Ο Μένανδρος ήταν ο σπουδαιότερος από όλους τους Έλληνες βασιλείς του βασιλείου της Βακτρίας και της Ινδίας. Οι δύσκολες συνθήκες της εποχής ανέδειξαν έναν άνθρωπο μεγάλων ικανοτήτων που ήταν προορισμένος να γίνει ο διασημότερος από τους εκπροσώπους του Ελληνισμού στην Ινδία, ο μόνος που επέζησε στη φιλολογία και στη μνήμη των Ινδών, που συνδέθηκε με πολλούς μύθους των λαών της Ασίας και που μετά τον θάνατο του έτυχε της ίδιας μεταχείρισης που είχε τύχει πολλά χρόνια πριν από αυτόν ο Βούδας.
Γεννήθηκε στους Παροπαμισάδες, υποστηρίζεται μάλιστα ότι ήταν γιος του Δημητρίου Β’. Η σταδιοδρομία του άρχισε αμέσως σχεδόν μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη. Φαίνεται πως παντρεύτηκε την Αγαθόκλεια, κληρονόμο του Αγαθοκλή και πως το κράτος του δεν περιελάμβανε αρχικά παρά λίγα εδάφη της ανατολικής Γανδαρίδας με πρωτεύουσα τα Τάξιλα. Μέσα σε λίγα χρόνια απέσπασε από τους κληρονόμους του Ευκρατίδη τους Παροπαμισάδες και τμήματα της Αραχωσίας. Προς Ανατολάς το κράτος του Μένανδρου έφτασε στο σημερινό Κασμίρ και προς Νότο στον ποταμό Υδραώτη (σημερινό Ραβί).
Το βασίλειο του Μενάνδρου δείχνει την ελληνική δύναμη στο αποκορύφωμα της. Το όνομα του Μενάνδρου είναι το μόνο από τους Έλληνες βασιλείς που απαθανατίστηκε στην ινδική λογοτεχνία. Συγκεκριμένα ένα από τα ιερά βιβλία των Ινδών τιτλοφορείται «Milindapanha» (δηλαδή «οι ερωτήσεις του βασιλέως Milinda»). Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό διάλογο μεταξύ του Μένανδρου και του βουδδιστή μοναχού Nagasena. Το έργο αυτό είναι γραμμένο με την σωκρατική μέθοδο των ερωταποκρίσεων, γεγονός που οδήγησε στην υπόθεση ότι ίσως βασιζόταν σε ελληνικό πρότυπο.
Έχει ειπωθεί η περίπτωση ο Μένανδρος να είχε ασπασθεί τον βουδισμό. Ακόμη και αν ο Μένανδρος δεν προσηλυτίστηκε πραγματικά, ήταν ο μεγαλύτερος υπέρμαχος και ευεργέτης του Βουδισμού. Αξιόλογο ποσοστό Ελλήνων της περιοχής είχε ασπασθεί τον Βουδισμό. Ο Μένανδρος τήρησε με αυστηρότητα πολιτική ανεξιθρησκείας και άφησε τις ινδικές κοινότητες να ακολουθήσουν τις λατρείες και τα ήθη της αρεσκείας τους. Στα νομίσματα οι δίγλωσσες επιγραφές προσπαθούσαν να εμπεδώσουν στους Ινδούς την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Αν στον τομέα της θρησκείας ο Μένανδρος επέδειξε βαθύ ενδιαφέρον για τις ινδικές απόψεις, στο τομέα της διοικητικής οργάνωσης ο Μένανδρος ακολούθησε ελληνιστικά πρότυπα. Κατά τη βασιλεία του το πολιτικό κέντρο μετατοπίστηκε ανατολικότερα στην πόλη Σάγαλα. Στην ιεραρχία μετά τους συμβασιλείς έρχονταν οι στρατηγοί και τέλος οι μεριδάρχες. Στην διοίκηση ο Μένανδρος χρησιμοποίησε πολλούς Ινδούς. Ο Μένανδρος κυβερνούσε με τη βοήθεια ενός συμβουλίου πεντακοσίων μελών. Η εξαιρετική διακυβέρνηση του Μένανδρου συνετέλεσε ώστε να μην εκδηλωθεί καμία στάση εναντίον του. Έκοψε τα τελευταία χρυσά νομίσματα των Ελλήνων της κεντρικής Ασίας, πάνω στα οποία υιοθέτησε τις προσωνυμίες «Δίκαιος» και «Σωτήρ».
Πέθανε το 135π.Χ. στο πεδίο της μάχης, κατά τη διάρκεια εκστρατείας στη Βακτρία. Οι πόλεις του βασιλείου του φιλονίκησαν τότε για το τιμητικό προνόμιο της ταφής του νεκρού βασιλιά στο έδαφος της, και τελικά μοιράστηκαν την τέφρα του, όπως είχε γίνει στο παρελθόν μόνο στην περίπτωση του Βούδα. Το όνομα του Μένανδρου έμεινε την ινδική παράδοση, συνδέθηκε με μυθολογικές διηγήσεις. Εξαίρετος στρατηγός και διοικητής, προστάτης της φιλοσοφικής έρευνας και σκέψης και δίκαιος ηγεμόνας, ο Μένανδρος διεκδικεί επάξια τη θέση του επιφανέστερου των Ελλήνων της Βακτρίας και της Ινδίας. Την εποχή που οι συμπατριώτες του στην μητροπολιτική Ελλάδα υποτάσσονταν στον Ρωμαίο κατακτητή αυτός οδηγούσε τους δικούς του Έλληνες στον Γάγγη στο απόγειο της δόξας τους.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους