Το φεουδαρχικό σύστημα είχε πολλές όψεις. Στο δυτικό ευρωπαϊκό φεουδαλικό σύστημα, παρουσιάζεται όμως και μια επιπλέον πλευρά, που το κάνει ιδιαίτερο. Υπήρχε φεουδαρχική πυραμίδα. Οι φεουδάρχες δεν ήταν μόνοι. Aνά περιφέρειες συνδυάζονταν μεταξύ τους και κάθε τόσο βρίσκονταν σε κάποιες συναντήσεις σε ένα κάστρο, για να συζητήσουν τα θέματα της ασφάλειας και της γενικότερης περιφέρειας των φέουδών τους.
Σε αυτές τις συναντήσεις υπήρχε μία διαδικασία όπου προσμετρώνταν η δύναμη των φεουδαρχών ανάλογα με τη θέση του φέουδου του, του εισοδήματος που είχε, της αξίας των κάστρων του, της προσωπικότητας του. Και σταδιακά, κάποιοι από αυτούς θεωρήθηκαν ισχυρότεροι από άλλους και έτσι το φεουδαρχικό σύστημα της Δύσης πήρε μια πυραμιδική μορφή. Μέσα στους αιώνες διαμορφώθηκαν στρώματα φεουδαρχών, από εκεί πηγάζουν οι τίτλοι βαρόνος, δούκας κ.λπ., οι οποίοι και βρίσκονται σε διάφορα σημεία της φεουδαρχικής πυραμίδας.
Ο πιο αδύναμος, ο πιο ταπεινός φεουδάρχης δηλώνει καθαρά ότι είναι έτοιμος να υπηρετεί τις διαταγές του ισχυροτέρου, ο επόμενος στον πιο ισχυρό με μία τελετή, στην οποία όλα αυτά εκφράζονται καθαρά, όπου στην ουσία δηλώνει την υποτέλεια του στον ανώτερο, υπάρχουν δηλαδή αλλεπάλληλα επίπεδα ελέγχου των ηγεμονικών δυνάμεων αυτού του πυραμιδικού σχήματος.
Αυτό κάνει το φεουδαλικό σύστημα να έχει πολλαπλές κοινωνικές και πολιτικές αναγνώσεις. Φυσικά το φεουδαρχικό σύστημα, ανά περιοχή αλλά και ανά αιώνες, έχει τις μεταλλάξεις του και τις εξελίξεις του. Εκείνο βέβαια που θα το κάνει να υποστεί τις πιο μεγάλες αλλοιώσεις θα είναι το γεγονός ότι μετά το 1100, μετά το 1200, που πλέον μπαίνει η δυτική Ευρώπη σε μια πορεία σχετικής ειρήνης και ασφάλειας και αναπτύσσεται το εμπόριο και αρχίζουν και ξαναγεννιούνται οι πόλεις και δημιουργούνται νέες τάξεις, πλέον η γη παύει να είναι το απόλυτο κέντρο εξουσίας και αγαθών, εξ αυτού και η θέση των φεουδαρχών αρχίζει να μειώνεται, ενώ σταθερά αρχίζει να ισχυροποιείται η θέση νέων τάξεων που δημιουργούνται στην Ευρώπη, τάξεων που συνδέονται με το εμπόριο, με τις τεχνικές, με τις βιοτεχνίες.
Έτσι μετά το 1400, οπωσδήποτε το φεουδαρχικό σύστημα έχει μπει σε δοκιμασία καθώς αντιστρέφονται συνεχώς τα πράγματα και ενισχύονται άλλες μορφές οικονομίας σε σχέση με τη δύναμη της γης. Αυτό θα κάνει το φεουδαρχικό σύστημα να γίνει σταδιακά ένας άχρηστος χώρος δράσης και πολιτικής ύπαρξης.
Όμως καθώς οι κοινωνίες είναι συντηρητικές και δύσκολα διαλύονται παλαιά σχήματα, το φεουδαρχικό σχήμα συνεχίζει να σαπίζει και να αδυνατίζει, ενώ κανονικά γύρω στο 1400 και 1500 πλέον σε πολλές περιοχές στην Ευρώπη δεν θα χρειάζονταν να υπάρχει.
Οι ιππότες στην περίοδο του Μεσαίωνα, ήταν πάρα πολύ σπουδαίο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν ήταν μόνο πολεμιστές, αλλά είχαν και κύρος ως άτομα ευγενή. Όμως καθώς περνούσαν οι αιώνες και πια το φεουδαρχικό σύστημα υπήρχε ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει οι ιππότες αρχίζουν και γίνονται αντικείμενο κωμωδιών και χλευασμού. Πάντως στη διάρκεια των περίπου 500 πρώτων χρόνων της ύπαρξης αυτού του συστήματος, το φεουδαρχικό σύστημα έπαιξε τον ρόλο του και βοήθησε στην ασφάλεια των περιοχών και την ενίσχυση της ασφάλειας των γεωργών.