Η στρατιωτική επιχείρηση της Άγκυρας στην Κύπρο έγινε σε δύο φάσεις: Στην πρώτη (20-22 Ιουλίου 1974) δημιουργήθηκε στο βορρά ένα τουρκικό προγεφύρωμα, το οποίο διευρύνθηκε από την Άγκυρα παράνομα και μετά τη σύναψη ανακωχής στις 22 Ιουλίου 1974. Στη δεύτερη φάση (14-16 Αυγούστου 1974) ολοκληρώθηκε το τουρκικό σχέδιο, το οποίο πέρασε στην ιστορία με το όνομα «Αττίλας». Ο στρατός εισβολής είχε στην κατοχή του σχεδόν το 37% του κυπριακού εδάφους και δη το από οικονομικής άποψης σημαντικότερο τμήμα του νησιού.
Ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο Αττίλα έγινε σε δύο φάσεις στη Γενεύη μια διάσκεψη με συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Τουρκίας και Αγγλίας. Η πρώτη φάση έληξε με διακήρυξη, η οποία κάθε άλλο παρά ικανοποιητική ήταν για την ελληνική πλευρά. Η δεύτερη φάση στην οποία προσήλθαν και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, υπήρξε άκαρπη. Και δεν μπορούσε να μη αποβεί άκαρπη, αφού ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές απέδωσε απλά ένα τελεσίγραφο στην ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά. Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Τζαίημς Κάλλαχαν χαρακτήρισε τη στάση του αλόγιστη και αυθαίρετη.
Η Άγκυρα πραγματοποίησε το μακροχρόνιο σχέδιο της de facto διαίρεσης της Κύπρου. Περίπου 200.000 Ελληνοκύπριοι έχασαν τις πατρογονικές τους εστίες. Οι πρόσφυγες αυτοί, οι οποίοι εξαιτίας της εισβολής εγκαταστάθηκαν στον νότο, συνιστούσαν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Οι αγνοούμενοι και οι εγκλωβισμένοι υπογράμμιζαν την έκταση της κυπριακής τραγωδίας.
Η Άγκυρα και η τουρκοκυπριακή ηγεσία άρχισαν να μεταβάλλουν τον δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού με συστηματικό αποικισμό από την Τουρκία. Ο ΟΗΕ αντιτάχθηκε επανειλημμένα στην προσπάθεια δημιουργίας διαμελιστικών τετελεσμένων γεγονότων στη Μεγαλόνησο. Αλλά η Τουρκία δεν συμμορφώθηκε ούτε προς το γράμμα ούτε προς το πνεύμα των σχετικών ψηφισμάτων. Ακολούθησε μια πολιτική με δύο θεμελιακά χαρακτηριατικά: ό,τι «μετράει» είναι η δύναμη των όπλων, ανεξάρτητα από τα πληθυσμιακά δεδομένα «μετράει» η εξασφάλιση εδαφικών πλεονεκτημάτων. Στα πλαίσια αυτής της επεκτατικής «λογικής» της κατακράτησης αναλογικά διπλάσιου εδάφους δήθεν για το καλό μιας μειοψηφίας η Άγκυρα καταπάτησε κάθε αρχή δικαιοσύνης.
Παρά ταύτα κατάφερε με τον καιρό να «ξεχαστεί» από ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς πολιτικής ηγεσίας και διεθνούς κοινής γνώμης το στοιχειώδες γεγονός, πως οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν μειοψηφία, ενώ οι Ελληνοκύπριοι πλειοψηφία. Ο Αττίλας χώρισε βίαια δύο κοινότητες, που στο παρελθόν είχαν γνωρίσει παρά τις όσες εθνικοθρησκευτικές αντιθέσεις και εποχές ειρηνικής συμβίωσης. Αυτή η εθνοκάθαρση δεν αντιμετωπίστηκε από τη διεθνή κοινότητα με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Εθνους