Το Κιλκίς είναι πόλη της Μακεδονίας. Πρόκειται για μία πόλη πλούσια σε ιστορία, κτισμένη στους πρόποδες του λόφου του Αγίου Γεωργίου, όπου σώζεται η μεταβυζαντινή ομώνυμη εκκλησία, χτισμένη γύρω στο 1830. Το Κιλκίς είναι μία αναπτυσσόμενη επαρχιακή πόλη με αξιοσημείωτη βιομηχανική πρόοδο.
Η πόλη πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη Καλλικώς, που στη συνέχεια ως Ρωμαϊκός σταθμός του 1ου αιώνα π.Χ. ονομάζονταν Κάλλικουμ (Callicum). Callicum ή Καλλικώς ήταν το δερμάτινο κόσκινο με το οποίο συλλέγονταν ο χρυσός από τον ποταμό Εχέδωρο. Άλλωστε ο ποταμός πήρε την ονομασία “Γαλλικός” από τον οικισμό Καλλικό. Σήμερα ο οικισμός Καλλικώς/Καλλικός έχει ταυτιστεί με την Κολχίδα Κιλκίς, όπου υπάρχουν ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά ερείπια οικισμού.
Ίχνη κατοίκησης στην περιοχή υπάρχουν από την πρώιμη εποχή του Σιδήρου. Η κοιλάδα του Αξιού, η Αμφαξίτιδα των αρχαίων έγινε νωρίς στόχος των Μακεδόνων βασιλέων. Η περιοχή της Κρηστωνίας, στα ανατολικά, αποκτήθηκε από τον Αλέξανδρο Α’ και οι παλαιοί κάτοικοι της έφυγαν στη Χαλκιδική. Η Παιονία στα βορειοδυτικά ήταν η χώρα των Παιόνων που ποτέ δεν υποτάχθηκαν πραγματικά, αν και ο Φίλιππος Β’ τους νίκησε στις δύο μάχες που έδωσε εναντίον τους. οι βασιλιάδες των Παιόνων άλλοτε δέχονταν την επικυριαρχία των Μακεδόνων και άλλοτε όχι. Προσάρτηση τους δεν έγινε ποτέ.
Το Κιλκίς αναφέρεται ως τόπος εμποροπανηγύρεων τον 17ο μ.Χ. αιώνα. Τότε το Κιλκίς ήταν κωμόπολη και είχε πληθυσμό κυρίως μουσουλμάνων. τον επόμενο αιώνα ο χριστιανικός πληθυσμός της αυξήθηκε ιδιαίτερα αλλά η περιοχή δοκιμάστηκε από από τη βίαιη στρατολόγηση στην οποί προχώρησαν οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια των ρωσοτουρκικών πολέμων 1768-1774.
Τον 19ο αιώνα, οι χριστιανοί πλειοψηφούσαν. Ήταν κυρίως σλαβόφωνοι, οπαδοί της βουλγαρικής εξαρχίας. Συνολικά, κατοικούσαν εκεί 380 οικογένειες μουσουλμάνων και χριστιανών. Ονομαζόταν Κιλκίς και Κουκούσι. Στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, παρέμεινε προπύργιο των Βουλγάρων καθώς τα ελληνικά ανταρτικά σώματα δεν κατάφεραν αν επικρατήσουν εκεί.
Τον Οκτώβριο του 1912 με την κήρυξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου, το Κιλκίς κυριεύτηκε από τον βουλγαρικό στρατό. Αμέσως, ξεκίνησε γιγαντιαία προσπάθεια να οχυρωθεί η πόλη και να αποτελέσει ορμητήριο προς τη Θεσσαλονίκη αλλά και ανάχωμα της όποιας προς τα εκεί επίθεσης. Τείχη κάλυψαν ολόκληρη τη νότια πλευρά της πεδιάδας με δύο δυνατά στηρίγματα σε λόφους δεξιά και αριστερά. Αλλεπάλληλες γραμμές συρματοπλέγματα κάλυπταν το χώρο σε βάθος πέντε ως έξι χιλιομέτρων. Βαρύ πυροβολικό συνδεδεμένο με τηλεφωνικό δίκτυο υποστήριζε τις οχυρώσεις, ενώ μπροστά από το κυρίως τείχος είχε δημιουργηθεί «προχωρημένη γραμμή άμυνας». Η μάχη του Λαχανά, η οποία έγινε τον Ιούνιο του 1913, υπήρξε καθοριστική για την απελευθέρωση της περιοχής του Κιλκίς και την προσάρτηση της στο ελληνικό κράτος.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή του Κιλκίς δόθηκαν σκληρές μάχες ανάμεσα στις δυνάμεις των κεντρικών αυτοκρατοριών (Γερμανίας και Αυστρίας) και της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλίας, Ρωσίας). Η σύμπραξη του ελληνικού στρατού υπήρξε καθοριστική για την εκεί τελική νίκη.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά το 1923, όσοι Βούλγαροι και Τούρκοι απέμεναν, έφυγαν. Στην πόλη εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από τη Στρώμνιτσα, τη Γευγελή, τη Δοϊράνη, τη Στενήμαχο, την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και τον Καύκασο. Στα 1923, στο Κιλκίς υπήρχαν 2.263 πρόσφυγες. Στα 1928, είχαν φτάσει τους 3.428. Στα 1934, το Κιλκίς έγινε πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού.
Με πληροφορίες από: http://www.golden-greece.gr/places/makedonia/kilkis/kilkis_kilkis.html