7η Δεκεμβρίου του 1941

Μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, την 7η Δεκεμβρίου του 1941, οι ΗΠΑ μπαίνουν στον πόλεμο, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αμέσως οι Ιάπωνες εισβάλλουν στις Φιλιππίνες (από το 1898 ήταν αποικία των ΗΠΑ), στις οποίες δίνουν μεγάλες μάχες με τις ΗΠΑ για να τις κρατήσουν. Την ίδια μέρα που οι ΗΠΑ δέχτηκαν αυτό το χτύπημα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ έβγαλε έναν λόγο στους κατοίκους της πατρίδας του. Όλοι πληροφορήθηκαν στην 7η Δεκεμβρίου το φοβερό πλήγμα του στόλου τους στο Περλ Χάρμπορ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ ανήγγειλε στους συντοπίτες του τον πόλεμο: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν στον πόλεμο».

Είναι χαρακτηριστική αυτή η ομιλία, διότι στην ομιλία αυτή ο πρόεδρος, αφού μίλησε και διεκτραγώδησε τα όσα συνέβησαν και εξήγησε πόσοι κάηκαν ναύτες, πόσοι πνίγηκαν, πόσοι έμειναν ανάπηροι, πόσοι σκοτώθηκαν, πόσα πλοία βυθίστηκαν, πόσα ανατινάχτηκαν κ.λπ., είπε ότι μπαίνουμε στον πόλεμο και ότι από αυτόν τον πόλεμο δεν θα εξέλθουμε παρά μόνο νικητές με
πλήρη νίκη απέναντι στους Ιάπωνες, των οποίων δεν θα γίνει δεκτή παρά μόνο μία άνευ όρων παράδοση.

Δεν υπήρχε περίπτωση για το πνεύμα των ΗΠΑ, της ισχυρότερης δύναμης του κόσμου να δεχτεί άλλο τέλος από αυτή την εξέλιξη, παρά μόνο την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία ήταν προετοιμασμένη για τον πόλεμο, είχε μία πολύ δυνατή αεροπορία, εξαίρετο ναυτικό, θαυμάσιο ηθικό των στρατιωτών της, απεριόριστο πατριωτισμό και αφοσίωση, πειθαρχία και στόχευση και ξεκινά τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ πιστεύοντας ότι θα πετύχει τη νίκη εναντίον τους. Δεν χτυπά μόνο τις ΗΠΑ, αλλά καταλαμβάνει και τις Φιλιππίνες, χτυπά και καταλαμβάνει την Ινδοκίνα ολόκληρη, αυτές οι χώρες που σήμερα είναι Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη, Ταϊλάνδη, Βιρμανία.

Η Βιρμανία και η Μαλαισία ήταν αποικίες της Αγγλίας, δηλαδή στην ουσία οι Ιάπωνες νικούν στις
Φιλιππίνες τις ΗΠΑ και στη Μαλαισία και τη Βιρμανία νικούν τους Άγγλους, οι οποίοι βέβαια Άγγλοι
έχουν τις δυνάμεις τους κυρίως σε άλλα μέτωπα και έτσι δεν μπορούν εκεί να αντέξουν πολύ μεγάλες συγκρούσεις και έτσι οι Ιάπωνες καταλαμβάνουν τις περιοχές αυτές.

Ξεκινώντας από την 7η Δεκεμβρίου του 1941, το 1942 είναι χρονιά μεγάλων επιτυχιών για την Ιαπωνία και οι συγκρούσεις της με τις ΗΠΑ δείχνουν ότι η Ιαπωνία έχει πολλές πιθανότητες να είναι η νικήτρια σε αυτήν τη σύγκρουση. Από το 1942 όμως, οι ΗΠΑ δείχνουν το πάθος τους για τη νίκη σε αυτή την περιοχή, στέλνουν στρατό, αεροπλάνα, στόλο. Οι ΗΠΑ είναι ένας γίγαντας, έχουν κι εκείνοι τεράστιες δυνατότητες σε αυτά τα όπλα. Το 1943 οι ΗΠΑ μοιάζει ότι έχουν βελτιώσει τη δράση τους απέναντι στους Ιάπωνες και οι Ιάπωνες αρχίζουν να αισθάνονται μια ανασφάλεια σε σχέση με το τέλος των πραγμάτων.

Το 1944 πλέον οι ΗΠΑ έχουν βρει τρόπο καλής αντεπίθεσης απέναντι στους Ιάπωνες και γίνεται φανερό το ’44 ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά για την Ιαπωνία. Ήδη εξάλλου το 1944 τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για ολόκληρο τον Άξονα, καθώς οι γερμανικές στρατιές βρίσκονται σε δεινή θέση πλέον στη Ρωσία, οι ΗΠΑ κυνηγούν τους Γερμανούς από την Ιταλία και γίνεται και η απόβαση στη Νορμανδία. Δηλαδή μέσα στο ’44 φαίνεται ότι ο πόλεμος θα λήξει με νίκη των δυνάμεων, των αντιπάλων δυνάμεων ως προς τον Άξονα.

Οι Ιάπωνες λοιπόν το ’44 αρχίζουν να ανησυχούν, η αντεπίθεση πλέον των Αμερικανών το ’44 είναι επιτυχημένη, οι ΗΠΑ δίνουν έμφαση στην απελευθέρωση πρώτα των νοτίων ζωνών της επέκτασης των Ιαπώνων, δηλαδή επιθυμούν να τους απωθήσουν από τον Νότο προς τον Βορρά, δηλαδή προς τα εδάφη τους. Σε αυτά τα νησιά της Ινδονησίας και στα άπειρα μικρά-μικρά νησιά τα οποία βρίσκονται ανάμεσα, δίνονται μάχες θανατηφόρες, της τάξεως σε ένα μικρό νησάκι σκοτώθηκαν 150.000 άνθρωποι και απ’ τις δύο πλευρές μέσα σε λίγες ημέρες.

Οι Ιάπωνες χάνουν τις θέσεις τους το ’44 προς τον Νότο. Αρχίζουν να βλέπουν ότι πρέπει να υπερασπίσουν τις βορειότερες περιοχές, καθώς χάνουν σταδιακά εδάφη και ενισχύονται τα αμερικανικά στρατεύματα στις θέσεις τους. Αναγκάζονται να απομακρύνουν στρατεύματα από περιοχές στις οποίες είχαν καταλάβει, για να ενισχύσουν τα στρατεύματά τους πλέον στο καίριο μέτωπο. Επομένως αποσπούν στρατεύματα από την Κορέα, από τη Μαντζουρία, από την Κίνα,
από την Ινδοκίνα και μειώνουν την παρουσία τους σε αυτές τις περιοχές, για να ενισχύσουν πλέον την άμυνά τους, καθώς οι Αμερικανοί κινούνται βορειότερα και τους πλησιάζουν.

Προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο επέκτασης των Αμερικανών προς την κύρια πλέον πλευρά της δικής τους δικαιοδοσίας, κοντά στα δικά τους χωρικά ύδατα, οι Ιάπωνες προσπαθούν να βρουν μια άλλη λύση που θα αφορά εθελοντές αυτοκτονίας, κάτι το οποίο έχει κάνει μεγάλη εντύπωση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.