Τον 6ο π.Χ. αιώνα συνεχίζεται στην Ετρουρία η κεραμική τέχνη με μίμηση των κορινθιακών κεραμικών, που πλέον εξάγονται μαζικά. Παράλληλα, όμως, με την ετρουσκική-κορινθιακή παραγωγή, αυτήν την περίοδο, παρατηρείται μείωση στα διακοσμητικά στοιχεία και τα σχήματα.

Μία από τις ενεργές ομάδες, η σχολή της Όλπης, προωθεί ιδιαίτερα συγκεκριμένο σχήμα και διακοσμεί με μονότονες σειρές ζώων. Αντίθετα, η σχολή της Ροζέτας ειδικεύεται σε αγγεία μικρών διαστάσεων, κύπελλα και πιάτα διακοσμημένα με ζώα και ροζέτες που γεμίζουν τους κενούς χώρους. Σε αυτήν την τυποποιημένη πια παραγωγή εμφανίζεται ο Κρατήρας Γκόμπι του Ζωγράφου των Μπλεγμένων Ουρών, όπου αναπαρίστανται δύο αρκετά πολύπλοκοι διάκοσμοι. Στο πίσω μέρος διακρίνονται κάποιες μορφές και ένας ταύρος, τοποθετημένοι σε ένα περίτεχνο βωμό.
Πρόκειται μάλλον για σκηνή θυσίας. Η ερμηνεία των σκηνών του κυρίως διάκοσμου παραμένει ως σήμερα αβέβαιη. Κάποιοι χαρακτήρες ανεβαίνουν τα σκαλιά ενός οικοδομήματος, πιθανότατα να προσφέρουν θυσία στη μνήμη του Αχιλλέα. Ένας κένταυρος που κρατά έναν κάνθαρο, απεικονίζεται μπροστά από μια γυναίκα, ενώ ο Ηρακλής, που είναι οπλισμένος με τόξο και βέλη, φαίνεται να μάχεται εναντίον μιας ατελούς μορφής, που κάποιοι εικάζουν πως είναι ο Γηρυόνης. Η σκηνή ολοκληρώνεται με την παράξενη μορφή ενός πτηνού με ανθρώπινο κεφάλι που πετά πίσω από τον Ηρακλή.
Ενώ η ετρουσκική-κορινθιακή παραγωγή γίνεται ολοένα πιο φτωχή και απομακρύνεται από τα αρχέτυπα, μετά τα μισά του αιώνα αρχίζει να εξαπλώνεται στην Ετρουρία η αττική κεραμική τέχνη: το εργαστήριο τυρρηνικών αμφορέων ειδικεύεται στην παραγωγή αγγείων που προορίζονται για την ετρουσκική αγορά και παράλληλα εξάγει αμφορείς μεγάλων διαστάσεων, διακοσμημένους με μυθολογικές σκηνές στο πίσω μέρος και σειρές ζώων στο κυρίως σώμα.
Στο Τσερβέτερι εγκαθίστανται τεχνίτες από την Ιωνία και αρχίζουν να παράγουν δίνους και υδρίες με βερνίκι. Οι διάκοσμοι τους έχουν επιρροές από την ιωνική παράδοση αλλά προσαρμόζονται και στην αισθητική της τοπικής κοινωνίας. Οι σκηνές πάνω στις υδρίες χαρακτηρίζονται από πολυχρωμία και έχουν μυθολογικό περιεχόμενο, ενώ στους δίνους κυριαρχούν διονυσιακά θέματα.
Ο Ζωγράφος του Παρισιού θεωρείται ο ιδρυτής του Εργαστηρίου των Αγγείων του Πόντου, τα οποία συνδυάζουν στοιχεία από τον ιωνικό, τον αττικό και τον κορινθιακό ρυθμό. Σε αυτή τη σχολή, σε διαφορετικούς καλλιτέχνες αποδίδονται πάνω από 250 αγγεία. Η σχολή της Τόλφα απαριθμεί έναν επίσης μεγάλο αριθμό έργων που αποδίδονται σε συγκεκριμένους τεχνίτες, κυρίως αμφορείς διακοσμημένους με μυθολογικές σκηνές.
Η σχολή των Φύλλων του Κισσού, που είναι σαφώς επηρεασμένη από την αττική τεχνοτροπία, παίρνει το όνομα της από τις μορφές που τρέχουν σε αγώνα με βλαστούς κισσών στα χέρια. Κύριος εκπρόσωπος της νέας γενιάς είναι ο Ζωγράφος του Μίκαλι, που έζησε στο Βούλτσι, και στον οποίο αποδίδονται πολλά μελανόμορφα αγγεία, διακοσμημένα με σκηνές της αττικής κεραμικής. Ο καλλιτέχνης δείχνει προτίμηση στα μυθικά πλάσματα, στα φτερωτά άλογα, στις σφίγγες στους κενταύρους, καθώς και στις ζωηρές μυθολογικές σκηνές. Μεγάλο μέρος της κεραμικής στα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα, επηρεάζεται από τη δραστηριότητα αυτού του παραγωγικού ζωγράφου κεραμικών.
Η παραγωγή με την τεχνική μπούκερο εξελίσσεται και οδηγεί σε μία πάχυνση των τοιχωμάτων του αγγείου, σε αύξηση των ανάγλυφων διακοσμήσεων, στο «φούσκωμα» των ραβδώσεων και στη εφαρμογή πλαστικών επιθημάτων. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει ένα «μπαρόκ» αντικείμενο που τείνει να παρουσιάζεται διακοσμητικά υπερφορτωμένο με αποτέλεσμα αυτή η κατηγορία αγγείων να χαρακτηριστεί «βαριά».

Στην θεματολογία των σκηνών περιλαμβάνονται τα συνήθη πραγματικά και μυθικά ζώα, πιθανότατα προερχόμενα από μεταλλικά αντικείμενα. Μία άλλη κατηγορία τεχνικής μπούκερο προβλέπει κυλινδρική διακόσμηση που επιτυγχάνεται ολισθαίνοντας έναν κύλινδρο λάξευσης κατά μήκος της επιφάνειας του αγγείου, ώστε να επιτευχθεί μία συνεχόμενη απεικόνιση. Επαναλαμβάνονται τα ίδια μοτίβα: πραγματικά και μυθικά ζώα, σκηνές κυνηγιού και φυτά, αλλά και σκηνές προσφοράς σε ένα χαρακτήρα που κάθεται σε θρόνο, αγαπημένο θέμα της αριστοκρατίας της προηγούμενης περιόδου.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic