Οι τοιχογραφίες που ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία προσφέρουν μια σπάνια και λεπτομερή εικόνα μιας μορφής τέχνης που σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχε χαθεί στο χρόνο. Η Πομπηία διαθέτει ένα φάσμα ρωμαϊκών τοιχογραφιών που καλύπτουν μια περίοδο μεγαλύτερη από ενάμιση αιώνα, πριν από την έκρηξη του 79μ.Χ.
Σύμφωνα με την τεχνοτροπία τους, τα έργα διαιρούνται σε τέσσερις περιόδους. Η Πρώτη, ή Τεχνοτροπία «Τοιχοποιίας», που είχε ήδη καθιερωθεί από τον 2ο π.Χ. αιώνα και χαρακτηρίζεται από ζωγραφισμένο επίχρισμα σε απομίμηση πολύτιμου μαρμάρου και αλάβαστρου.Αυτή η τεχνοτροπία ήταν πολύ διαδεδομένη στον ελληνιστικό κόσμο και παρουσιάζεται στη διακόσμηση της Οικίας του Φαύνου στην Πομπηία.
Η δεύτερη περίοδος, η «Αρχιτεκτονική» Τεχνοτροπία, χρονολογείται στον 1ο π.Χ. αιώνα και χαρακτηρίζεται από περίτεχνες αρχιτεκτονικές όψεις, εμπνευσμένες από θεατρικά σκηνικά. Έξοχα παραδείγματα αυτής της περιόδου είναι η Βίλα των Μυστηρίων στην Πομπηία και η Βίλα στο Μποσκορεάλε.
Η τρίτη περίοδος, δημοφιλής από τα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα μέχρι τα μέσα του 1ου μ.Χ. αιώνα, χαρακτηρίζεται από πολύχρωμη διακόσμηση. Δίνεται υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια και συχνά περιλαμβάνει ζωγραφική σημαντικής κομψότητας. Στο κέντρο του τοίχου μια σκηνή, συνήθως αφηγηματικού ή μυθολογικού χαρακτήρα, συχνά αντίγραφο ή βασισμένη σε κάποιο πρωτότυπο ελληνικό έργο. Η τρίτη τεχνοτροπία εμφανίζεται σε κάποιες κατοικίες, όπως η Οικία του Λουκρητίου Φρόντο, με τις ζωγραφικές αναπαραστάσεις του Θανάτου του Νεοπτόλεμου και την Αφροδίτη και τον Άρη ή η Οικία του Κεκιλίου Τζιοκόντο, με μια σκηνή από την Ιφιγένεια στην Ταυρίδα.
Η τελευταία περίοδος, ή τέταρτη τεχνοτροπία, πολύ διαδεδομένη τα τελευταία περίπου 25 χρόνια της ύπαρξης της Πομπηίας, έφερε την επιστροφή αρχιτεκτονικών στοιχείων, τα οποία χρησιμοποίησε σε φανταστικά πλαίσια, χωρίς κανένα σεβασμό στο ρεαλισμό και στις συμβατικές αρχιτεκτονικές «επιταγές», και κάποιων περιοχών με ανάγλυφο επίχρισμα. Στην τέταρτη τεχνοτροπία ανήκουν η Οικία Βέτι και η Οικία των Εραστών στην Πομπηία καθώς και η βίλα «Χρυσή Οικία» (Domus Aurea) του Νέρωνα στη Ρώμη.
Η Πομπηία προσφέρει ένα πλούσιο δείγμα από όλο το φάσμα των ψηφιδωτών που βρέθηκαν στον ρωμαϊκό κόσμο. Τα ψηφιδωτά πρωτοεμφανίστηκαν στη δημοκρατική Ρώμη, ως τέχνη εισαγόμενη από την Ελλάδα, και αναπτύχθηκαν πλήρως τα πρώτα χρόνια της αυτοκρατορίας. Χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στη διακόσμηση δαπέδων, αλλά κάποιες φορές η χρήση τους επεκτάθηκε στην κάλυψη τοίχων, όπως στη διακόσμηση του σιντριβανιού στην Οικία της Άγριας Αρκούδας στην Πομπηία, μολονότι πολύ λίγα παρόμοια παραδείγματα έχουν διασωθεί.
Στην επεξεργασία των ψηφιδωτών ακολουθήθηκαν πολλές τεχνικές. Τα πρωιμότερα ψηφιδωτά έγινα με κομμάτια ψημένου πηλού, που αργότερα αντικαταστάθηκαν με τετράγωνα μαρμάρου ή πέτρας: τις μαύρες και άσπρες ψηφίδες (tasselati). Γύρω στους δύο αιώνες αργότερα εμφανίστηκαν τα πλακίδια (crustae) σε μια ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών, κομμένα με γεωμετρικά ανθοστόλιστα σχέδια.
Το είδος διακόσμησης ένθετου μαρμάρου προσφερόταν για την κάλυψη μεγάλων επιφανειών. Η τεχνική opus vermiculatum έδωσε ακόμη πιο ζωντανές απεικονίσεις στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις με μάρμαρο. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιεί πολύ μικρά κομμάτια που αποδίδουν τις σταδιακές αλλαγές του χρωματικού τονισμού και δίνουν διαφορετικές εντυπώσεις χάρη στα υαλώδη και πέτρινα πλακίδια. Εκτός από τις μεμονωμένες μορφές και τις απλές σκηνές, έγινε ψηφιδωτή αναπαραγωγή μεγάλων ζωγραφικών αναπαραστάσεων όπως η απεικόνιση της μάχης της Ισσού, στην Οικία του Φαύνου.
Τα αγάλματα που βρέθηκαν στις βίλες και στα περισσότερα πλούσια σπίτια της Πομπηίας είχαν διακοσμητικό ρόλο. Στα ιδιόκτητα σπίτια οι προτομές ήταν πολύ σημαντικές: στο αίθριο, όπου ο οικοδεσπότης υποδεχόταν τους καλεσμένους του, ο ιερός χώρος που ήταν αφιερωμένος στους θεούς του σπιτιού περιελάμβανε προτομές των προγόνων της οικογένειας ή, αν ο ιδιοκτήτης ήταν απελεύθερος (πρώην δούλος που πλούτισε ή απέκτησε σεβαστή κοινωνική θέση), αγάλματα των προηγούμενων ιδιοκτητών του. Όσον αφορά στα γλυπτά του κήπου, τα θέματα συνήθως συνδέονταν με η ζωή του Διονύσου. Είχε διασωθεί ένας ολόκληρος θησαυρός από γλυπτά σιντριβάνια, με θέματα σχετιζόμενα κυρίως με το νερό.
Η παραγωγή γλυπτών στην Πομπηία, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι εμπνευσμένη σχεδόν αποκλειστικά από ελληνικά πρωτότυπα που έφτασαν στην Ιταλία κυρίως ως λάφυρα, και σε μεγάλο βαθμό βασίζεται σε αντίγραφα κλασικών και ελληνιστικών έργων.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic