Τι μπορεί να έχει συμβεί που να έχει πληγώσει το εσωτερικό παιδί που κρύβουμε μέσα μας; Ποιο σημείο στη ζωή σας μπορεί να το προκάλεσε αυτό; Και πάνω απ ‘όλα: είναι δυνατή η θεραπεία των τραυμάτων μας και μπορεί η θεραπεία να έχει διάρκεια; Το παρόν άρθρο δίνει τις απαντήσεις…
Κάθε άνθρωπος χρειάζεται έναν τόπο, όπου αισθάνεται ασφαλής και καλοδεχούμενος. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί έναν τόπο, όπου μπορεί να χαλαρώσει και να είναι ο εαυτός του.
Στην ιδανική περίπτωση το μέρος αυτό υπήρξε το πατρικό μας σπίτι. Αν έχουμε αισθανθεί ότι οι γονείς μας μάς αγάπησαν και μας αποδέχτηκαν ως παιδιά, τότε είχαμε ένα ζεστό σπιτικό. Κι αυτό το θετικό «συναίσθημα» που έχουμε μέσα μας από την παιδική ηλικία μάς συντροφεύει στη ζωή: αισθανόμαστε ασφαλείς στον κόσμο και στη ζωή μας. Έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στους άλλους ανθρώπους.
Όχι λίγοι άνθρωποι συνδέουν όμως την παιδική τους ηλικία με κατά βάση αρνητικές εμπειρίες, κάποιοι ίσως και με τραυματικές.Κάποιοι άνθρωποι είχαν μία δυστυχισμένη παιδική ηλικία, αλλά έχουν απωθήσει αυτές τις αναμνήσεις. Δεν μπορούν καθόλου να τις θυμηθούν. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι η παιδική τους ηλικία ήταν «φυσιολογική» ή «ευτυχισμένη», κάτι που αποδεικνύεται «αυταπάτη», αν εξεταστεί πιο προσεκτικά.
Ακόμα όμως και σ’ αυτές τις περιπτώσεις όπου τα άτομα προσπαθούν να απωθήσουν και να «μειώσουν» τις αρνητικές αυτές εμπειρίες, αποδεικνύεται ότι δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τον εαυτό τους και τους άλλους. Υπάρχουν προβλήματα αυτοεκτίμησης, αμφιβολίες για το αν ο απέναντί τους τούς συμπαθεί, δεν τους αρέσει ο εαυτός τους, έχουν πολλές ανασφάλειες και προβλήματα στις σχέσεις τους.
Δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν το αίσθημα της εμπιστοσύνης στην παιδική τους ηλικία και ψάχνουν αυτό το αίσθημα ασφάλειας και προστασίας, που τους έλειψε, στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Και συνεχώς απογοητεύονται γιατί οι άλλοι -στην καλύτερη περίπτωση- μόνο σποραδικά θα μπορέσουν να τους δώσουν αυτό το συναίσθημα. Δεν συνειδητοποιούν ότι πέφτουν σε μία παγίδα: Αν δεν υπάρχει αυτό το «συναίσθημα» μέσα μας, δεν μπορούμε να το βρούμε στον έξω κόσμο.
Αυτές οι επιρροές από την παιδική ηλικία αναφέρονται από μερικούς ψυχολόγους ως το «εσωτερικό παιδί». Το εσωτερικό παιδί είναι, λοιπόν, το σύνολο όλων αυτών των παιδικών επιρροών, καλών και κακών, που ζήσαμε μέσω των γονιών μας και άλλων σημαντικών ατόμων της παιδικής ηλικίας. Τις περισσότερες από αυτές τις εμπειρίες δεν τις θυμόμαστε συνειδητά. Το εσωτερικό μας παιδί είναι στο μεγαλύτερο βαθμό του ασυνείδητο.
Πάνω από όλα, οι αρνητικές επιρροές δημιουργούν προβλήματα στην ενήλικη ζωή. Το παιδί μέσα μας κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει να ξαναζήσει τις απογοητεύσεις που έζησε παλιά. Και παράλληλα καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του για ασφάλεια και αναγνώριση, που δεν ικανοποιήθηκαν στην παιδική ηλικία.
Ενώ λοιπόν σε συνειδητό επίπεδο είμαστε ανεξάρτητοι ενήλικες που καθορίζουμε τη ζωή μας, σε ασυνείδητο επίπεδο το «εσωτερικό μας παιδί» επηρεάζει την αντίληψη, την σκέψη, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας. Και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι η λογική μας.
Το «εσωτερικό παιδί» δεν ευθύνεται μόνο για εντάσεις στις σχέσεις, αλλά και για πολλές άλλες δυσκολίες της ενήλικης ζωής. Αν αναγνωρίσουμε «το εσωτερικό μας παιδί» και συμφιλιωθούμε μαζί του, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε τις «πληγές» του, να τις αποδεχτούμε και σε κάποιο βαθμό να τις γιατρέψουμε.
Έτσι μπορεί να ενισχυθεί η αυτοεκτίμησή μας, να έχουμε αρμονικότερες και ευτυχισμένες σχέσεις με τους άλλους και καλύτερη ποιότητα ζωής. Η δουλειά με το «εσωτερικό μας παιδί» είναι κάτι που συμβαίνει μέσα στο ασφαλές πλαίσιο που παρέχει η ψυχοθεραπεία.
