνοί και νηστικοί τις περισσότερες φορές, πόσοι σκοτώθηκαν, πόσοι σκλαβώθηκαν, πόσοι τούρκεψαν, κι έγινε γης Μαδιάμ η πατρίδα μας, και τίποτα δεν κέρδισαν οι τίμιοι άνθρωποι από την ανοησία μας και την κακία μας, εμάς κι εκείνων που μας κυβερνούσαν αρχή και τέλος, όλο εμφυλίους πολέμους κι άλλες ακαταστασίες κάναμεν. Και χάθηκαν εις αυτά περισσότεροι από τους πολέμους των Τούρκων.
«Ιδού αδελφοί, ο Θεός έκαμεν πάλι το έλεος του και και μας έφερε μόνος του το αγαθό του δώρο και μας προστάτεψε κι εμάς και το Βασιλέα μας, ούτε αυτός να αγανακτίσει εναντίον μας, ούτε εμείς εις τον Βασιλέα μας. Και φώτισε και τα δύο μέρη εις το εξής θα ζήσουμε με την ευλογίαν του Θεού ως πατέρας με τα παιδιά του. Διώχνομεν αύριον και τους Μπαυαρέζους. Και να είμαστε γενναίοι εις αυτούς, να μην θυμηθεί κανένας πάθος από μας να πειράξει κανέναν, ή να διατιμήσει όσο να πάνε εις την ευχή του Θεού. Τώρα εσείς όλοι οι αγαθοί άνθρωποι να υπάγει καθένας εις το σπίτι του ν΄αφήσει τ΄άρματα του, όπως τ΄άφησα κι εγώ και βαστώ εις το χέρι μου το μπαστούνι μου, όπου βλέπετε, και πήρα και το σκαλιστήρι μου κι εργάζομαι εις τον κήπο μου και εις τ΄ αμπέλι μου, ότι ζυγώνει κι ο τρύγος. Αυτά είχα να σας πω αδελφοί.» Σε δύο ώρες δεν έμεινε κανένας από αυτούς.
Φέραμεν και πλοία και μπαρκαρίσαμεν όλους τους Μπαυαρέζους. Τους πήγα εις τον Περαία, όπου είχαν Έλληνες αδικήσει, κατατρέξει, χτυπήσει – τους μεταχειρίζονταν χειρότερα από τους Τούρκους. Δεν εστάθη τρόπος να θυμηθή κανένας Έλληνας παραμικρά από αυτά και να κατατρέξουν κανέναν. Τους μπαρκαρίσαμεν όλους και πάνε εις την δουλειάν τους.»