Τρεις πολεμιστές ξεχωρίζουν από τους μυθικούς ήρωες του Ώλστερ, οι Φέργους μακ Ρόιχ, Κόναλ Κέρναχ και -ο μεγαλύτερος όλων- Κου Χουλάιν. Η περιγραφή και των τριών μαρτυρεί την υπερανθρώπινη, ημιθεϊκή τους υπόσταση.
Το πρώτο τμήμα του ονόματος του Φέργους είναι συγγενής προς το λατινικό vir (άνδρας) και ο ίδιος συνδέεται με την εικονογραφία της γονιμότητας: είναι ο πρώτος εραστής της βασίλισσας Μεντμπ, που και η ίδια ήταν περιβόητη για τις ερωτικές επιδόσεις της, και σύντροφος της θεάς της φύσης Φλίνταϊς. Ο Φέργους προγράφεται ως πρόσωπο με παράφορη σεξουαλική όρεξη, που χρειαζόταν επτά γυναίκες για να ικανοποιηθεί. Εικονίζεται ως υπερφυσική μορφή. Έχει δύναμη 700 ανδρών, είναι ψηλός σαν γίγαντας, σε ένα γεύμα μπορεί να καταβροχθίσει επτά χοίρους, επτά ελάφια, επτά αγελάδες και να πιει επτά ποτήρια ποτό. Έχει ένα μαγικό παθί, μακρύ όσο ένα ουράνιο τόξο.
Ο Φέργους ανήκει στην αυλή του βασιλιά Κόνχομπαρ του Ώλστερ και είναι θετός πατέρας του νεαρού Κουλ Χουλάιν, αλλά ένα συγκεκριμένο επεισόδιο έχει ως αποτέλεσμα την λιποταξία αυτού και άλλων ηρώων στην αυλή της Μεντμπ. Πρόκειται για την απαγωγή των εραστών Ντέιντρε και Νουΐσε και τη προδοσία του Κόνχομπαρ. Στο Κόναχτ πια ο Φέργους γίνεται ο σύνδεσμος μεταξύ Μεντμπ και Κου Χουλάιν. Πεθαίνει από τα χέρια του Αϊλίλ, ενώ κάνει μπάνιο σε μια λίμνη με τη Μεντμπ.
Ο Κόναλ Κέρναχ είναι γιος του ποιητή Αβαϊργίν και της Φιόχουβ, κόρη του δρυίδη Κάχμπαγ. Κόναλ σημαίνει «δυνατός σαν λύκος». Κέρναχ σημαίνει «νικητής». Όπως ο Φέργους, η μορφή του Κόναλ περιβάλλεται από το στοιχείο του υπερφυσικού: είναι ο φύλακας των συνόρων της Ιρλανδίας και είναι σαφώς η πρόγονος θεότητα τμήματος του νησιού. Όπως και ο Φέργους είναι και αυτός θετός πατέρας και δάσκαλος του Κου Χουλάιν. Ο Κόναλ αποτελεί την επιτομή του Ιρλανδού ήρωα: στη γιορτή του Μπρίκριου (ένα συμπόσιο του Άλλου Κόσμου) καυχιέται ότι κοιμάται πάντα με το κομμένο κεφάλι ενός κατοίκου του Κόναχτ κάτω από το γόνατό του.
Ο Κου Χουλάιν (Λαγωνικό του Κούλαν) είναι ο αρχετυπικός υπεράνθρωπος αγωνιστής της επικής παράδοσης, το Κου είναι τίτλος συνηθισμένος για πολεμιστές, αλλά στην περίπτωση αυτή η μνεία του λαγωνικού έχει ειδική σημασία, σχετική με ένα επεισόδιο από τα παιδικά χρόνια του Κου Χουλάιν. Όταν ήταν πολύ νέος, σκότωσε το λαγωνικό του σιδερά Κούλαν και υποσχέθηκε να φυλάει το σιδηρουργείο στη θέση του σκύλου. Αυτή η σχέση με τους σκύλους συνεχίζεται σε όλη του τη ζωή: δεσμεύται από ένα geis να μην φάει σκυλίσιο κρέας, σπάει τη δέσμευση και έτσι προετοιμάζει την ίδια του την καταστροφή.
Ο Κου Χουλάιν προορίζεται να έχει σύντομη αλλά ένδοξη ζωή. Ειναι γενναίος, ωραίος, δυνατός, ανίκητος πολεμιστής. Η ταυτότητα του πράγματι προέρχεται απόκάποια πολεμική λατρεία, από όπου αργότερα ευημερίστηκε σε ψευδοϊστορική μορφή. Η σύλληψη, η ζωή και ο θάνατος του συνδέονται στενά με το υπερφυσικό. Πατέρας ήταν ίσως ο Λουγ ή ο Κόνχομπαρ και υπάρχει αιμομιξία στους άμεσους απογόνους του. Η γέννηση του Κου Χουλάιν συνδέεται στενά με την γέννηση των αλόγων: δύο πουλάρια γεννιούνται την ίδια ακριβώς στιγμή με τον ήρωα και γίνονται ζεύγος που σύρει το άρμα του, ο Γρίβας της Μάχα και ο Μαύρος του Σαΐνγκλιου.
Ο ίδιος ο Κου Χουλάιν εμφανίζει υπερανθρώπινες ιδιότητες από τη παιδική του ηλικία: φτάνει στη αυλή του Κόνχομπαρ στο Εβάιν Μάχα, έχοντας τρέψει σε φυγή εκατόν πενήντα από τους νεαροούς φρουρούς του βασιλιά. Ενώ είναι ακόμα παιδί, ζητάει όπλα, έχοντας ακούσει μια προφητεία, σύμφωνα με την οποία, όποιος έπαιρνε όπλα μια συγκεκριμένη μέρα θα είχε ένδοξο μέλλον. Ο Κου Χουλάιν σπάει επτά σειρές όπλων, μέχρι τελικά να δεχτεί τα ειδικώς ενισχυμένα όπλα του ίδιου του Κόνχομπαρ.
Τον νεαρό πολεμιστή εκαπιδεύει η Σκάχαχ, δασκάλα τη πολεμικής τέχνης και προφήτισσα, που προλέγει το μέλλον του Κου Χουλάιν με τη μαντεία. Πηγαίνει στον πόλεμο με μαγικά όπλα και αρματωσιά, ανάμεσα τους και την Γκάε Μπούλγκα, αγκαθωτή λόγχη που επιφέρει μόνο θανάσιμα τραύματα, και ένα κράνος, δώρο του Μανάναν, του θαλάσσιου θεού.
Ο ηνίοχος του Κου Χουλάιν έχει την μαγική δύναμη να κάνει το άρμα του αόρατο. Ο Κου Χουλάιν είναι ο κύριος υπερασπιστής Ώλστερ κατά των δυνάμεων του Κόναχτ, και αυτόν μόνο από τους άνδρες του Ώλστερ δεν πλήττει η κατάρα της Μάχα να χάνουν τις δυνάμεις τους στους κρίσιμους καιρούς. Σκοτώνει πολλούς από τους ανθρώπους της Μεντμπ με το ένα χέρι. Όταν τον πιάνει η λύσσα της μάχης, καταλαμβάνεται από μανία καταστροφής και δεν μπορεί να διακρίνει τον φίλο από τον εχθρό. ΄Οταν μανιάζει, γίνεται τέρας: το σώμα του στριφογυρνά μέσα στο δέρμα του, τα μαλλιά του στέκονται όρθια περιτριγυρισμένα από φωτοστέφανο, οι μύες του φουσκώνουν, το ένα του μάτι γουρλώνει, το άλλο χώνεται βαθιά στο κρανίο του, και το ουρλιαχτό του κάνει όλα τα τοπικά πνεύματα να ουρλιάζουν μαζί του, πράγμα που κάνει τον εχθρό να τρελαίνεται από φόβο.
Ο υπερβολικός συμβολισμός που συνοδεύει τον Κου Χουλάιν είναι έντονος. Χρησιμοποιεί τη μαγεία για να σταματήσει την προέλαση των ανθρώπων του Κόναχτ, έχει μαγική επιρροή στα ζώα, έχει σχέση με ιερούς αριθμούς, έχοντας τρίχρωμα μαλλιά, επτά κόρες σε κάθε μάτι και επτά δάχτυλα σε κάθε χέρι και πόδι. Έχει στενή συγγένεια προς τους θεούς. Θετός του πατέρας (ή φυσικός) είναι ο Λουγ, έχει πολλές συναντήσεις με την πολεμική θεά Μόριγκαν και επισκέπτεται τον άλλο κόσμο ενώ ακόμη ζει.
Ο Κου Χουλάιν είναι παρών στη γιορτή του Μπρίκριου, ταραχοποιού θεού που υποδαυλίζει τις συγκρούσεις και τον ανταγωνισμό στους πολεμιστές. Στη γιορτή Μπρίκριου προκαλεί το φθόνο ανάμεσα στους ήρωες Κου Χουλάινν, Κόναλ Κέρναχ και Λοεγάιρε, προσφέροντας στον καθένα τους τη μερίδα χοιρινού που προοριζόταν για τον πρωταθλητή.
Ο θάνατος του Κου Χουλάιν στο Μαγ Μουϊρχέιμε περιβάλλεται από οιωνούς: όταν τον ζεύει για τη τελική μάχη, ο Γρίβας της Μάχα κλαίει με αιμάτινα δάκρυα, και όταν Κου Χουλάιν ανεβαίνει στο άρμα του, όλα τα όπλα πέφτουν στα πόδια του. Στο τέλος συνατά και «Αυτήν που πλένει στα ρηχά» να πλένει την αρματωσιά του, σίγουρο σημάδι χαμού στον ιρλανδικό μύθο. Ο Κου Χουλάιν πεθαίνει μαχόμενος, χτυπημένος από λόγχη που έχει κατασκευαστεί από τον Ήφαιστο. (Vulcan). Το φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του ήρωα ξεθωριάζει και το θάνατό του επιβεβαιώνουν η Μπαντβ ή η Μόριγκαν, θεϊκοί καταστροφείς που, με μορφή κόρακα, κάθονται στον ώμο του και δίνουν θάρρος στους κατοίκους του Κόναχτ να προχωρήσουν και να τον αποκεφαλίσουν.
