Έπειτα από τη Συνθήκη των Σεβρών, στο τελευταίο τρίμηνο του 1920 και στις αρχές του 1921 συντελέστηκαν στην Ελλάδα σοβαρές πολιτικές αλλαγές, που επηρέασαν και το μέτωπο της Μικράς Ασίας: εκλογές, νίκη των αντιβενιζελικών, δημοψήφισμα-επιστροφή του βασιλιά, έκφραση δυσαρέσκειας των συμμάχων, αντικατάσταση ανώτερων στελεχών του στρατού. Το 1921 άρχιζε με πολιτικοστρατιωτικές δυσχέρειες και με μια διπλωματική αποτυχία του Δημητρίου Γούναρη και με οικονομική στενότητα. Πάντως το επιτελείο αποφάσισε προέλαση ανατολικότερα, προς τη γραμμή Εσκί Σεχίρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καρά Χισάρ. Στις 30 Μαΐου έφτασε στο μέτωπο και ο βασιλιάς.
Οι Σύμμαχοι -ίσως θορυβημένοι από τις τουρκοσοβιετικές επαφές και το σύμφωνο φιλίας- σύστησαν στην ελληνική κυβέρνηση αναστολή των επιχειρήσεων, αλλά η σύσταση τους δεν έγινε δεκτή. Αρχές Ιουλίου ο ελληνικός στρατός έφτασε στην Κιουτάχεια. Το στρατηγείο υπολόγιζε ότι εκεί θα κύκλωνε τις δυνάμεις του αντιπάλου. Φρούδη ελπίδα, ο εχθρός είχε την δυνατότητα να αποσύρεται και να περιμένει με σιγουριά τη βοήθεια του χρόνου και των δυσμενών για τους Έλληνες περιστάσεων της προέλασης.
Στην Κιουτάχεια πραγματοποιήθηκε μεγάλη σύσκεψη υπό την προεδρία του βασιλιά και με συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας. Εκεί ακούστηκαν και σοβαροί ενδοιασμοί για τη σκοπιμότητα και τη δυνατότητα της παραπέρα προέλασης, για τις δυσχέρειες ανεφοδιασμού. Αλλά αποφασίστηκε προέλαση χωρίς να ληφθεί μέριμνα ούτε για την οριακή ασφάλεια.
Ο ελληνικός στρατός αποδείχτηκε πιο άξιος από την ηγεσία του. Έφτασε με μύριες δυσχέρειες ως τον Σαγγάριο και για λίγο τον προσπέρασε. Αυτό ήταν και το ανώτατο όριο της αντοχής του. Ο εχθρός αποσύρθηκε και και οχυρώθηκε πέρα από το Σαγγάριο. Άλλη μια κοπιώδης προέλαση είχε γίνει στο κενό. Η ηγεσία της ελληνικής στρατιάς αποφάσισε τη σύμπτυξη στη γραμμή Εσκί Σεχίρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καρά Χισάρ. Οι Τούρκοι γιόρτασαν το γεγονός ως μεγάλη νίκη. Αν δεν ήταν νίκη, ήταν πάντως απαρχή αντιστροφής των πολεμικών επιχειρήσεων. Είχε αρχίσει να αποδίδει υπέρ των Τούρκων ο παράγοντας γεωγραφία, τοπογραφία-απόσταση, δυσχέρεια επιμελητείας των Ελλήνων.
Για ένα περίπου χρόνο η γραμμή του μετώπου έμεινε αμετακίνητη. Οι Έλληνες κατείχαν μια ζώνη 100 περίπου χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, όπως δήλωνε στη Βουλή τον Οκτώβρη του 1921 ο Δημήτριος Γούναρης. Και ούτε να προελάσουν μπορούσαν, ούτε να αποχωρήσουν αποφάσιζαν. Ενώ παράλληλα οι Σύμμαχοι, Ιταλοί και Γάλλοι, αποσύρονταν με οικονομικά ωφελήματα από τα νότια της Μικράς Ασίας και οι Άγγλοι αναπαύονταν στο Τσανάκαλε, πολύ πίσω από τη γραμμή των επιχειρήσεων που την κρατούσαν οι Έλληνες. Τέλος τα οικονομικά της χώρας επιδεινώνονταν. Το 1922 ερχόταν δυσοίωνο για την ελληνική πλευρά.