Stradioti, οι στρατιώτες της Βενετίας

Μετά την Άλωση το ηρωικό πνεύμα των τελευταίων ημερών του Βυζαντίου επιζεί όχι μόνο στους κύκλους των λογίων, αλλά και σε ευρύτερα στρώματα πληθυσμού και εκδηλώνεται με την ένοπλη δράση ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων που δρουν ή αυτόνομα και ανεξάρτητα ή στο πλευρό των Βενετών, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο και στα παράλια της Αδριατικής. Οι ένοπλες ομάδες αποτελούνται από «στρατιώτες», στα βενετικά κείμενα αναφέρονται πάντοτε ως «stradioti».

Είναι πολύ πιθανό όλα αυτά τα σώματα και ο όρος με τον οποίο είναι γνωστά έχουν βυζαντινή προέλευση. Η μορφή που είχαν τα χρόνια της τουρκοκρατίας δεν διέφερε σημαντικά από τη μορφή τους στα βυζαντινά χρόνια. Η μορφή τους ήταν ανάλογη με τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες κάθε περιοχής.

Οι στρατιώτες αυτοί χαρακτηρίζονται ως γενναίοι και καρτερικοί, που κοιμούνται ολοχρονίς στο ύπαιθρο με τα άλογα τους και δεν σκέπτονται παρά τον πόλεμο. Είναι όλοι Έλληνες και προέρχονται από τα φρούρια που κατέχουν οι Βενετοί. Με σπαθί κρεμασμένο στη ζώνη τους, με δίστομο μαχαίρι (λόγχη) και με δόρυ ή ρόπαλο, προστατευμένοι με ελαφρύ θώρακα από βαμβάκι για την αντιμετώπιση των επιθέσεων, πραγματοποιούσαν την έφοδο τους με γυμνασμένα ταχύτατα άλογα, έτσι που ο αντίπαλος να αιφνιδιάζεται. Ο ελαφρύς αυτός οπλισμός συντελούσε στην πολεμική απόδοση τους και τους έκανε να υπερέχουν από τους δυσκίνητους, λόγω της βαριάς πανοπλίας τους, ιππείς των κρατών της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης.

Εντυπωσίαζε τους ξένους η αντοχή των stradioti στην πείνα, στη δίψα και την αγρύπνια, η ικανότητα τους να περνούν με καταπληκτική ευχέρεια τα δύσβατα μονοπάτια και η τακτική του αιφνιδιασμού, την οποία εφάρμοζαν πάντα με επιτυχία. Γι’ αυτό με πολλά ψηφίσματα της η βενετική Γερουσία τους τίμησε είτε αυξάνοντας τον μισθό τους είτε παραχωρώντας τους εκτάσεις.

Οι stradioti, οι στρατιώτες, αν και αποκομμένοι πια από τον ελληνικό χώρο, δεν έπαψαν ποτέ να αισθάνονται υπερηφάνεια για την καταγωγή τους και προσπάθησαν με ποικίλους τρόπους να διατηρήσουν το δεσμό τους με τις εθνικές ρίζες. Μέσα σε αυτή τους την προσπάθεια είναι κα η αίτηση τους προς τη Βενετία, στις 4 Οκτωβρίου 1511, από την οποία ζητούσαν άδεια να ανεγείρουν στην πόλη των δόγηδων ορθόδοξο ναό, επειδή το παρεκκλήσι του Αγίου Βλασίου, που τους είχε παραχωρηθεί, ήταν μικρό. Οι Βενετοί αποδέχθηκαν το αίτημα και κοντά στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου χτίστηκε ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου, που οι στρατιώτες τον θεωρούσαν προστάτη τους,

Υπερασπιστές χωριών και κάστρων, ανυπότακτοι αγωνιστές της ελευθερίας πριν γίνουν μισθοφόροι στη βενετική δημοκρατία οι στρατιώτες πρόσφεραν και ένα πρότυπο αξιομίμητο για τους ντόπιους. Δεν είναι άσχετη με τη δράση των στρατιωτών η ανεξαρτησία της Μάνης, που τα βουνά της έμειναν απάτητα από Τούρκους στους αιώνες της σκλαβιάς.

Με πληροφορίες από: https://www.ekdotikeathenon.gr/istopia-toy-ellhnikoy-ethnoys-p16.html