Στρατηγοί του Πελοποννησιακού πολέμου

Στρατηγοί του Πελοποννησιακού πολέμου υπήρξαν, μεταξύ άλλων, οι Αλκιβιάδης, Λάμαχος, Νικίας, Κόνων, από την πλευρά της ΑΘήνας και Καλλικρατίδας Λύσανδρος από την πλευρά των Σπαρτιατών. Σύμμαχος των Σπαρτιατών μπορεί να θεωρηθεί ο Τισσαφέρνης.

Στρατηγοί του Πελοποννησιακού πολέμου

Λάμαχος

Ο Λάμαχος (;470-414 π.Χ.), στρατηγός των Αθηναίων, υπήρξε ένας από τους βασικούς ηγέτες της ναυτικής δύναμης που στάλθηκε στην Σικελική Εκστρατεία και που αν η γνώμη του για άμεση πολιορκία και κατάληψη των Συρακουσών είχε τότε εισακουστεί εξαρχής, εκτιμάται ότι θα είχε άλλη τροπή τόσο η συγκεκριμένη αθηναϊκή επέμβαση, όσο και ο Πελοποννησιακός πόλεμος γενικότερα.

Ο πατέρας του Λάμαχου λεγόταν Ξενοφών και ανήκε στην Οινηίδα φυλή. Δεν υπάρχουν όμως άλλα στοιχεία για την οικογενειακή και προσωπική ζωή του σημαντικού αυτού στρατηγού, πέραν του ότι ήταν αρκετά φτωχός και, παράλληλα πολύ τολμηρός και ανδρείος. Επίσης, επειδή τον εμπιστευόταν ιδιαίτερα ο Περικλής εκτιμάται ότι δεν ήταν απλώς ικανός στρατηγός αλλά και δημοκρατικός στις πολιτικές πεποιθήσεις του. Τέλος, επειδή επί Περικλέους του ανετίθετο συστηματικά να συλλέγει και φόρους από τις σύμμαχες πόλεις, τεκμαίρεται ότι θεωρείτο όχι μόνον γενναίος και δημοκρατικός, αλλά και έντιμος. Πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή του μέσα στα καράβια, άλλοτε πολεμώντας και άλλοτε ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα για να επιβάλλει την παρουσία των Αθηναίων στα μέλη της Συμμαχία της Δήλου και να εισπράτει φόρους για το κοινό ταμείο.

Ο Λάμαχος αναφέρεται από τον Πλούταρχο σε μια αποστολή στη Σινώπη, όπου βοήθησε στην ανατροπή τυράννου και βοήθησε στην εκεί (ή εκεί κοντά) εγκατάσταση 600 Αθηναίων –ουσιαστικά συνέβαλε στην ίδρυση αποικίας. Αναφέρεται ξανά από τον Θουκυδίδη σε μια αποστολή στον Εύξεινο Πόντο το 424 π.Χ., όπου του ανατέθηκε να εισπράξει φόρους από συμμαχικές πόλεις της περιοχής. Αγκυροβόλησε όμως σε ένα χείμαρρο, τον Κάλητα της Ηράκλειας και λόγω ξαφνικής βροχής που κράτησε όλη τη νύχτα, αυτός πλημμύρισε ορμητικά και χάθηκαν 10 πλοία του στόλου. Ο Λάμαχος κατάφερε να μη χαθούν μαζί και οι άνδρες του και τους οδήγησε στη Χαλκηδόνα. Το γεγονός δεν επηρέασε το κύρος του, αφού το 421 π.Χ. αναφέρεται μεταξύ των εξεχόντων πολιτών που ορκίστηκαν (συνυπέγραψαν) την ειρήνη του Νικία από την αθηναϊκή πλευρά.

Κόνων

Στρατηγοί του Πελοποννησιακού πολέμου

Ο Κόνων ήταν Αθηναίος στρατηγός που έζησε τον 5ο και τις αρχές του 4ου π.Χ. αι. και πολέμησε στον Πελοποννησιακό πόλεμο και κατά την πρώτη δεκαετία του 4ου π.Χ. αιώνα. Ο Κόνων ήταν γιος του Τιμόθεου, πλούσιου Αθηναίου από παλιά αριστοκρατική οικογένεια που πήρε την αρχηγία του ναυτικού της Αθήνας το 406 π.Χ. μετά την απομάκρυνση του Αλκιβιάδη.

Όταν η Αθήνα ηττήθηκε τον Σεπτέμβριο του 405 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες στον Ελλήσποντο και τους Αιγός Ποταμούς, ο Κόνωνας κατέφυγε στην αυλή του Κύπριου βασιλιά Ευαγόρα, όπου μελετούσε τον τρόπο που θα εκδικηθεί τους Σπαρτιάτες και θα βοηθήσει την πατρίδα του να γίνει πάλι δυνατή. Γι’ αυτό, το 396 π.Χ., έγινε ναύαρχος των Περσών και πολέμησε τους Σπαρτιάτες. Στην αρχή νικήθηκε, αλλά μετά συμμαχώντας με τους Κύπριους και Ρόδιους  διέλυσαν την ηγεμονία των Σπαρτιατών στη θάλασσα. Συγκεκριμένα η έκβαση του πολέμου κρίθηκε με τη νίκη του Κόνωνος το 394 π.Χ. στη ναυμαχία της Κνίδου. Η σπαρτιατική κυριαρχία στα μικρασιατικά παράλια κατέρρευσε. Ο Κόνων έδωσε στις μικρασιατικές πόλεις αυτονομία και οι περισσότερες από αυτές προσχώρησαν στους Πέρσες. Ο Κόνων αμείφθηκε από τον Πέρση μονάρχη με 50 τάλαντα.

Το 393 π.Χ. ο Κόνωνας επέστρεψε θριαμβευτικά στην Αθήνα, όπου οι πολίτες της τον τίμησαν με χρυσό στεφάνι και με ανδριάντα που έστησαν στον Κεραμεικό κοντά στην Βασίλειο Στοά. Με χρήματα που εξασφάλισε από τους Πέρσες ανοικοδόμησε τα Μακρά Τείχη και τα τείχη του Πειραιά.

Η μεταστροφή της πολιτικής των Περσών υπέρ των Σπαρτιατών ήταν η αρχή του τέλους για τον Κόνωνα. Σύμφωνα με μια εκδοχή ο σατράπης των Σάρδεων Τιρίβαζος τον φυλάκισε και στη συνέχεια τον εκτέλεσε, αλλά σύμφωνα με άλλη δραπέτευσε και πέθανε στην Κύπρο από ασθένεια. Σύμφωνα με τον Παυσανία ετάφη στο Δημόσιο Σήμα στον Κεραμεικό.

Καλλικρατίδας 

Ο Καλλικρατίδας ήταν Σπαρτιάτης ναύαρχος που έδρασε κατά τη διάρκεια του  Πελοποννησιακού πολέμου και στάλθηκε στο Αιγαίο πέλαγος για να αναλάβει την αρχηγία του σπαρτιατικού στόλου από τον Λύσανδρο (406 π.Χ.). Η θητεία του στον σπαρτιατικό στόλο ήταν μικρή. Ο Διόδωρος Σικελιώτης μας πληροφορεί ότι ήταν άκακος και δεν διέπραξε ποτέ αδίκημα. Το πλήρωμά του συχνά ήταν ανυπάκουο. Μάλιστα έλεγε πως αν γυρνούσε στη Σπάρτη, θα έκανε τα πάντα για να συμφιλιώσει τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες. Αναγκάστηκε όμως να ζητήσει χρήματα από τον Κύρο, αλλά εκείνος δεν του τα έδωσε. Κατέπλευσε τότε στη Μίλητο και ζήτησε κι από τους κατοίκους χρήματα. Οι Μιλήσιοι του τα έδωσαν. Το 406 π.Χ. πραγματοποιήθηκε η ναυμαχία των Αργινουσών, όπου οι Αθηναίοι τον νίκησαν και ο ίδιος μαχόμενος πέθανε. Στη θέση του ναυάρχου του σπαρτιατικού στόλου τον διαδέχθηκε ο Λύσανδρος.

Λύσανδρος

Στρατηγοί του Πελοποννησιακού πολέμου

Ο Λύσανδρος (… – 395 π.Χ.) ήταν Σπαρτιάτης πολιτικός και στρατηγός, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη των Σπαρτιατών κατά των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο το 404 π.Χ. Ήταν ικανότατος στρατηγός και ναύαρχος των Λακεδαιμονίων, υπέρμετρα όμως φιλόδοξος και χωρίς ηθικούς φραγμούς. Διεκπεραίωσε νικηφόρα τη ναυμαχία κοντά στο Νότιο Ακρωτήριον, όπως και τη ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς. Κατόπιν πολιόρκησε την Αθήνα, την υποχρέωσε σε παράδοση και κατέστρεψε τα Μακρά Τείχη το 404 π.Χ. Ήταν εκείνος που εγκατέστησε σπαρτιατική φρουρά στην Ακρόπολη της Αθήνας και το καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων. Απέτυχε στην προσπάθειά του κατά του Αγησιλάου Β’ να γίνει βασιλιάς της Σπάρτης. Σκοτώθηκε στη μάχη της Αλιάρτου το 395 π.Χ., κατά το Βοιωτικό Πόλεμο, σε μια προσπάθεια του να βοηθήσει τους Φωκείς.

Τισσαφέρνης

Ο Τισσαφέρνης ήταν σατράπης της Λυδίας και αξιωματικός του Περσικού στρατού της περιοχής της Μικράς Ασίας. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησε με τους  Σπαρτιάτες και τους βοήθησε να κερδίσουν τους Αθηναίους. Συνεργάστηκε με τον Αρταξέρξη Β’ εναντίον του Κύρου του νεότερου στη μάχη για τη διαδοχή στον περσικό θρόνο που έγινε στα Κούναξα, όπου αντιμετώπισε και ένα τμήμα 10.000 Ελλήνων μισθοφόρων. Μετά τη μάχη, επέστρεψε στην παλιά του θέση και κήρυξε πόλεμο εναντίον της Σπάρτης λόγω της συμμαχίας που είχε κάνει με τον Κύρο, το 399 π.Χ. Τελικά ηττήθηκε από τον Αγησίλαο το 395 π.Χ. κοντά στις Σάρδεις. Η μητέρα του βασιλιά, Παρυσάτιδα, θεωρούσε τον Τισσαφέρνη κύρια αιτία θανάτου του υιού της Κύρου και για το λόγο αυτό ο σατράπης των Σάρδεων, Τιθραύστης, τον δολοφόνησε το 395 π.Χ.

Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Με πληροφορίες από: https://el.wikipedia.org/