«Όλα ξεκινούν από την οικογένεια…»
Μια φράση που χρησιμοποιούμε όλοι, ειδικοί και μη, και που οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι έτσι. Ή μήπως όχι απόλυτα;
Αυτά που μας διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό, οφείλονται στις εικόνες και τη δυναμική της οικογένειας που μεγαλώνουμε. Σαν σφουγγάρια ακατέργαστα, ρουφάμε ενέργεια, συναισθήματα, λέξεις, που δεν είμαστε έτοιμοι, φυσικά, να κατανοήσουμε και πόσο μάλλον να τα διαχειριστούμε. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια αγάπης, που το αποδέχεται, το φροντίζει, το κατανοεί, του προσφέρει ασφάλεια, ώστε να είναι έτοιμο για τον ενήλικο κόσμο, τα πράγματα είναι μάλλον βατά.
Η οικογένεια και η απόρριψη
Ένα παιδί όμως που μεγαλώνει σε ένα αντίθετο περιβάλλον, όπου η απόρριψη είναι το πρώτο συναίσθημα που βιώνει; Είτε με γονείς αποστασιοποιημένους – αδιάφορους, είτε με γονείς αυταρχικούς και υπερπροστατευτικούς, όπου διψώντας για αποδοχή και αγάπη, κάνει ότι μπορεί, και αλήθεια, περισσότερα από αυτά που μπορεί, φθάνοντας στο σημείο, όπου εκτός από πολλές άλλες τραυματικές συμπεριφορές, και να αναλαμβάνει εκείνο τον ρόλο του γονέα; Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το παιδί αυτό που αργότερα γίνεται ενήλικας, μοιάζει σαν να έχει φορέσει ένα κουστούμι. Δεν το επέλεξε, δεν το πρόβαρε, δεν πρόλαβε να δει αν του ταιριάζει, απλά το φόρεσε ώστε να επιβιώσει. Αυτό το κουστούμι είναι ραμμένο με κομμάτια ενοχών, θλίψης, απόρριψης, φόβου, ανάγκη αποδοχής.
Το να δει με τα μάτια της ψυχή του, το βάρος του κουστουμιού που φόρεσε, το να κατανοήσει ότι δεν του ταιριάζει πια, ότι αυτό του ήταν απαραίτητο τότε, αλλά τώρα πια δεν το χρειάζεται, άρα να το αφήσει στην άκρη, και ελεύθερος να διαλέξει το δικό του, να το ράψει με αγάπη, φροντίδα, σεβασμό, χαρά και αισιοδοξία, με απλά λόγια, να αποδεσμευτεί από τα τραύματα του παρελθόντος του, είναι μεγάλη και επίπονη διαδρομή.
Αρκετοί, μένουν στα μισά. Κάποιοι άλλοι δεν ξεκινούν καν. Πολλοί, δεν επιλέγουν τίποτα. Όσο και αν αυτό ακούγεται, βαρύ, ναι, δεν επιλέγουν τίποτα. Επιβιώνουν, ζουν, κάνουν οικογένεια και αναπαράγουν αυτά που έμαθαν στα δικά τους παιδιά.
Ελεύθερη βούληση
Όμως, και ευτυχώς, πάντα μα πάντα, υπάρχει η επιλογή της ελεύθερης βούλησης. Αυτή η στιγμή, που μετά την συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε, επιλέγουμε τι θα κρατήσουμε και τι όχι. Κάθε στιγμή, είναι μια καινούργια στιγμή.
Ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση που μας βοηθάει, αλλά δεν συντάσσεται με τον χρόνο της ψυχής. Η ψυχή είναι άχρονη. Οι αξίες μας, που όλοι γεννιόμαστε με αυτές, δεν χάνονται. Βυθίζονται ίσως, αλλά δεν χάνονται.
Όπως η αυτοεκτίμησή μας, για παράδειγμα. Μας συντροφεύει πάντα όσο και αν εμείς δεν την «βλέπουμε» ή αν έχει καταρρακωθεί. Υπάρχουν πολλά εργαλεία για να την ξαναβγάλουμε στην επιφάνεια. Εδώ, μιλώντας απλά, θα πούμε ότι υπάρχει ένα σημαντικό εφόδιο στην συνειδητοποίηση της αυτοεκτίμησής μας: Η αναγνώριση της μοναδικότητάς μας. Το θέσφατο ότι καθένας από εμάς είναι μοναδικός, έχει το προσωπικό του αποτύπωμα, που μοιάζει αλλά δεν ταιριάζει με κανένα άλλο. Αυτό, είναι η κληρονομιά μας. Και εμείς, μόνο εμείς, μπορούμε να την αξιοποιήσουμε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει συνταγή ή οδηγίες πρακτικές, για το πως να απελευθερωθεί κανείς από τα τραύματα και τις συνέπειες αυτών, και να βάλει σε μια τάξη την ψυχή του, άρα και τη ζωή του.
Μπορούμε αλλάξουμε την πορεία της ζωής μας
Όσο και αν μας έχουν στιγματίσει τα τραύματά μας, όσο και αν αυτό το παιδί μέσα μας, κλαίει και φοβάται, γίνεται. Αν ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας, και συνειδητοποιήσουμε που είμαστε, όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αν πάρουμε εμείς αγκαλιά το παιδί μέσα μας, αν το ακούμε εμείς, αν σταματήσουμε να το δίνουμε αγωνιώντας, βορά, σε κάθε τι εξωτερικά από εμάς, για να το φροντίσει, τότε ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Και κάτι, που είναι εξίσου σημαντικό και κάποιες φορές επακόλουθο αυτής της διαδικασίας, είναι το παρακάτω γεγονός, που μοιάζει σαν μια ενέργεια που ρέει, απρόσκοπτα και συναντά αντίστοιχα θετικά κύματα.
Όταν συναντάμε ανθρώπους, οι οποίοι είχαν την τύχη και την ευτυχία να μεγαλώσουν σε ένα ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον, η συνάντηση και η επαφή αυτή, δημιουργεί ανοιχτό δρόμο στην πορεία μας. Δρόμο όπου η ενσυναίσθησή τους, μας βοηθά και μας στηρίζει να δούμε την φωτεινή πλευρά μας, να φωτίσουμε τα σκοτάδια μας χωρίς φόβο, και τέλος να ορευτούμε πιο εύκολα, πιο ανώδυνα και να χαρούμε την ζωή, αυτό το μοναδικό δώρο.
Τι είναι οικογένεια;
Άρα, η οικογένεια είναι ευλογημένος δεσμός, που μας δυναστεύει, αλλά δεν μας καταδικάζει. Μας δεσμεύει τόσο, όσο εμείς, ως ενήλικες επιτρέπουμε να το κάνει ή επιλέγουμε να την αφήνουμε να το συνεχίζει. Ή επιλέγουμε, ότι ο δρόμος μας είναι προσωπική, ελεύθερη, μοναδική μας, υπόθεση!
Πηγή: https://www.psychology.gr/oikogeneiaka-themata/4026-oikogeneiakos-desmos.html