Ο Άρης ήταν θεός του πολέμου, μυθολογούμενος ως γιος του Δία και της Ήρας, αδελφός της Έριδας, εραστής της Αφροδίτης και πατέρας του Δείμου, του Φόβου και της Αρμονίας. Ο Άρης θεωρούνταν ακόμα πατέρας αιμοβόρων βασιλέων, όπως οι Οινόμαος, Λυκούργος και Διομήδης της Θράκης, Φλεγύας και Κύκνος του δράκοντα της Θήβας, που σκότωσε ο Κάδμος και των φημισμένων Αμαζόνων, όπως η Πενθεσίλεια.

Στα ομηρικά έπη ο Άρης χαρακτηρίζεται ως αλλοπρόσαλλος, βροτολοιγός, μαινόμενος και μιαιφόνος πολεμιστής, ο οποίος δεν σέβεται κανένα νόμο. Στον Τρωικό πόλεμο μάχεται στο πλευρό των Τρώων και μαζί με την Έριδα, και τα τρομερά παιδιά του, τον Δείμο (τρόμο) και τον Φόβο (φυγή), σκορπά τον θάνατο στο στρατόπεδο των Αχαιών, μολονότι δύο νόθοι γιοι του, ο Ασκάλαφος και ο Ιάλμενος, ανήκουν στη στρατιά του Αγαμέμνονα.
Σύμφωνα με την Ιλιάδα και άλλες πηγές, ο Άρης νικήθηκε σε πολλές περιπτώσεις που βρέθηκε αντιμέτωπος με την Αθηνά, γιατί εκείνη εκτός από την ορμή διέθετε και την φρόνηση. Έτσι ο Άρης τραυματίστηκε βαριά στον Τρωικό πόλεμο από την Αθηνά και από τον Διομήδη του Άργους που τον καθοδηγούσε η θεά, και σε άλλη περίπτωση από τον Ηρακλή, επίσης συμπαραστατούμενο από την Αθηνά.
Παραδίδεται, ότι πιάστηκε αιχμάλωτος από του δίδυμους γίγαντες Αλωάδες και ότι κρατήθηκε από αυτούς κλεισμένος μέσα σε ένα χάλκινο σκεύος 13 μήνες, ώσπου ο Ερμής πέτυχε να τον απελευθερώσει μόνο με την πονηριά του.
Επίσης παραδίδεται στη Οδύσσεια ότι σε παράνομη ερωτική συνάντηση με την Αφροδίτη πιάστηκε μέσα σε μεταλλικό δίχτυ που του είχε στήσει ο Ήφαιστος, ως απατημένος σύζυγος της θεάς, και γελοιοποιήθηκε μπροστά σε όλους τους θεούς.
Η ξενική προέλευση του ονόματος του Άρη μαζί με την πεποίθηση ότι η πρώτη πατρίδα του ήταν η Θράκη θεωρούνταν από πολλούς ερευνητές στοιχεία ικανά να εξηγήσουν την ριζική διαφορά με τους υπόλοιπους Ολύμπιους θεούς. Ο Άρης αντιπροσωπεύει την παράλογη πολεμική μανία, η οποία τυφλώνει τον μαχητή και τον μεταβάλει σε άγριο θηρίο που χαίρεται με τη σφαγή και την αιματοχυσία.
Οι κίνδυνοι, που αυτή η διάθεση περικλείει, ήταν απόλυτα κατανοητοί από τους Έλληνες, και γι’ αυτό παρουσίαζαν τον Άρη να υποκύπτει στα χτυπήματα της Αθηνάς, που ήταν βέβαια θεά του πολέμου, αλλά ταυτόχρονα και της σοφίας. Ο Όμηρος παρουσιάζει τον Άρη να γελοιοποιείται ουρλιάζοντας από τους πόνους, όταν δέχεται καίριο πλήγμα στην κοιλιά από τον Διομήδη.
Το όνομα αυτού του θεού που προσωποποιεί τις δυνάμεις της βίας και της καταστροφής, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από τους ποιητές ως συνώνυμο του πολέμου, ενώ από τη μυθολογούμενη σχέση του θεού με την Αφροδίτη, της οποίας καρπός ήταν η Αρμονία, αισθητοποιήθηκε η ιδέα ότι η αρμονία είναι σύνθεση του σκληρού και του τρυφερού στοιχείου ή του άγριου και του ήμερου, ακόμα και κάποια αρχετυπική σύλληψη και συνύπαρξη του μίσους και του έρωτα ή της καταστροφής και της δημιουργίας των κυρίαρχων φαινομένων της ζωής.
Με πληροφορίες από: Παγκόμια Μυθολογία