Το όχημα του χριστιανισμού ήταν η ελληνική γλώσσα και παρέμεινε έτσι για πολύ μακρό διάστημα μέχρι σήμερα ακόμη. Σε αρκετές πλευρές της χριστιανοσύνης η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται, διότι είναι η ιστορική γλώσσα του χριστιανισμού.
Ο Ιησούς δίδαξε ανάμεσα στους Εβραίους. Οι μαθητές του ήταν απλοί άνθρωποι οι οποίοι και δίδασκαν επίσης τους Εβραίους, γιατί η πρώτη δράση αυτής της θρησκείας, όπως ήταν φυσικό, έγινε στον αρχικό πυρήνα της γέννησης αυτής της θρησκείας.
Η διαφορά στην επέκταση της θρησκείας αυτής έγινε σε επόμενο χρόνο, μετά την εκτέλεση του Ιησού, όταν τη σκυτάλη της διάδοσης την πήραν δύο Απόστολοι, που αναδείχθηκαν οι σημαντικότεροι του χριστιανισμού, ο Πέτρος και ο Παύλος, οι οποίοι ήταν εβραϊκής καταγωγής. Πίστεψαν στα μηνύματα του Ιησού, και το σημαντικότερο είναι ότι εγνώριζαν εξαιρετικά καλά τα Eλληνικά. Αυτοί έκαναν τη διαφορά διότι μπορούσαν, γνωρίζοντας πολύ καλά τα Ελληνικά, να διδάξουν σε πολύ ευρύτερο κοινό από αυτό το οποίο μπορούσαν μέχρι τότε οι χριστιανοί να διδάξουν (δηλαδή ανάμεσα στους Εβραίους), διότι την ελληνική γλώσσα την ομιλούσαν όχι μόνο οι Έλληνες — οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν σπαρμένοι στις παραλιακές περιοχές της Μεσογείου.
Σε όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή υπήρχαν, αλλού περισσότεροι αλλού λιγότεροι κι αλλού κυριαρχικοί ελληνικοί πληθυσμοί, αλλά η ελληνική γλώσσα ήταν και η γλώσσα των λογίων, η γλώσσα των πνευματικών και μορφωμένων ανθρώπων, και εξ αυτού ήταν ό,τι σήμερα είναι τα Aγγλικά, δηλαδή η γλώσσα συνεννόησης. Εκείνη την εποχή, κάθε μορφωμένος Ρωμαίος γνώριζε οπωσδήποτε εξαιρετικά Ελληνικά και μελετούσε τους σοφούς της Ελλάδος. Επομένως η ελληνική γλώσσα έγινε το όχημα της νέας θρησκείας και η διδασκαλία του Πέτρου και του Παύλου, λόγω του ό,τι γινόταν στην ελληνική γλώσσα, μπόρεσε να κερδίσει ευρύτερους πληθυσμούς από τον αρχικό πυρήνα των Εβραίων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η νέα αυτή θρησκεία, ο χριστιανισμός, στηρίχθηκε στην ελληνική γλώσσα. Τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα. Ο ίδιος ο όρος ευαγγέλιο είναι ελληνικός όρος: «ευ» και «αγγελία»: αυτός που φέρνει την καλή αγγελία. Η λέξη «εκκλησία», ελληνική λέξη. Μέχρι σήμερα παντού χρησιμοποιείται η ελληνική λέξη. Και η λέξη «church» είναι παραφθορά της «εκκλησίας». Η λέξη «église» στα Γαλλικά είναι «εκκλησία». Η λέξη «iglesia» στα ισπανικά, στα ιταλικά «chiesa», είναι η ελληνική λέξη «εκκλησία»: «εκ» και «καλώ»: καλώ κάποιον να έρθει για να προσευχηθούμε όλοι μαζί.
Το όνομα Ιησούς είναι εβραϊκό. Αλλά το Χριστός είναι ελληνική λέξη, είναι από το ρήμα «χρίζω»: σε χρίζω ιππότη, σε χρίζω βασιλέα. Στην περίπτωση του Ιησού, εχρίσθη βασιλεύς, ήταν ο βασιλεύς. Χριστός λοιπόν: αυτός ο οποίος εχρίσθη να είναι ο αρχηγός αυτής της θρησκείας. Και μέχρι σήμερα, σε όλο τον κόσμο, ο Ιησούς λέγεται Christ (Κράιστ), Cristo (Κρίστο). Και η ίδια η θρησκεία που δημιουργήθηκε, με την ελληνική λέξη πορεύεται 2000 χρόνια, δηλαδή τη λέξη «χριστιανισμός» από το «χρίζω».
Στη νέα θρησκεία δημιουργήθηκε ιερατείο, δημιουργήθηκαν διάφορα επίπεδα διοίκησης. Πατριαρχεία, ελληνική λέξη. Πατριάρχης, από την «πατριά»: αυτός που άρχει της πατριάς. Ο πρεσβύτερος: ο ηλικιωμένος, αυτός που πρεσβεύει, που είναι ο πιο ηλικιωμένος. Ο επίσκοπος από τη λέξη «επισκοπώ»: αυτός ο οποίος έχει την εποπτεία. Το βάπτισμα, ελληνική λέξη: «βαπτίζω». Η Αποκάλυψη του Ιωάννου. Οι λέξεις είναι ελληνικές, οι όροι είναι ελληνικοί.