Το «γεγονός ορόσημο» που πλήγωσε το εσωτερικό μας παιδί
Ποια γεγονότα στην παιδική ηλικία μπορούν να μας επηρεάσουν ως ολοκληρωμένους άνδρες και γυναίκες; Υπάρχουν πολλές θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτή την κατάσταση, μία από τις οποίες είναι αυτή που βασίζεται σε ένα «γεγονός ορόσημο».
Ένα συγκεκριμένο γεγονός μπορεί να είχε σημαντική επιρροή πάνω μας και να έχει «σφυρηλατήσει» την προσωπικότητά μας. Βασικά συμβαίνει αυτό: από τη γέννησή μας ζούμε σε μια «άνετη εξέλιξη» που επιτρέπει την επιβίωσή μας και μας παρέχει όλα όσα χρειαζόμαστε (φαγητό, στοργή, καταφύγιο κλπ.). Ωστόσο, μια μέρα γίνεται κάτι που μας αλλάζει για πάντα, που ξαφνικά μας απομακρύνει από αυτή την «άνετη εξέλιξη».
Στις περισσότερες περιπτώσεις το γεγονός αυτό συνδέεται με πολύ οδυνηρά συναισθήματα όπως ο θάνατος, ο φόβος, ο χωρισμός, η ατυχία κλπ. Αλλά είναι κάτι που μπορεί, εξωτερικά να φαίνεται ασήμαντο, όπως μια λέξη, μια στάση ή μια απόφαση.
Τι είδους τραύματα μπορεί να φέρει το εσωτερικό παιδί σας;
Ένας απόμακρος πατέρας, μία τελειομανής μητέρα, ένας αυταρχικός παππούς, μια δυσλειτουργική οικογένεια. Το εσωτερικό παιδί μπορεί να έχει τραυματιστεί από γεγονότα που «πίκραναν» την παιδική ηλικία του. Μεταφέρει μαζί του τα τραύματα του παρελθόντος και τα επαναλαμβάνει ως πρότυπα ή συμπεριφορές ως ενήλικας.
Προκειμένου να έχουμε μία καλή συναισθηματική υγεία είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε το εσωτερικό μας παιδί να θεραπεύσει τις πληγές του με απόλυτη αφοσίωση και υπευθυνότητα. Δεν έχει νόημα να τοποθετήσουμε ένα τσιρότο εκεί που απαιτείται χειρουργική επέμβαση ή να υποβαθμίσουμε ένα επαναλαμβανόμενο σύμπτωμα.
Μπορώ να θεραπεύσω το εσωτερικό παιδί μου;
Το «εσωτερικό παιδί» δεν ευθύνεται μόνο για εντάσεις στις σχέσεις, αλλά και για πολλές άλλες δυσκολίες της ενήλικης ζωής. Αν αναγνωρίσουμε «το εσωτερικό μας παιδί» και συμφιλιωθούμε μαζί του, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε τις «πληγές» του, να τις αποδεχτούμε και σε κάποιο βαθμό να τις γιατρέψουμε.Έτσι μπορεί να ενισχυθεί η αυτοεκτίμησή μας, να έχουμε αρμονικότερες και ευτυχισμένες σχέσεις με τους άλλους και καλύτερη ποιότητα ζωής. Η δουλειά με το «εσωτερικό μας παιδί» είναι κάτι που συμβαίνει μέσα στο ασφαλές πλαίσιο που παρέχει η ψυχοθεραπεία.
Για να ξεκινήσουμε τη θεραπεία είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι στην ουσία αντιμετωπίζουμε ένα τραυματισμένο παιδί και πρέπει να γίνουμε φίλοι μαζί του έτσι ώστε να μπορέσει να μας εμπιστευτεί.
Για να μας εμπιστευτεί ως ενήλικες που έχουμε γίνει, πρέπει να του προσφέρουμε αυτό που χρειάζεται. Χωρίς ποτέ να φωνάζουμε, να θυμώνουμε ή να εκτοξεύουμε απειλές. Γιατί με αυτόν τον τρόπο το μόνο που κάνουμε είναι να χειροτερεύουμε την πληγή του.
Εάν, για παράδειγμα, το τραύμα οφείλεται στο γεγονός ότι οι γονείς μας δεν μας έδειχναν την αγάπη που θέλαμε, θεραπεύουμε το εσωτερικό παιδί μας δίνοντάς του όλη την αγάπη στον κόσμο. Αν έχει υποστεί παραμέληση, του δείχνουμε ότι έχει αξία, του αφιερώνουμε χρόνο δίνοντάς του προτεραιότητα. Έτσι θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του.
Μιλάμε μαζί του υπομονετικά, του λέμε ότι λυπούμαστε για τον πόνο του και, πάνω απ’ όλα, ότι θέλουμε να το βοηθήσουμε. Το ρωτάμε πώς νιώθει, πώς μπορούμε εμείς να το κάνουμε ευτυχισμένο και ότι είμαστε πρόθυμοι να προσπαθήσουμε έτσι ώστε μαζί να επιτύχουμε το στόχο που επιθυμεί.
Πρόκειται για την ένταξή του πίσω στη ζωή μας. Έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε όλα όσα έχουμε δημιουργήσει παρά τις δυσκολίες που μας στάθηκαν εμπόδιο. Έχει να κάνει με το να του δώσουμε το δικαίωμα να εκφέρει τη δική του γνώμη στις αποφάσεις που παίρνουμε και να απολαμβάνουμε μαζί τη ζωή.
Πηγή: https://www.psychologynow.gr
