Μετά τον θάνατο του Ιοβιανού, ανέλαβαν την διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας δύο αδέλφια, ο Ουάλης και ο Ουαλεντινιανός. Ο Ουαλεντινιανός κυβερνούσε το δυτικό τμήμα του Κράτους, που περιελάμβανε την Ιταλία, τη Γαλατία (σημερινή Γαλλία), την Ισπανία, την Βρετανία και τα βόρεια παράλια της Αφρικής μέχρι τη Λιβύη, ενώ ο Ουάλης το ανατολικό τμήμα του Κράτους που περελάμβανε την Χερσόνησο του Αίμου, τη Μικρά Ασία, τη Συρία, τη Μεσοποταμία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Κυρηναϊκή. Οι κάτοικοι του δυτικού τμήματος μιλούσαν τη λατινική γλώσσα, ενώ του ανατολικού την ελληνική. Ο χωρισμός του κράτους έγινε για να αντιμετωπιστούν καλύτερα οι εχθροί, που επιχειρούσαν επιθέσεις και επιδρομές σε όλα τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Ο Ουαλεντινιανός νίκησε τους Αλαμανούς και τους Κουάδους. Πέθανε το 375 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Γρατιανός.

Ο Ουάλης από τη αρχή της βασιλείας του είχε να αντιμετωπίσει πολλά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Στο εσωτερικό είχε να αντιμετωπίσει την επανάσταση του Προκοπίου, που ήταν ανώτατος αξιωματούχος του Κράτους και συγγενής του Ιουλιανού. Ο Προκόπιος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, αλλά έπειτα από επανειλημμένες συγκρούσεις νικήθηκε από τον Ουάλη το 366.
Ένα εξωτερικό πρόβλημα του Ουάλη ήταν οι Βησιγότθοι. Αρχικά είχαν εγκατασταθεί βόρεια του Δούναβη, στη σημερινή νότια Ρουμανία. Περνούσαν τον Δούναβη και έκαναν επιδρομές και λεηλασίες στα βυζαντινά εδάφη. Ο Ουάλης μετά από συστηματικές επιχειρήσεις εναντίον τους, τούς υποχρέωσε να συνάψουν ειρήνη, το 369, με βαρείς όρους για αυτούς.
Ο αυτοκράτορας αφού οχύρωσε την περιοχή του Κάτω Δούναβη (σημερινή βόρεια Βουλγαρία), αναχώρησε για τα ανατολικά σύνορα για να αντιμετωπίσει τον περσικό κίνδυνο. Μετά από στρατιωτικές συγκρούσεις και ατελείωτες διαπραγματεύσεις, Βυζαντινοί και Πέρσες κατέληξαν σε υπογραφή ειρήνης, το 376.
Οι Ούννοι, μογγολικής καταγωγής, το 375 πέρασαν τον Βόλγα και κατευθυνόμενοι προς τα νότια επιτέθηκαν στους Βησιγότθους. Οι τελευταίοι ήρθαν σε συνεννόηση με τον αυτοκράτορα και εγκαταστάθηκαν την Κάτω Μοισία (σημερινή Βουλγαρία). Οι Γότθοι όμως αγανακτισμένοι από τη απληστία των τοπικών βυζαντινών διοικητών και των υπαλλήλων επαναστάτησαν και άρχισαν λεηλασίες και καταστροφές στις επαρχίες της Θράκης.
Ο Ουάλης έφτασε στο μέτωπο για να τους αντιμετωπίσει. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε κοντά στην Αδριανούπολη το 378. Ο Ουάλης έπαθε πανωλεθρία. Προσπαθώντας να σωθεί, κρύφτηκε σε μια σπηλιά με μερικούς στρατιώτες. Οι εχθροί έβαλαν φωτιά και κάηκε ο αυτοκράτορας με τους σωματοφύλακες του.
Ο Ουάλης, όσον αφορά στην εσωτερική διοίκηση του Κράτους, πήρε ορισμένα πολύ σημαντικά μέτρα υπέρ του αγροτικού πληθυσμού και ενάντια στην μεγάλη αγροτική ιδιοκτησία. Επίσης περιόρισε τις αυθαιρεσίες των κρατικών οργάνων. Αν και δεν στάθηκε τυχερός να σπουδάσει, ενδιαφέρθηκε για τη βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης και διόρισε γραφείς για την αντιγραφή ελληνικών και λατινικών χειρογράφων. Ακόμη ο Ουάλης φρόντισε για την αποκατάσταση της πειθαρχίας στο στράτευμα.
Εκεί που απέτυχε ο Ουάλης ήταν στα θρησκευτικα ζητήματα. Ο ίδιος ήταν οπαδός του αρειανισμού και προσπάθησε με τη βία να τον επιβάλει στους υπηκόους του χωρίς να πετύχει τίποτα το σημαντικό. Ο επίτροπος Μόδεστος εστάλη από τον Ουάλη στον Άγιο Βασίλειο για να τον πείσει με υποσχέσεις και απειλές να γίνει αρειανός.
Ο Μόδεστος πήρε την ηρωική απάντηση από τον Ιεράρχη: «Τίποτε δεν φοβούμαι από όλα αυτά, ούτε την αρπαγή της περιουσίας μου, γιατί δεν έχω, παρά λίγα ιμάτια και μερικά βιβλία. Ούτε την εξορία γιατί στον κόσμο τούτο, είμαι ξένος και για λίγο καιρό. Ούτε τα μαρτύρια, γιατί το αδύνατο μου σώμα δεν μπορεί να αντέξει στο ελάχιστο. Και ο θάνατος θα με ενώσει με τον Θεό που τόσο παρακαλώ να γίνει. Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε μαλακοί, ήσυχοι και καλοί όχι μόνο στον αυτοκράτορα, αλλά στον τελευταίο από τους ανθρώπους. Όταν όμως πρόκειται για τις εντολές του Θεού δεν φοβόμαστε κανέναν. Η φωτιά, το σπαθί, τα θηρία και τα νύχια που καταξεσκίζουν τις σάρκες μας προξενούν απόλαυση και όχι τρόμο και φόβο. Πείτε τα αυτά και στον αυτοκράτορα».
Ο Ουάλης πρώτη φορά λάμβανε τέτοια απάντηση. Παραξενεύτηκε, αλλά δεν τόλμησε να πειράξει τον Iεράρχη που τον αγαπούσαν όχι μόνο οι Χριστιανοί, αλλά και οι ειδωλολάτρες.
[…] τον θάνατο του Ουάλη στη μάχη της Ανδριανούπολης το 378, αναγορεύτηκε […]