Για την εφαρμογή ενός τόσου φιλόδοξου προγράμματος, όπως αυτό της αιγυπτιακής διοίκησης της Κρήτης, απαιτήθηκαν τεράστια ποσά, που έπρεπε να συγκεντρωθούν με την αύξηση της φορολογίας και με την εκμετάλλευση του εγχώριου πλούτου. Τα φορολογικά μέτρα υπήρξαν καταθλιπτικά και προκάλεσαν τη γενική δυσαρέσκεια και την έντονη αντίδραση των Κρητικών, αποκορύφωμα της οποίας υπήρξε το κίνημα στις Μουρνιές.
Τον Σεπτέμβριο του 1833, συγκεντρώθηκαν στο χωριό Μουρνιές Κυδωνίας επτά περίπου χιλιάδες άοπλοι χριστιανοί, για να εκδηλώσουν την αντίθεης τους στην οικονομική καταπίεση της αιγυπτιακής διοίκησης. Για να μη θεωρηθεί η διαμαρτυρία αυτή ως ένοπλη εξέγερση, απαγορεύτηκε η προσέλευση οπλοφόρων. Ο Σφακιανός στρατηγός Δεληγιαννάκης, που θέλησε να συμμετάσχει με τους άνδρες του ένοπλους, υποχρεώθηκε να αποχωρήσει.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1833 οι συγκεντρωμένοι στις Μουρνιές συνέταξαν και υπέγραψαν αναφορά προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, στην οποία λεπτομερώς εκθέτουν τα νέα δεινά και επικαλούνται την προστασία τους. Ωστόσο, η συγκέντρωση στις Μουρνιές δεν περιορίστηκε μόνο στα οικονομικά μέτρα. Έλαβε χαρακτήρα γενικής διαμαρτυρίας για τις αυθαιρεσίες της πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας.
Η αντίδραση του Μεχμέτ Αλή υπήρξε άμεση και βίαιη. Ο Οσμάν Νου-Ελ-Ντιν μπέης επιτέθηκε με το ιππικό του και διέλυσε βιαίως τη συγκέντρωση . Συνέλαβε τους πρωταίτιους, 41 άτομα, και τους απαγχόνισε «εις τα μορέας του χωρίου, εξ ου και ονομάσθη το κίνημα αυτό η εποχή των Μουρνιδών».
Για τον εκφοβισμό και την πρόληψη αντιδράσεων, η διοίκηση συνέλαβε και απαγχόνισε πολλούς επιφανείς χριστιανούς σε όλη την Κρήτη, αλλά και μουσουλμάνους, που έβλεπαν με συμπάθεια το κίνημα στις Μουρνιές και κρυφά το υπέθαλπαν. Η νέα δεσποτεία στην Κρήτη ήταν αρκετά ισχυρή και οι Μεγάλες Δυνάμεις φάνηκαν εντελώς απρόθυμες να ασχοληθούν με το Κρητικό Ζήτημα.
Οι Κρήτες είχαν πια κατανοήσει ότι η ελευθερία τους δεν θα μπορούσε να έρθει χωρίς την έγκριση των Μεγάλων Δυνάμεων. Στα τέλη του 1838 εξόριστοι Κρητικοί υπέβαλαν στην Αγγλία την πρόταση να καταλάβει την Κρήτη και να την ανακηρύξει σε αγγλικό προτεκτοράτο. Η πρόταση αυτή, που επαναλήφθηκε το 1839, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών