Ο Καποδίστριας θεωρούσε, από την αρχή των συζητήσεων για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, ότι μόνο με την Πελοπόννησο και λίγα νησιά το ελληνικό κράτος δεν θα ήταν βιώσιμο. Η λύση ήταν να καταλειφθούν περιοχές της Στερεάς και τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας να φτάσουν στην γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού κόλπου.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1828, έφθασε στο ελληνικό στρατόπεδο του Μύτικα ελληνικός στολίσκος -η «Καρτερία», η «Επιχείρησις» και άλλα πλοιάρια- που είχε στείλει ο Καποδίστριας για την επιχείρηση του Αμβρακικού. Αρχηγός του στολίσκου ήταν ο Πασάνο. Στις 7 Σεπτεμβρίου έγινε συνδυασμένη επιχείρηση στόλου και στρατού.
Η προσπάθεια του στολίσκου να μπει στον Αμβρακικό αρχικά απέτυχε. Στις 11 Σεπτεμβρίου η «Καρτερία», η «Επιχείρησις» και η «Μέδουσα» κανονιοβόλησαν το φρούριο του Παντοκράτορος, για να βοηθήσουν τα μικρότερα να προσχωρήσουν στο στενό της εισόδου του κόλπου. Αντίθετος όμως άνεμος τα εμπόδισε. Τα πλοία γύρισαν στον Μύτικα.
Στο μεταξύ οι Τούρκοι της Πρέβεζας κίνησαν ένα δικάταρτο πλοίο και μια κανονιοφόρο για να χτυπήσουν τα ελληνικά πλοιάρια και να αποκαταστήσουν τις συγκοινωνίες τους στον Αμβρακικό. Τότε οι Ανδρέας Κωφός, Ανδρέας Τενεκές, Αναστάσιος Παρασκευάς και Κωνσταντίνος Θεόφιλος, κυβερνήτες τεσσάρων πλοίων που είχαν γυρίσει στον Μύτικα, και τα πληρώματα τους, αποφάσισαν να επαναλάβουν την προσπάθεια τους και να μπουν στον Αμβρακικό με κάθε θυσία. Στις 21 Σεπτεμβρίου, πέρασαν το στενό και μπήκαν στον Αμβρακικό, όπου κυρίευσαν 43 πλοιάρια και βύθισαν την κανονιοφόρο του εχθρού, ενώ το δικάταρτο μόλις σώθηκε στη Σαλαχώρα. Κατά την εξαιρετική σκοτώθηκε ο κυβερνήτης Ανδρέας Κωφός, τραυματίστηκε σοβαρά ο κυβερνήτης Ανδρέας Τενεκές και ακόμη δύο άνδρες.
Το ναυτικό αυτό κατόρθωμα στερέωσε τη θέση των ελληνικών στρατευμάτων στην περιοχή του Αμβρακικού κόλπου και αναπτέρωσε το ηθικό των κατοίκων των πέριξ επαρχιών, που έσπευδαν ήδη να καταταγούν στις εκεί μονάδες του ελληνικού στρατού.
Ο διπλός σκοπός της επιχείρησης του Αμβρακικού κόλπου πραγματοποιήθηκε. Αποκόπηκε ο δρόμος ανεφοδιασμού του Μεσολογγίου και της Ναυπάκτου δια μέσου της Πρεβέζης και του Κραβασαρά και ο ελληνικός στρατός και στόλος εγκαταστάθηκαν ισχυρώς στα διεκδικούμενα από την Ελληνική Πολιτεία βόρεια σύνορα της Ελλάδας και μάλιστα στο περισσότερο αμφισβητούμενο τμήμα τους.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών