Η περίοδος ειρήνης και ηρεμίας που ακολούθησε την χεττιτο-αιγυπτιακή συνθήκη μετά τη μάχη του Καντές (1274π.Χ.) κράτησε όσο οι δύο μεγάλες δυνάμεις διατηρούσαν την ισχύ τους. Προς το τέλος του αιώνα όμως η Αίγυπτος υπέστη μια σειρά από επδρομές στο Δέλτα του Νείλου στις οποίες πρωτοστάτησαν οι Λίβυες και οι Meshwesh με την ύπραξη διαφόρων ομάδων καταδρομέων όπως οι Tursha (ίσως Τυρρηνοί) , Lukka (ίσως Λύκιοι), Shekelesh (ίσως Σικελοί), Sherden (ίσως Σαρδηνοί). Οι περισσότεροι ήταν Μικρασιάτες και μάλιστα καθώς φαίνεται, παράλιοι και έχουν ταυτιστεί με λαούς που πιστεύεται ότι λίγο αργότερα μετανάστευσαν σε διάφορα σημεία της Δυτικής Μεσογείου και έδωσαν τα όνομα τους στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν (Τυρρηνία, Σικελία, Σαρδηνία). Είναι οι περίφημοι «λαοί της θάλασσας», όπως τους αποκαλούν οι Αιγύπτιοι.

Την επίθεση του μικρού αυτού εκστρατευτικού σώματος, που συνοδευόταν από γυναικόπαιδα και τις αποσκευές των Λιβύων απέκρουσε ο Μερνεφθά το 1219π.Χ. και τους διασκόρπισε προτού εγκατασταθούν σε αιγυπτιακό έδαφος.
Η κατάσταση στο κράτος των Χετταίων ήταν πολύ δύσκολη. Ο θάνατος του Αρνουβάντας IV το 1190π.Χ., που πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους, έγινε η αιτία μιας σειρά ταραχών και ανακτορικών δολοπλοκιών. Η κατάσταση δεν σημείωσε βελτίωση με την ανάρρηση στον θρόνο του αδελφού του Σουππιλουλιούμας ΙΙ. Στο εσωτερικό μερικοί φιλόδοξοι ευπάτριδες και στρατιωτικοί διοικητές ετοίμαζαν συνεχώς ή πραγματοποιούσαν εξεγέρσεις και αποστασίες από την κεντρική εξουσία.
Οι Ασσύριοι οργανώνουν συνεχείς επιδρομές εννατίον της άλλοτε πανίσχυρης αυτοκρατορίας με αποτέλεσμα μεγάλες εδαφικές απώλειες στην περιοχή του άνω Ευφράτη. Κάθε ένδειξη αδυναμίας οδηγούσε σε αποστασία των διαφόρων υποτελών και συμμάχων. Η τελευταία αναλαμπή της αυτοκρατορίας των Χετταίων μοιάζει να είναι η καταναυμάχηση του στόλου της Αλασίας (Κύπρου) κατά το 1185π.Χ. και η επιβολή στο νησί φόρου σε χαλκό και χρυσό. Αλλά και αυτό δεν μπορεί να κράτησε πολύ γιατί σε λίγα χρόνια επήλθε η διάλυση και η καταστροφή σε μια αλυσίδα γεγονότων που ανέτρεψαν την πολιτική ισορροπία της Εγγύς Ανατολής και έφεραν στο προσκήνιο νέες ισχυρές δυνάμεις, όπως οι Φρύγες και οι Ασσύριοι.
Αν η θύελλα αυτή είχε αρχικά τον χαρακτήρα φυγής από λιμό, εξέγερσης κατά των Χετταίων ή ώθησης από άλλους εισβολείςδεν είναι γνωστό, ούτε άλλωστε από που ξεκίνησε. Είναι αλήθεια ότι η δυτική Μικρά Ασία και ιδίως τα παράλιά της περνούσαν μια περίοδο αστάθειας και αναταραχής. Μ’όλο που η εκστρατεία των Αχαιών κατά της Assuwa, που μόλις είχε συνέλθει από τα πλήγματα των Χετταίων, δεν κατέληξε στην κατάληψή της, η ομοσπονία ολόκληρη πρέπει να είχε κλονιστεί σημαντικά από την όλη περιπέτεια, και από την καταστροφή πέντε ή έξι πόλεων.
Μέσα στην ταραγμένη αυτή ατμόσφαιρα άρχισαν κατά το 1178π.Χ. από διάφορα σημεία της Μικράς Ασίας να κινούνται προς τα παράλια και από εκεί προς Νότο μερικά φύλα, γνωστά σήμερα με τα ονόματα που τους έδωσαν οι Αιγύπτιοι: είναι, οι Shekelesh και μαζί τους οι Peleset (Φιλισταίοι), οι Denyen, και οι άγνωστοι Tjekker και Weshesh. Αλλά τώρα δεν πρόκειται για πολεμιστές, αλλά ήταν μια πραγματική και, τουλάχιστον στην αρχή, κατά μεγάλο μέρος ανοργάνωτη μετακίνηση πληθυσμών με γυναικόπαιδα και αμάξια στην ξηρά και με πλοία που παρέπλεαν και ερήμωναν τα παράλια.
Η πολυποίκιλη αυτή ορδή παρέσυρε στο διάβα της ομάδες από διάφορους τυχοδιώκτες που επιθυμούσαν να επωφεληθούν από την αναταραχή και τις διαρπαγές, από λιποτάκτες των χεττιτικών δυνάμεων και των συμμάχων τους και από ξερριζωμένους κατοίκους, που είχαν να διαλέξουν μεταξύ λιμού και στην κατεστραμμένη τους πατρίδα και προσχωρήσεως στην κατερχόμενη ανθρωποστιβάδα.
Όταν τα στίφη αυτά έφτασαν στην Λυκία, η απειλή ήταν μεγαλύτερη από όσο μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει μόνο του το χεττιτικό κράτος. Παρ’όλες τις προσπάθεις των Χετταίων και των συμμάχων τους να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς, τελικά τα στίφη των εισβολέων έφτασαν ως την Συρία, διέσχισαν ακάθεκτα ολόκληρη την Χαναάν και αναχαιτίσθηκαν μόλις στα σύνορα της Αιγύπτου, όπου ο Ραμσής Γ’ τα κατατρόπωσε στην ξηρά και τη θάλασσα το 1174π.Χ. και ανέκοψε την κάθοδό τους. Δεν κατάφερε όμως να τους εκδιώξει γιατί, τουλάχιστον οι Φιλισταίοι, κατόρθωσαν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Παλαιστίνη όπου και παρέμειναν.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους