Μετά τον Α’ Πόλεμο του Οπίου, η Βρετανία επιτυγχάνει διείσδυση και κέρδη σε σχέση με την εμπορική της δράση στην Κίνα, αλλά και πάλι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη, διότι οι Τσινγκ παραμένουν σκληροτράχηλοι και επιμένουν να κρατούν το εμπόριο κλειστό και να μην ανοίγουν τα πράγματα, όπως θα τα ήθελαν οι Βρετανοί. Έτσι η Βρετανία συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Δηλαδή συνεχίζουν να εισάγουν λαθραία το όπιο στην Κίνα προκειμένου να επιτύχουν και νέα αποτελέσματα.
Οι Κινέζοι είχαν ζήσει για χιλιάδες χρόνια με την αίσθηση ότι είναι ο πιο πολιτισμένος, ο πιο σπουδαίος λαός της γης. Έτσι ήταν επιρρεπείς στο να πέσουν ξανά στην παγίδα του λαθρεμπορίου του οπίου και πράγματι οι Άγγλοι φέρνουν νέο όπιο, ξαναρχίζει το ίδιο σενάριο και υπάρχει δεύτερος γύρος Πολέμου του Οπίου, που γίνεται το 1856 με το 1858. Σε αυτόν τον Πόλεμο του Οπίου εμπλέκονται και οι Γάλλοι. Από κοινού Άγγλοι και Γάλλοι συγκρούονται με τους Κινέζους στον Β΄ Πόλεμο του Οπίου (1856-1858), που επίσης λήγει με ήττα της Κίνας.
Ο αυτοκράτορας της Κίνας αναγκάζεται να δεχτεί την ήττα του. Αναγκάζεται να δεχτεί μεγάλες υποχωρήσεις: παραχωρεί στην Αγγλία και στη Γαλλία έναν μεγάλο αριθμό λιμανιών στις περιοχές του Νότου και δυτικά της Κίνας, όπου τους δίνεται η ελευθερία να κάνουν δράσεις και να τοποθετήσουν βάση, και υπόσχεται στους Γάλλους και τους Άγγλους ότι θα αναιρέσει τις διάφορες δυσκολίες που φέρνει στο εμπόριο και η Κίνα θα ελιχθεί στο εμπόριο, όπως ήθελαν οι Δυτικοί.
Όμως ο αυτοκράτορας της Κίνας προσπαθούσε να ξεφύγει από το να οριστικοποιήσει και να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε, με αποτέλεσμα οι Άγγλοι και οι Γάλλοι να αρχίσουν να γίνονται αυστηροί μαζί του, να του στέλνουν τελεσίγραφα, εκείνος να υπεκφεύγει και τελικά το 1860 του είπαν: «θα τα εφαρμόσεις αυτά που μας υποσχέθηκες, αλλιώς εμείς θα τα επιβάλουμε». Ο αυτοκράτορας αρνήθηκε και τότε ενωμένες δυνάμεις Άγγλων και Γάλλων εισέβαλαν στο Πεκίνο, έσπασαν την πόρτα της Απαγορευμένης Πόλης και μπήκαν μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη.
Ο αυτοκράτορας της Κίνας είδε τα στρατεύματα να μπαίνουν μέσα στο παλάτι του και πέθανε από συγκοπή εκείνη τη στιγμή. Έτσι το 1860 η Κίνα γονατίζει, παραχωρεί αυτά που ζητούν οι ξένοι. Οι Άγγλοι σπεύδουν να επωφεληθούν από τις εξελίξεις και έτσι η Κίνα θα μπει σε δίνη που σχετίζεται με όλες τις ταπεινωτικές για την Κίνα εξελίξεις. Εβδομήντα και ογδόντα χρόνια πριν η Κίνα πίστευε για τον εαυτό της τα πιο δυναμικά, τα πιο τέλεια, είχε την αυταρέσκεια της μεγαλύτερης δύναμης του κόσμου. Χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια για να βρεθεί αυτή η χώρα στη δεινότερη θέση που θα μπορούσε να βρεθεί.
Howdy! I could have sworn I’ve been to this site before but after reading through some of the post I realized it’s new to me. Nonetheless, I’m definitely glad I found it and I’ll be bookmarking and checking back often!
Pingback: Τοκουγκάουα και Ευρωπαίοι | δρακοπουλιάδα