Είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαναν πειράματα πάνω σε ανθρώπους. Διαβόητος ήταν ο γιατρός Γιόζεφ Μέγκελε στο Άουσβιτς. Όσοι από αυτούς τους εγκληματίες γλίτωσαν το λιντσάρισμα μετά την άφιξη των Συμμάχων δικάστηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης. Στην άλλη πλευρά της υφηλίου, την ίδια περίοδο, οι μιλιταριστές Ιάπωνες, λαός σκληρός και αδίστακτος, έκαναν τα ίδια και χειρότερα, αλλά η τιμωρία δεν ήρθε ποτέ.
Το 1939 ο στρατηγός Σίρο Ίσιι, επιφανής βακτηριολόγος της Ιαπωνίας, ιδρύει στη κατεχόμενη από Ιάπωνες Μαντζουρία, κοντά στο χωριό Μινκφάν, την μονάδα 731, με διάταγμα που φέρει τη βούλα του αυτοκράτορα Χιροχίτο. Τρεις χιλιάδες Ιάπωνες επιστήμονες επιδίδονται σε φρικιαστικά πειράματα με μικρόβια, έχοντας προφανή και διατυπωμένο στόχο την παγκόσμια επικράτηση της χώρας τους. Πειραματόζωα είναι δεκάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι πολέμου, κυρίως Κινέζοι, αλλά και πολλοί Αμερικανοί. Όσοι μπήκαν στη μονάδα 731 δεν ξαναβγήκαν ποτέ. Το Άουσβιτς ήταν παιδική χαρά μπροστά σ’ αυτό το κολαστήριο.
Η μονάδα έκανε χρήση οκτώ τόνων βακτηριδίων τετάνου και χολέρας το μήνα. Έκαναν ενέσεις μικροβίων στους αστραγάλους κακι στις γλώσσες των ανθρώπων, τους έψυχαν σε πολύ μικρές θερμοκρασίες, τους ακρωτηρίαζαν και κρατούσαν τα όργανα τους, τους διοχέτευαν υδροκυάνιο και παρατηρούσαν τον τρόπο θανάτου. Είχαν προβλέψει να υπάρχει πάντα στοκ εβδομήντα έως ογδόντα κρατουμένων, ώστε να αντικαθιστούν αμέσως όσους πέθαιναν, για να μην σταματήσουν τα πειράματα. Μόλυναν εκατομμύρια ψύλλους, τους ανακάτεψαν με ρύζι και σιτάρι και τα έσπειραν με αεροπλάνο στην Κίνα, όπου το 1942 ξέσπασε επιδημία βουβωνικής πανώλης. Οι ποταμοί στα σύνορα με τη Ρωσία μολύνθηκαν με μικρόβια τετάνου. Όταν η Ιαπωνία έχασε τον πόλεμο, όλοι οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν, οι εγκαταστάσεις κάηκαν και οι τρεις χιλιάδες εγκληματίες επέστρεψαν στη χώρα τους και σκορπίστηκαν.
Ήταν λίγο πολύ γνωστοί, τα χαρτιά τους υπήρχαν, όμως δε συνελήφθη ποτέ κανένας, ούτε δικάστηκε, ούτε φυλακίστηκε. Πώς στην Ευρώπη ξετρύπωσαν όλους τους εγκληματίες πολέμου, πώς στην Ιαπωνία σε άλλους κλάδους τους βρήκαν, αλλά όσοι ασχολήθηκαν με τη μονάδα 731 έμειναν στο απυρόβλητο; Ήταν απλό. Η διαλυμένη μονάδα ανέθεσε στον συνταγματάρχη Ριόχι Νιότο να διαπραγματευτεί με τον Αμερικανό συνταγματάρχη Μάρεϋ Σάντερς, που είχε αναλάβει τις σχετικές έρευνες, μια έντιμη συμφωνία. Αυτοί θα παρέδιδαν στους Αμερικανούς όλα τα αποτελέσματα των πειραμάτων και οι νικητές Αμερικανοί θα τους έδιναν σιωπηρή αμνηστία. Η συμφωνία κλείστηκε, αν και ένα έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προειδοποιούσε το Πεντάγωνο ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εκληφθεί ως «ηθικά επιλήψιμο» αν διέρρεε στον Τύπο.
Τη δεκαετία του ’80, ο Μάγιο Ακάντα,που έκανε ενέσεις βακίλου του τετάνου στους κρταούμενους ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης αιματολογικής κλινικής στην Οζάκα. Ο δρ Γιουκιμόζο Γιαγκεσάβα, που έκανε πειράματα δυσεντερίας, ήταν γραμματέας της Ιαπωνικής Ένωσης Πενικιλίνης. Ο δρ Μάρου Ισικάβα, που έψυχε τα θύματα του, τιμήθηκε με το παράσημο του Ανατέλλοντος Ηλίου για την επιστημονική του προσφορά. Και ο αξιότιμος κύριος Κόζο Οκαμότο, που ακρωτηρίαζε τους νεκρούς ενώ τα κορμιά τους ήταν ακόμα ζεστά, εξελέγη το 1986 πρύτανης του Πανεπιστημίου του Κίνζι.
Πηγή: Μια σταγόνα Ιστορία, Δ. Καμπουράκης, εκδ. Πατάκη