Το Μαντείο των Δελφών

Το Μαντείο των Δελφών ήταν το γνωστότερο μαντείο της Αρχαίας Ελλάδας και του τότε γνωστού κόσμου. Βρίσκεται στους Δελφούς, κοντά στην Άμφισσα. Θεωρείται ότι το σημείο όπου κτίστηκε ήταν ο ομφαλός της γης, γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Δίας άφησε δύο αετούς, έναν προς την Ανατολή και έναν προς την Δύση, συναντήθηκαν στους Δελφούς. Ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα. Η Πυθία ήταν το διάμεσο, με το οποίο επικοινωνούσε ο θεός, και έδινε τους χρησμούς, που καταγράφονταν και ερμηνεύονταν από τους ιερείς.

Το Μαντείο των Δελφών και η σημασία του

Σε κάποιον πολύ μακρινό χρόνο οι θεοί και οι άνθρωποι είχαν συνυπάρξει (τουλάχιστον σύμφωνα με μύθους). Αυτό όμως ανήκει σε ένα παρελθόν που δεν θα επανέλθει ποτέ. Ο άνθρωπος είναι μόνος, υποταγμένος σε ανίκητες δυνάμεις και στην τρομερή θεία δίκη, χαμένος μέσα στη μοίρα. Συχνά η αγωνία τον καταβάλλει. Πρέπει να βγει από το αδιέξοδο. Το πιο άμεσο αντίδοτου είναι να έρθει σε επικοινωνία με τους θεούς. Δεν γνωρίζουμε πότε, ποιος και πως, μάθαμε όμως ότι υπήρχαν τα μέσα. Οι θεοί μας ακούν μέσα από τις προσευχές, και κυρίως, μας δίνουν σημάδια που πρέπει να ξέρουμε να ερμηνεύουμε. Έτσι γεννήθηκε η μαντεία.

Από την εποχή του Ομήρου διαπιστώνουμε την ύπαρξη πλούσιας ποικιλίας μαντικών διαδικασιών. Επίσης από τον Όμηρο μπορούμε να εξακριβώσουμε ότι στο χώρο αυτό ένας θεός επικράτησε των άλλων: ο Απόλλων.

Τίθεται όμως το ερώτημα: Γιατί αυτός; Ερώτημα χωρίς οριστική απάντηση, όμως ποιον μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πρόσχημα για να εξηγήσουμε κάποιες πλευρές του μαντείου των Δελφών; Από όλες τις θεότητες του ελληνικού πάνθεου (με εξαίρεση το Δία) ο Απόλλων συγκεντρώνει τον ευρύτερο αριθμό λειτουργιών και εξουσιών. Επιπλέον οι ικανότητες του τον καθιστούν άξιο να επωμιστεί όχι μόνο ένα σημαντικό ρόλο σε πνευματικό και μεταφυσικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινή ζωή.

Επιπλέον, γιατί οι Δελφοί; Από την εποχή του Χαλκού όλο το έδαφος του Παρνασσού, αλλά κυρίως η τοποθεσία του ιερού, γνώρισε ποικίλες βαθμίδες κατοίκησης. Κάποια μικρή περίοδο μεταξύ του 11ου και του 10ου αιώνα π.Χ. φαίνεται να διακόπτεται η συνέχεια. Όμως, μετά διακρίνουμε μια προοδευτική κατάληψη του χώρου και ιδιαίτερα μια θρησκευτική δραστηριότητα. σε φάση ενίσχυσης. Η τοποθεσία που κατέλαβε η πόλη και το ιερό ήταν όχι μόνο στρατηγική, αλλά και ένα ιδιαίτερα σημαντικό σημείο-πέρασμα προς το Βορρά, στο δρόμο από την Πελοπόννησο και τη Δυτική Ελλάδα.

Στον Απόλλωνα και στους Δελφούς έρχεται να προστεθεί και ένα ακόμη στοιχείο: η ελληνική θρησκεία δεν ήταν υποταγμένη σε καμιά θρησκευτική αρχή πέρα από την τελετουργική παράδοση και την πίστη που παρέλαβαν από τους προγόνους τους. Στην πραγματικότητα οι πολυάριθμοι θρησκευτικοί νόμοι ασχολούνταν μόνο με τις εξωτερικές όψεις της θρησκείας. Κι ωστόσο η ανάγκη ενός κριτηρίου, που να πηγάζει από κάποια αντίστοιχη αρχή, ήταν αντίθετη. Κατά κάποιον τρόπο, οι Δελφοί κάλυψαν αυτό το κενό.

Η ιερή φωνή ήταν η φωνή της θεότητας. Ο Απόλλωνας δεν ήταν μόνο επίσημη φωνή του θεϊκού κόσμου. Κατείχε την εξουσία της μεταφοράς στους ανθρώπους μιας ξεχωριστής σοφίας, υπό τη μορφή αυτού που γνωρίζουμε με το όνομα «έμπνευση». Παραχωρούσε στους ανθρώπους τη μαντική δύναμη με την ευρύτερη σημασία, τη δύναμη να βλέπουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο λόγος του θεού μεταφερόταν από την σε κατάσταση υπνώσεως Πυθία. Η γλώσσα ήταν συχνά ακατάληπτη και αινιγματική. Ο θεός έθετε σε λειτουργία την ευφυΐα των προσκυνητών.

Υπήρχαν ήρωες της εποχής, οι οποίοι προστάτευαν το ιερό, όπως οι Φύλακας, Αντόνοος, Λαόδοκος και Υπέροχος, που προκαλούσαν πανικό στους εχθρούς που ήθελαν να λεηλατήσουν τους Δελφούς. Η φύλαξη του χώρου ήταν αναγκαία, αφού η περιοχή αφθονούσε από θησαυρούς κάθε είδους.

Πηγή: http://www.enet.gr

Please follow and like us: