Λιβόρνο
Η αρχική εγκατάσταση των Ελλήνων στο Λιβόρνο, κύριο εμπορικό λιμάνι της Τοσκάνης, πραγματοποιήθηκε με προτροπή του μεγάλου δούκα της Τοσκάνης Κοσμά Α’ (Cosimo) των Μεδίκων ανάμεσα στα 1572 και 1574. Έλληνες εγκατεστημένοι στην Αγκώνα δέχθηκαν να μεταναστεύσουν το Λιβόρνο, όπου τους παρασχέθηκαν διευκολύνσεις και σημαντικά προνόμια. Ο αριθμός των παροίκων αυξήθηκε με άφιξη νέων μεταναστών από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στο Λιβόρνο εξυπηρετούσε τους σκοπούς του μεγάλου δουκάτου, ιδιαίτερα διευκόλυνε την αντιμετώπιση της πειρατείας και συνέβαλλε στην ανάπτυξη του εμπορίου. Πολλοί Έλληνες πάροικοι του Λιβόρνο υπηρέτησαν στα σκάφη του τοσκανικού στόλου και αγωνίσθηκαν κάτω από τη σημαία του τάγματος του Αγίου Στεφάνου της Πίζας κατά τις εναντίον των Αφρικανών πειρατών επιχειρήσεις.
Νεάπολη
Στη Νεάπολη (σημ. Νάπολι), την παλαιά αυτή πόλη της Ιταλίας με την μακραίωνη ελληνική παράδοση είχαν από νωρίς δημιουργηθεί προϋποθέσεις για την εγκατάσταση Ελλήνων μεταναστών. Η γειτνίαση του βασιλείου της Νεαπόλεως με την ελληνική Αντολή, καθώς και οι πολιτικές σχέσεις και οι ποικίλες επαφές των βασιλέων της Νεαπόλεως με τον ελληνικό κόσμο αποτελούσαν ευνοϊκούς παράγοντες για την εκεί μετανάστευση Ελλήνων.
Τον 15ο αιώνα μέσα στο γενικότερο μεταναστευτικό κλίμα της εποχής πολλοί Έλληνες κατέφυγαν στη Νεάπολη, όπου διαμορφώθηκε μία από τις πολυπληθέστερες και ακμαιότερες ελληνικές παροικίες της Ιταλίας. Στη Νεάπολη σύχναζαν επίσης Έλληνες ναυτικοί και πολλοί Έλληνες στρατιώτες υπηρετούσαν στις τάξεις του στρατού του βασιλείου.
Κατά το α΄ μισό του 16ου αιώνα οι εναντίον των Τούρκων επιχειρήσεις του Γενουάτη ναύαρχου του Καρόλου Ε΄ Ανδρέα Doria στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα, που είχαν ανάμεσα στα άλλα ως αποτέλεσμα την κατάληψη της Κορώνης από τους Ισπανούς (1532) και την επαναστατική κινητοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, έγιναν αφορμή για μια μαζική μετανάστευση πολλών κατοίκων της Πελοποννήσου.
Την άνοιξη του 1534, έπειτα από συνθηκολόγηση της ισπανικής φρουράς της Κορώνης και την παράδοση της πόλης στους Τούρκους, που από το προηγούμενο έτος την πολιορκούσαν στενά, μαζί με τους άνδρες της φρουράς επιβιβάστηκαν σε ειδικά σταλμένα πλοία του Καρόλου Ε΄ και πολλές οικογένειες Ελλήνων. Οι περισσότεροι μαζί με τον μητροπολίτη Βενέδικτο εγκαταστάθηκαν στη Νεάπολη, όπου βρήκαν προστασία. Στις 18 Ιουλίου 1534 ο Κάρολος Ε΄ χορήγησε στους Κορωναίους πρόσφυγες ιδιαίτερα προνόμια και φορολογικές απαλλαγές.
Στα μέλη της ελληνικής παροικίας της Νεαπόλεως περιλαμβάνονταν επιφανείς οικογένειες, όπως οι Παλαιολόγοι, Ράλληδες, Ευδαιμονογιάννηδες, Μελισσηνοί και άλλοι. Πολλοί υπηρέτησαν σε σημαίνουσες θέσεις του στρατού και του στόλου του βασιλείου και λάμβαναν υψηλές χορηγίες από το βασιλικό ταμείο. Οι Έλληνες πάροικοι έκαναν διαβήματα προς τους Ισπανούς βασιλείς υπέρ των υπόδουλων ομοθενών τους και ιδίως προς τον Φίλιππο Γ΄ (1598-1621), από τον οποίο ζήτησαν να επέμβη για την απελευθέρωση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους. Επίσης σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν κατά την επαναστατική κίνηση του μητροπολίτη Λαρίσης-Τρίκκης Διονύσιου Β΄ του Φιλόσοφου, υποστηρίζοντας τις ενέργειες των Ελλήνων απεσταλμένων στη Νεάπολη.
Μάλτα
Έλληνες και ελληνόφωνοι ήταν εγκατεστημένοι στη Μάλτα ήδη από την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Ελληνικό στοιχείο πιθανότατα να υπήρχε και κατά την περίοδο της αραβικής κυριαρχίας του νησιού (870-1091) ή και κατά τους μετέπειτα χρόνους. Η ελληνική παροικία της Μάλτας άρχισε να διαμορφώνεται κατά το α΄ μισό του 16ου αιώνα και η ύπαρξή της συνδέεται με κεφαλαιώδη συμβάντα της ιστορίας του νησιού.
Το έτος 1521, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στη Ρόδο που κατέχονταν από Ιωαννίτες Ιππότες. Μετά την συνθηκολόγηση των υπερασπιστών της και την κατάληψη της Ρόδου από τους Τούρκους περίπου 4.000 Ρόδιοι και άλλοι Έλληνες από τα γύρω νησιά προτίμησαν να εκπατριστούν και να ακολουθήσουν τους Ιωαννίτες στην περιπλάνησή τους. Αρχικά κατευθύνθηκαν στη σικελική Μεσσήνη και από εκεί στην ιταλική πόλη Viterbo, που ανήκε στο παπικό κράτος. Αλλά η εγκατάστασή στους εκεί υπήρξε προσωρινή.
Στις 23 Μαρτίου 1530 ο Κάρολος Ε΄ παραχώρησε με ορισμένους όρους στους Ιωαννίτες τη Μάλτα και τα γειτονικά μικρότερα νησιά. Το φθινόπωρο του 1530, οι Ιωαννίτες και μαζί με αυτούς και οι Έλληνες φυγάδες εγκαταστάθηκαν στο Borgo, όπως ονομαζόταν τότε η παραλιακή πόλη της Μάλτας La Vittoriosa. Εκεί οι Ιωαννίτες έλαβαν σημαντικά προστατευτικά μέτρα για τους Έλληνες μετανάστες με τους οποίους διατηρούσαν στενούς δεσμούς και οι Έλληνες από την πλευρά τους συνέβαλαν στην ανάπτυξη και στην άμυνα του νησιού.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους