Ο σπoυδαιότερος ήρωας της ιρανικής μυθολογίας είναι ο Γίμα, ο μύθος του οποίου περιγράφεται στο Σαχνάμε, ένα έπος 55.000 στίχων που έγραψε ο ποιητής Φιρντούσι και περιγράφει τους μύθους, τους θρύλους και την ιστορία του προϊσλαμικού παρελθόντος του Ιράν. Ως Γίμα Χσαέτα, ο βασιλιάς Γίμα ανήκει στις ινδο-ιρανικές παραδόσεις. Η ινδική εκδοχή, ο βεδικός Γίμα, διαλέγει να πεθάνει και γίνεται βασιλιάς των νεκρών. Ο Γίμα της Αβέστα είναι ο «δίκαιος Γίμα», ο «καλός ποιμένας». Τιμάται ιδαίτερα στη μυθική χώρα Αριάνα Βαέγια, το κένρο του κόσμου για τους αρχαίους ιράνιους και πιθανότατα η παραδοσιακή γενέτειρά τους.

Περιγράφεται ως ο βασιλιάς, του οποίου η εξουσία εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο όπου όλα ήταν καλά. Ύστερα από τριακόσια χρόνια εξουσίας του, όταν ο κόσμος ήταν γεμάτος από ανθρώπους, ζώα και πουλιά, ο Γίμα τον μεγαλώνει κατά ένα τρίτο με το χρυσό ραβδί και μαστίγιο του. Άλλες δύο φορές, έπειτα από 600 και 900 χρόνια, τον μεγαλώνει ξανά.
Η βασιλεία του Γίμα ήταν μια εποχή εφευρέσεων, κυρίως ως αποτέλεσμα της ανάγκης για πιο εξελιγμένα όπλα πολέμου. Για να προστατευθεί κυρίως ο άρχοντας και το βασίλειο του από εχθρούς, δημιουργείται μία τάξη πολεμιστών και σημειώνεται έτσι η έναρξη μιας σαφούς ταξικής δομής, σε μια πρώιμη εποχή στην ανθρώπινη κοινωνική εξέλιξη. Υπάρχει επίσης μια τάξη ιερέων, όπως και χωρικών, αγροτών και εργατών. Η καθε μία από τις διαφορετικές ομάδες απασχολείται με ένα ειδικά σχεδιασμένο σκοπό, και ακόμα και οι αποκαλούμενοι ακάθαρτοι δαίμονες είχαν αναλάβει τη δουλειά να ανακατεύουν τη γη με το νερό για να φτιάχνουν τούβλα. Χρησιμοποιοώντας πέτρα και γύψο, έχτισαν λουτρά και μνημειώδη ανάκτορα.
Με τον Γίμα, τον πιο διάσημο βασιλιά της ιρανικής μυθολογίας παρουσιάζεται ένα νέο και σημαντικό βασιλικό σύμβολο: η Θεϊκή Δόξα που του έδωσε τον θρόνο του, πάνω στον οποίο κάθησε σαν λαμπερός ήλιος. Για τον εορτασμό αυτού του γεγονότος καθιερώθηκε η γιορτή του Ναουρόζ, ή η νέα μέρα ή η πρώτη μέρα του Νέου Έτους. Την ημέρα αυτή, ο κόσμος συγκεντρωνόταν γύρω από τον θρόνο του βασιλιά, πλήρωνε φόρο υποτέλειας σε αυτόν και γιόρταζε με κρασί, μουσική και χορό.
Οι σύγχρονοι Ιρανοί, οπαδοί του Ζωροαστρισμού, γιορτάζουν την ίδια γιορτή στις 21 Μαρτίου, στην ανοιξιάτικη ισημερία. Στο Ιράν, οι εορτασμοί διαρκούν μέχρι και δεκατρείς μέρες προς τιμήν της έναρξης της εποχής της καλλιέργειας, και η γιορτή του Τσαχάρ Σάνμπεχ Σούρι, που σηματοδοτεί το τέλος του χειμώνα είναι η τελευταία Τετάρτη πριν από το Ναουρόζ. Την ημέρα αυτή, ο λαός μαζεύει ξερά κλαδιά, θάμνους της ερήμου και χαμόκλαδα, τα τοποθετεί σε επτά σωρούς στην αυλή ή στο δρόμο και τα ανάβει κατά τη δύση του ηλίου. Ύστερα πηδούν πάνω από τη φωτιά. Εξίσου συνηθισμένες τελετές την εποχή αυτή και κατά τη διάρκεια του Ναουρόζ είναι το κάψιμο κόκκων ρυζιού, ή λιβανιού εναντίον του κακού ματιού και όλων των κακών πνευμάτων.
Τα χρόνια ειρήνης και αρμονίας της βασιλείας του Γίμα Χσαέτα διακόπτονται λόγω της ανθρώπινης απληστίας. Ο Γίμα σταματά να πιστεύει σε μία ανώτερη δύναμη και θεωρεί τον εαυτό του ως μοναδικό και ανώτατο άρχοντα με αποτέλεσμα να χάσει τη Θεϊκή Δόξα. Ο στρατός του τον εγκαταλείπει και επικρατεί το χάος. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για να χτυπήσει το κακό με τη μορφή του Αριμάν, ο οποίος κερδίζει τον έλεγχο απέναντι στους ανθρώπους και κυριαρχεί για μια μακρά περίοδο αδικίας. Σε αυτή την περίοδο σκότους ο Αριμάν παρουσιάζεται μεταμφιεσμένος σε Ζακάχ, ο οποίος λόγω της άγνοιας και της απληστίας του πούλησε την ψυχή του στο διάβολο.