Την ώρα που η Αναγέννηση δίνει το στίγμα της στην Ιταλία, στις περιοχές της Ολλανδίας και της Φλάνδρας, και η υπόλοιπη Ευρώπη μαζί εξελίσσεται μέσα σε μία συνεχή πορεία ανάπτυξης της οικονομίας, πολλά σημαντικά βήματα γίνονται σε άλλες περιοχές της Ευρώπης. Παραδείγματος χάριν, στον Βορρά, στις σκανδιναβικές χώρες, συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Η Νορβηγία, η Σουηδία και η Δανία, το 1397, στην πόλη Κάλμαρ της Σουηδίας, αποφασίζουν να ενώσουν τμήμα της δράσης και των λειτουργιών τους. Έτσι δημιούργησαν την «Ένωση του Κάλμαρ» (Kalmarunionen).
Παρότι η κάθε χώρα είναι ξεχωριστή και έχει δικούς της βασιλείς, αυτή η ένωση των τριών χωρών -που δεν ήταν αναγκαστικά φιλικές μεταξύ τους και είχαν και θέματα που τις έφερναν σε σύγκρουση, αλλά θεώρησαν ότι ενωνούμενες θα βοηθηθούν στην οικονομία τους, στην ανάκαμψη των κοινωνικών τους δομών κ.λπ.-, δημιούργησαν την περίφημη Ένωση του Κάλμαρ η οποία διήρκεσε από το 1397 έως το 1523, δηλαδή για ένα διάστημα περίπου 130 χρόνων.
Ήταν μία ένωση επιτυχημένη σε πολλές πλευρές, γι’ αυτό και μελετάται ακόμη σήμερα σαν μία βάση συλλήψεων κοινής πολιτικής χωρών της Ευρώπης. Το 1291 ήδη στα ορεινά των Άλπεων, στην περιοχή της σημερινής Ελβετίας, οι Ελβετοί δημιουργούν μια συνομοσπονδία επισήμα και οργανωμένα, δηλαδή παρουσιάζονται στην Ευρώπη δομές οι οποίες είναι ευέλικτες πολιτικά και μπορούν να συνενώσουν διαφορετικές ομάδες, χωρίς να εμπεριέχουν τη βίαιη σύγκρουση.
Και στην Ένωση του Κάλμαρ και στις συνομοσπονδίες της Ελβετίας υπάρχουν ενδεχομένως αντιρρήσεις, άλλες θέσεις, αλλά έχει στηθεί ένας μηχανισμός ώστε να επιλύονται αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο πολιτικής συντεταγμένης ζωής.