Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, τα πράγματα στο Βιετνάμ οδηγούν σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ, έτσι κι αλλιώς δεν είχαν σταματήσει οι αψιμαχίες και οι συγκρούσεις μεταξύ των κομμουνιστών Βιετναμέζων και των μη κομμουνιστών Βιετναμέζων.
Το Βόρειο Βιετνάμ προστατεύεται και έχει συμπαράσταση φυσικά από την Κίνα και από τη
Σοβιετική Ένωση. Το Νότιο Βιετνάμ, έχει τη συμπαράσταση των Ηνωμένων Πολιτειών. Όμως, τελικά θα είναι πραγματικότητα ο εμφύλιος πόλεμος και στο τέλος, δηλαδή το ‘59, ήδη πια είναι γενικευμένος ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ βορρά και νότου του Βιετνάμ, στον οποίο αναπόφευκτα εμπλέκονται και το Λάος και η Καμπότζη, διότι μπαίνουν κομμουνιστές από τη μία χώρα στην άλλη. Είναι διπλανές χώρες, αναγκαστικά κι αυτές έχουν το μερίδιό τους απ’ αυτή την αναστάτωση. Εξάλλου, το Λάος είχε κι εκείνο -επειδή βρίσκεται σε σύνορα με την Κίνα- αυξημένο αριθμό
κομμουνιστών όπως και η Καμπότζη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθούν ανήσυχες τον πόλεμο αυτόν, εξαρχής συμπαρίστανται στις δυνάμεις του νότου με πληροφορίες, με διπλωματικές ενισχύσεις και ενισχύσεις πολεμοφοδίων, αλλά μέσα στη δεκαετία του 1960, έχουν εμπλακεί σε πληρότητα στον πόλεμο του Βιετνάμ με στρατεύματα, με βομβαρδισμούς. Διάφοροι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών έδιναν μεγάλη έμφαση στους βομβαρδισμούς προκειμένου να επιτευχθεί η νίκη στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες στηρίζονται στην υπεροχή της αεροπορίας τους και προσπαθούν με βομβαρδισμούς να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τους πάρα πολύ δυναμικούς, εξαιρετικά έμπειρους Βιετναμέζους. Οι τελευταίοι πολεμούσαν από τη δεκαετία του ‘40 εναντίον των Ιαπώνων, στη δεκαετία του ‘40 και του ‘50 εναντίον των Γάλλων, στη δεκαετία του ‘50 πολεμούσαν μεταξύ τους. Δηλαδή, οι άντρες αυτοί ήταν πολύ έμπειροι πολεμιστές και ατρόμητοι κι αφοσιωμένοι κι ο ένας
κι ο άλλος στον στόχο τους, ήξεραν τον τόπο. Το Βιετνάμ είναι ζούγκλα, είναι πάρα πολύ δύσκολο, με τρομερά επικίνδυνα έντομα, φίδια, ποτάμια, ζούγκλες, τα πάντα.
Οι Αμερικανοί πολεμούν στο Βιετνάμ με τον κύριο όγκο των στρατιωτών τους να είναι κληρωτοί, δηλαδή ο καθημερινός μέσος Αμερικανός νέος. Έχει σημασία αυτό, διότι ό,τι συνέβαινε στο
Βιετνάμ αντανακλούσε πάρα πολύ στη ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών, διότι πέθαινε, σκοτώνονταν, τραυματίζονταν, τυφλώνονταν ένα μέσο αμερικανόπουλο.
Φάνηκε εξαρχής ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο το έργο των Ηνωμένων Πολιτειών μπροστά στη σιδερένια αντίσταση των Βιετναμέζων, οι οποίοι, επίσης, είχαν σκάψει σήραγγες χιλιομέτρων οι οποίες τους προστάτευαν από τους βομβαρδισμούς και, από την άλλη, τους οδηγούσαν σε αιφνιδιαστικές επιθέσεις ενάντια στα στρατεύματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά δυσκολεύτηκαν εξαιρετικά.
Ζήτησαν από τα επιτελεία των χημικών τους, να βρουν έναν τρόπο να βομβαρδίζονται τα δάση του Βιετνάμ για να πέφτουν, να αποφυλλώνονται τα δέντρα, ούτως ώστε να βομβαρδίζουν αποτελεσματικότερα οι πιλότοι τους. Βρέθηκε αυτό το υλικό, ονομαζόταν Agent Orange και με
αυτό πράγματι αποφυλλώθηκαν δάση του Βιετνάμ, αλλά και παρόλα αυτά δεν μπόρεσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο τον οποίο κράτησαν μόνοι τους.
Εκείνο το οποίο συνέβη είναι ότι αυτό το υλικό, το χημικό, πότισε τη γη του Βιετνάμ και μέχρι σήμερα έχει προκαλέσει και προκαλεί θανάτους και δυσμορφίες και τερατογενέσεις. Το Βιετνάμ, από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα, είναι η χώρα η οποία έχει τις περισσότερες τερατογενέσεις στον κόσμο, λόγω αυτού του υλικού το οποίο μπήκε στη γη και επανέρχεται με τους καρπούς της γης και μπαίνει στη διατροφή των ανθρώπων. Βέβαια και οι Αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι εκτέθηκαν σε αυτό το χημικό, όταν γύρισαν στην πατρίδα τους, βρέθηκαν πολλοί από αυτούς εξουθενωμένοι, άρρωστοι, πολλοί πέθαναν κ.λπ.
Το 1973 οι Ηνωμένες Πολιτείες ηττώνται σε αποφασιστική αντεπίθεση των Βιετκόνγκ (Βιετναμέζοι Κομμουνιστές) και τελικά, το 1975 οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείπουν το Βιετνάμ. Είναι η μόνη φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες ηττήθηκαν. Η μεγαλύτερη, η ισχυρότερη χώρα του κόσμου, ηττήθηκε, και μέχρι σήμερα, αυτή η ήττα στοιχειώνει την κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών και γράφονται και αναλύσεις.
Κάποιοι στις Ηνωμένες Πολιτείες αναλυτές πιστεύουν ότι ο κύριος λόγος της αιτίας, ο κύριος λόγος
της ήττας των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν η μεγάλη εσωτερική αντίδραση που υπήρξε ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ιδιαίτερα το 1967-68, oπότε, η νεολαία των Ηνωμένων Πολιτειών αντέδρασε έντονα με διαδηλώσεις, με δράσεις κ.λπ. και τότε, το 1968, η αντίδραση της νεολαίας των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο του Βιετνάμ πέρασε και στην Ευρώπη, έγινε ο Μάης του ‘68 και επηρέασε τη νεολαία της Ευρώπης επίσης.
Πάντως, αυτή η εσωτερική αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ, οπωσδήποτε αδυνάτισε το αμερικανικό μέτωπο. Βέβαια, δεν είναι πιθανό να είναι μόνο αυτό, όπως κάποιοι θεωρούν, η αιτία της ήττας των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ηττήθηκαν το 1973 και αποχώρησαν οριστικά το 1975.
Το Βιετνάμ ενοποιήθηκε, δεν υπάρχει πλέον Βόρειο και Νότιο. Είναι ενιαίο Βιετνάμ και έκτοτε, από το 1975 μέχρι και σήμερα, είναι μία κομμουνιστική χώρα, που διοικείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ. Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει ανοιχθεί στη διεθνή αγορά.
