Το κράτος της Ιουδαίας

Το κράτος της Ιουδαίας, η κοιτίδα του εβραϊκού έθνους ήταν το σχετικά στενό κομμάτι γης ανάμεσα στις ακτές της Φοινίκης και τη Νεκρά Θάλασσα, που περιελάμβανε τις περιοχές της Ιδουμαίας, της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Γαλιλαίας. Η περιοχή αυτή αποτέλεσε σχεδόν πάντοτε τμήμα πολυεθνικών κρατών, του βαβυλωνιακού, του χιττιτικού, του ασσυριακού, του νεο-βαβυλωνιακού, του περσικού.

Το κράτος της Ιουδαίας
Τμήμα αναγλύφου από την αψίδα του Τίτου που αναγέρθηκε προς τιμήν της νίκης των Ρωμαίων επί των Εβραίων

Οι Πέρσες ήταν οι πρώτοι που έδωσαν στην Ιουδαία δικαίωμα αυτοδιοίκησης. Επικεφαλής βρισκόταν ο αρχιερέας του ναού του Σολομώντος, το αξίωμα του οποίου ήταν ισόβιο και κληρονομικό και συνεπαγόταν την ευθύνη της καταβολής των φόρων στους επικυριάρχους. Αργότερα ο αρχιερέας πλαισιώθηκε και από μια γερουσία. Το 200π.Χ. η ευρύτερη περιοχή της Κοίλης Συρίας, μήλον της Έριδος μεταξύ Πτολεμαίων και Σελευκιδών, πέρασε ολοκληρωτικά στα χέρια των τελευταίων, οι οποίοι προχώρησαν σε μια διαδικασία εξελληνισμού με ίδρυση ελληνικού τύπου πόλεων και θεσμών, επικυρώνοντας όμως τα προνόμια των Εβραίων της Ιουδαίας.

Ο οίκος των Ασμοναίων ή Μακκαβαίων προσπάθησε τότε να προσελκύσει για λόγους προστασίας ολοένα και περισσότερους Εβραίους μέσα στα όρια της Ιουδαίας. Οι εξελίξεις αυτές είχαν απήχηση σε ολόκληρο το εβραϊκό έθνος, το οποίο διχάστηκε σε ελληνιστές (Getiles), τους -εύπορους συνήθως- Εβραίους που ζούσαν στην πλειονότητα τους εκτός Ιουδαίας και συνηγορούσαν υπέρ του εξελληνισμού, και σε Ασιδαίους (Hasidim=«πιστούς») που εξέφραζαν αντίθεση σε κάθε προσπάθεια πολιτικής αλλοίωσης του εβραϊκού στοιχείου. Το αποκορύφωμα της έντασης μεταξύ των δύο αυτών τάσεων ήρθε με την επιτυχή εξέγερση των Μακκαβαίων ενάντια στον Αντίοχο Δ’ το 168π.Χ. και την ίδρυση του αυτόνομου ιουδαϊκού κράτους από τον Σίμωνα Μακκαβαίο στη δεκαετία του 130π.Χ. Οι ελληνιστές έχασαν κάθε εξουσία.

Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση της Συρίας και της Παλαιστίνης το 63π.Χ. οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να αναβιώσουν το ιουδαϊκό βασίλειο κατά ένα συμφέροντα για αυτούς τρόπο. Ο Ιούλιος Καίσαρας έχρισε τον Μακκαβαίο Υρκανό Εθνάρχη. Μετά το θάνατό του ο Αντώνιος έδωσε τον τίτλο του Εθνάρχη στον Ηρώδη, εκχωρώντας και τις περιοχές της Σαμάρειας, της Ιδουμαίας, της Γαλιλαίας, της Περαίας και της Ιτουρίας.

Η περίοδος της βασιλείας του Ηρώδη αποτέλεσε τον θρίαμβο των ελληνιστών, καθώς ο τετράρχης έχτισε ακόμη και ειδωλολατρικούς ναούς στη νέα του πρωτεύουσα, τη Σαμάρεια-Σεβαστή και φάνηκε έτοιμος να πατάξει κάθε αντίδραση από την πλευρά των Ασιδαίων. Μετά το θάνατό του το βασίλειο μοιράστηκε στους τρεις γιους του, τον Αρχέλαο, τον Αντύπα και τον Φίλιππο, καθώς και στη προγονή του Σαλώμη.

Οι εσωτερικές τριβές, ωστόσο, και η διακυβέρνηση των Ρωμαίων αντιβασιλέων οδήγησαν σε μια δεύτερη εξέγερση, που τελείωσε καταστροφικά το 70μ.Χ.: οι στρατιώτες του Βεσπασιανού κατέστρεψαν τον δεύτερο ναό του Σολομώντα. Έτσι το κράτος της Ιουδαίας διαλύθηκε και το εβραϊκό έθνος πήρε πάλι το δρόμο της διασποράς.

Ένα σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *