Ο Ωρίων ήταν γίγαντας, φημισμένος για την ομορφιά και την τέχνη του στο κυνήγι των αγριμιών, με όπλο ένα χάλκινο ρόπαλο, γενεαλογούμενος ως γιος της Γης ή του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, μιας κόρης του Μίνωα. Του αποδίδεται το χάρισμα να περπατά πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας δώρο του πατέρα του.
Ο Ωρίων, που ετυμολογικά είναι συγγενής με την Ωρείθυια και τις Ώρες, πρέπει να έχει σχέση με τους καιρούς, τις εποχές και γενικά τα αστρονομικά πράγματα. Για τον τύπο Ουρίων αυτός έχει σχέση με τα Ούρεα, δηλαδή τα όρη, και με τον Ουρανό, που, κατά τους θεογονικούς μύθους, ανήκουν, όπως και ο ίδιος ο Ωρίων, στους αρχέγονους τους τιτανικούς και τους γιγαντικούς απογόνους της παμμήτειρας Γης. Από τη ρίζα του βγαίνουν ο Ουρανός, τα Ούρεα και ο Ωρίων, ο Οροπέδων, ο Γίγαντας, ο Όρνις, ο Όρθρος και τα Ουράλια και κάθε ομόηχη λέξη που σημαίνει ύψος.
Τα ουράνια σώματα και φαινόμενα στην ελληνική μυθολογία πολύ συχνά παίρνουν το πρόσωπο του όμορφου παλικαριού ή της όμορφης κοπέλας. Ότι ο μύθος του Ωρίωνα ανήκει όχι στις πολλές, μεταγενέστερες αιτιολογικές ιστορίες, με τους γνωστούς καταστερισμούς, αλλά στα παλαιά κοσμογραφικά στοιχεία της θεογονίας, φαίνεται κυρίως από το γεγονός ότι σε αυτόν ο ήρωας είχε έντονα τα γνωρίσματα του παλικαριού της προϊστορίας: είναι κυνηγός με οπλισμό όχι προχωρημένης τεχνολογίας, αλλά ένα ρόπαλο από απλή μάζα χαλκού, ζει στα βουνά και τα λαγκάδια, κυνηγά αγρίμια και θηλυκά, είναι ριψοκίνδυνος και κάποτε βίαιος.
Σαν υποψήφιος γαμπρός, όπως όλα τα παλικάρια στις πρωτόγονες κοινωνίες, πρέπει να δώσει δείγματα της αξιοσύνης του, να ανταποκριθεί στους όρους που θα του θέσει ο πατέρας της νύφης και να πραγματοποιήσει άθλους ή να κινδυνέψει η ακεραιότητά του και η ίδια η ζωή του από τους ανθρώπους του κοριτσιού, που αυτός θα θελήσει να χαρεί τον έρωτά του.
Η δοκιμασία του υποψήφιου γαμπρού, μαζί με την αθέτηση του όρου του πατέρα της νύφης, που συνήθως είναι ο τύπος του κακού βασιλιά, ανήκουν στα στοιχεία που έχουν μεγάλη διάδοση τόσο στους μύθους όσο και στα παραμύθια. Αντίθετα, όμως, στο μύθο του Ωρίωνα ούτε θρίαμβο της αρετής βλέπουμε ούτε την τιμωρία του ανθρώπου που δεν κράτησε το λόγο του. Κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στο μύθο του Ωρίωνα η ομορφιά και η αξιοσύνη όχι μόνο δεν είναι συντελεστικά της νίκης του ήρωα, της επιτυχία και της ευτυχίας του, αλλά του βγαίνουν σε κακό, τον οδηγούν από ατυχία σε ατυχία.
Επειδή αυτά τα φαινόμενα αντιβαίνουν στη συνείδηση του λαού, που έπλασε μύθους και παραμύθια πάντα με το θρίαμβο της ομορφιάς και του καλού, και πάντα με την παραδειγματική τιμωρία του κακού, υποθέτουμε ότι η μορφή του Ωρίωνα πρέπει να ήταν από την αρχή νοητή σαν πνεύμα κακόβουλο και βίαιο, που οι άνθρωποι επηρεασμένοι από μετεωρολογικά φαινόμενα και σύμφωαε με τις αστρολογικες δοξασίες, του απέδωσαν και επενέργειες βλαπτικές πάνω στη φύση και τη ζωή τους.
Με καθαρά θεογονικό κριτήριο ο μύθος του Ωραίωνα αποτελεί αρχιτεκτονικό μέλος της περιγραφής του κόσμου. Έτσι στο μύθο τον Ωρίωνα σαν ουράνιο σώμα, με κάποιο ρόλο στη λειτουργία του σύμαντος και σε κάποια σχέση με τα άλλα ουράνια σώματα, επιχειρούν να τον κατανοήσουν με μυθοπλασίες, διαφορετικές σε κάθε περίπτωση.
Στην ιδιότητά του σαν ουράνιο σώμα πρέπει να αναφέρεται ακόμη και η σχέση του με την Ώπη ή Ούπη, μία από τις Υπερβόρριες παρθένες, αφού είναι γνωστοί οι Υπερβόρειοι, όπως και οι μυθικοί Αιθίοπες, για την ιδαίτερη σχέση τους με τους ηλιακούς θεούς, όπως ο Ήλιος ο Απόλλων και ο Περσέας. Ο Ποσειδών και η Ευρυάλη, ως γονείς του Ωρίωνα είναι ονόματα που παραπέμπουν στον αρχέγονο Ωκεανό: με αυτόν έχουν σχέση δομική και λειτουργική, όλα γενικά τα ουράνια σώματα, αφού, κατά το μύθο, τον έχουν αφετηρία και τέρμα της πορείας τους πάνω στον Ουρανό. Στον ίδιο παραστατικό κύκλο ανήκει και το χάρισμα του Ωρίωνα να περπατά πάνω στα κύματα.
Με πληροφορίες από: Παγκόσμια Μυθολογία