Τον Απρίλιο του 1917, ο Λένιν μαζί με 30 ακόμη στελέχη του κινήματός του, που ζουν όλοι τους στο εξωτερικό, στην Ελβετία, αποφασίζουν να έλθουν στη Ρωσία. Και τότε, γίνεται κάτι που εκείνη την εποχή έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Ο Λένιν μαζί με 30 άλλους της ίδιας τάσης και ιδεολογίας θα πάνε στη Ρωσία με ένα τρένο. Στο τρένο αυτό ανεβαίνουν στην Ελβετία, στην ουσία βρίσκονται σε ένα βαγόνι -ένα βαγόνι είναι δικό τους- και το τρένο αυτό, ενόσω τρέχει στην Ελβετία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ενόσω όμως φεύγει από τα σύνορα της Ελβετίας, μπαίνει στην εμπόλεμη ζώνη. Η Ελβετία δεν μετείχε στον πόλεμο, ήταν ουδέτερη, αλλά βγαίνοντας από τα σύνορα της Ελβετίας μπαίνει στην εμπόλεμη ζώνη και στην περιοχή που ελέγχουν Γερμανοί, Αυστριακοί.
Είναι πόλεμος, σε κάθε σταθμό μπαίνουν μέσα στο τρένο και το ελέγχουν, μέχρις εξαντλήσεως, στρατιώτες των κεντρικών δυνάμεων, οι οποίοι ελέγχουν τα πάντα. Αυτό το βαγόνι δεν το έλεγξε κανένας, δεν το άνοιξε κανένας, δεν το πείραξε κανένας σε όλους τους ελέγχους που έγιναν στη διαδρομή του προς τη γαλλική πλευρά. Τελικά τον Απρίλιο του 1917, ο Λένιν μαζί με τη σύζυγό του Κρούπσκαγια, τη γραμματέα του και άλλα ακόμη πολλά άτομα φτάνουν στην Αγία Πετρούπολη.
Λίγο μετά την άφιξή τους, οι Μπολσεβίκοι αποκτούν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν πολλές εφημερίδες τοπικές και μεγαλύτερες, κάτι το οποίο κάνει όσους εξαρχής πίστευαν ότι οι Μπολσεβίκοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά πράκτορες του Κάιζερ και των Γερμανών «και καμιά ιδεολογία δεν έχουν παρά το μόνο που θέλουν είναι να συντρίψουν τη Ρωσία και να βοηθήσουν τους Γερμανούς» να πεισθούν ότι είναι, κατ’ αυτούς, οι Μπολσεβίκοι πράκτορες των Γερμανών, διότι «πώς έγινε και διασχίσατε όλη αυτή την περιοχή χωρίς να σας ελέγξει κανείς; Απλώς σας έστειλε ο Κάιζερ, γι’ αυτό ήρθατε εδώ πέρα. Και όχι μόνο ήρθατε εδώ πέρα σώοι και αβλαβείς, αλλά
σας έδωσε ο Κάιζερ και χρήματα για να μπορείτε να ανοίξετε τόσες εφημερίδες και να
προπαγανδίζετε σε όλη τη Ρωσία αυτά που θέλετε να προπαγανδίσετε».
Αυτό βάθυνε πολύ την καχυποψία. Οι Μπολσεβίκοι όμως έχουν τις δικές τους απόψεις και προχωρούν. Τώρα πλέον έχει έρθει και ο Λένιν, ο οποίος είναι δυναμικός, καθοδηγεί τις δράσεις εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως. Ο Λένιν από το 1905, για τη χρηματοδότηση των δράσεων των Μπολσεβίκων, είχε προκρίνει μία τακτική που είχε δημιουργήσει και εκείνη μεγάλες συζητήσεις και αντιρρήσεις. Δηλαδή προέκρινε τη ληστεία τραπεζών για την ενίσχυση την οικονομική των επαναστατικώ, όπως έλεγε, δράσεων, και μάλιστα όχι μόνο τραπεζών αλλά και πλουσίων οικογενειών. Και επειδή εκείνοι που ήξεραν καλύτερα να ληστεύουν τράπεζες ήταν ποινικοί. Ανατίθετο, λοιπόν, σε ποινικούς να κάνουν αυτή τη δράση. Οι Μπολσεβίκοι ονόμαζαν τη ληστεία των τραπεζών «απαλλοτρίωση» των τραπεζών.
Αυτή η πρακτική είχε ήδη δημιουργήσει θέματα και στο παρελθόν, και μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα και στη Β΄ Διεθνή είχαν γίνει συζητήσεις, αν επιτρέπεται, αν είναι σωστό στον επαναστάτη να κάνει πράξεις ληστείας. Άλλοι απαντούσαν ναι, άλλοι όχι και πολλοί δυσαρεστούνταν για το γεγονός ότι αναμειγνύονταν ποινικοί, «εμείς είμαστε ιδεολόγοι», όπως έλεγαν, «και θέλουμε να επικρατήσει ένα ήθος, δεν θέλουμε να είμαστε καταστροφείς με ανήθικο πρόσημο».
Ο Λένιν, λοιπόν, ερχόμενος τον Απρίλιο του 1917, δίνει νέα ώθηση στη δράση και προετοιμάζει την Επανάσταση. Ο Κερένσκυ αμέσως κατηγορεί τον Λένιν και τους ελθόντας από την Ελβετία ότι είναι πράκτορες της Γερμανίας. Το καλοκαίρι του 1917 η κυβέρνηση Κερένσκυ ανακοινώνει ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Μπολσεβίκοι είναι πράκτορες του Κάιζερ και ότι ο Λένιν και τα στελέχη του εστάλθησαν από τον Κάιζερ και ότι χρηματοδοτούνται κάθε μήνα με ορισμένα εκατομμύρια μάρκα από τον Κάιζερ. Εξ αυτού κήρυξε το κόμμα του Λένιν εκτός νόμου.
Ο Λένιν, την ώρα που ο Κερένσκυ, η κυβέρνηση δηλαδή της Ρωσίας, αναγγέλλει το ότι έχει στοιχεία ότι οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν είναι πράκτορες του Κάιζερ, βρίσκεται στη Φινλανδία. Αυτό επίσης επιβαρύνει το κλίμα, διότι όσοι πίστευαν ότι οι Μπολσεβίκοι ήταν πράκτορες του Κάιζερ, πίστεψαν ότι ο Λένιν βρίσκεται εκεί διότι ξέρει ότι βρέθηκαν στοιχεία για την προδοσία του.
Ο Λένιν, το καλοκαίρι του 1917, δεν πτοείται από αυτά, έχει ο ίδιος πάρει την απόφασή του και συνεχίζει τις δράσεις, κινείται στα Σοβιέτ, δημοσιεύει, δρα και βέβαια τώρα πλέον οι Μπολσεβίκοι έχουν ένα σώμα αφοσιωμένων οπαδών. Είναι πάρα πολύ δύσκολο στον Κερένσκυ να σταματήσει τις εξελίξεις.