Λόγους μήνες μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους ένα γεγονός συντάραξε το νησί της Κρήτης, γνωστό και ως «Συνωμοσία του Σήφη Βλαστού», που οργανώθηκε στο Ρέθυμνο.
Μετά την πτώση του Βυζαντίου η Κρήτη ήταν το μοναδικό ελληνικό έδαφος όπου η βυζαντινή παράδοση εξακολουθούσε να είναι ακόμη ζωντανή. Τη βυζαντινή ιδέα ενίσχυαν οι πρόσφυγες που είχαν καταφύγει εκεί μετά την άλωση και ο ορθόδοξος κλήρος του νησιού, που αντιστεκόταν σθεναρά στην ένωση με τους καθολικούς. Μέσα σε αυτό το πολιτικό και θρησκευτικό κλίμα καλλιεργήθηκε η ιδέα της αναβίωσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας, με κέντρο πια την Κρήτη. Το χιμαιρικό αυτό όραμα που εξελίχθηκε σε συνωμοτική κίνηση, της οποίας ψυχής ήταν ο Σήφης Βλαστός, από τη μεγάλη οικογένεια των Βλαστών του Ρεθύμνου, άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και μεγάλη επιβολή.
Οπαδοί και άμεσοι συνεργάτες του Βλαστού ήταν ο παπάς Μανασσής Αρκολέος και ο Λεοντάκιος Τρουλινός, από το Ρέθυμνο, ο παπάς Παύλος Καλύβας και ο Γεώργιος Καλλέργης από τα Χανιά.
Η συνωμοσία του Σήφη Βλαστού, όμως, καταπνίγηκε χωρίς καν να προλάβει να εκδηλωθεί. Ο ιερέας Ιωάννης Λίμας και ο Βενετός Ανδρέας Nigro πρόδωσαν τα σχέδια του Βλαστού και των συνεργατών του στις βενετικές αρχές. Οι Βενετοί συνέλαβαν και θανάτωσαν με φρικτά βασανιστήρια τους πρωτεργάτες τον Αύγουστο του 1454. Χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία και υπολογίζοντας στην κατάδοση με δελεαστικές αμοιβές στους καταδότες πέτυχαν να εξαρθρώσουν το δίκτυο της συνωμοσίας και να αποτρέψουν την έκρηξη επαναστατικού κινήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βενετικές αρχές αυτή τη φορά στράφηκαν με σκληρότητα εναντίον των ορθοδόξων ιερέων. Από τους 29 επικηρυγμένους συνωμότες οι 10 ήταν ιερωμένοι. Οι Βενετοί ακόμη απαγόρευσαν την χειροτονία ορθόδοξων ιερέων στην Κρήτη για πέντε χρόνια.
Μία ακόμη συνωμοτική κίνηση που εξυφάνθηκε το 1460 δεν είχε καλύτερη τύχη. Στην κίνηση αυτή αναμείχθηκαν πολλοί Κρητικοί, όπως ο πρωτοπαπάς Ρεθύμνου Πέτρος Τσαγκαρόπουλος, αλλά και πρόσφυγες που είχαν έρθει από την Κωνσταντινούπολη και την Πελοπόννησο. Τη νέα αυτή συνωμοτική κίνηση κατέδωσε στους Βενετούς ένας Εβραίος, ο Δαυίδ Μαυρογόνατος. Αλλά και Έλληνες καταδότες αναφέρονται, ιδίως από τη οικογένεια Λίμα. Με συνοπτικές διαδικασίες οι Βενετοί συνέλαβαν και σκότωσαν τους συνωμότες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Ρεθυμνιώτης Ιωάννης Γαβαλάς.
Οι δύο αυτές συνωμοτικές κινήσεις είχαν σαν συνέπεια τη σκλήρυνση της θρησκευτικής πολιτικής των Βενετών και την υποστήριξη της παπικής προπαγάνδας στο νησί. Δημιούργημα της νέας αυτής πολιτικής ήταν και το «Κληροδότημα» του πρώην ελληνορθόδοξου και νυν καθολικού καρδιναλίου Βησσαρίωνος. Με παπική βούλλα που εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1462, παραχωρούνταν από τα φέουδα του λατινικού πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης στην Κρήτη 300 δουκάτα ετησίως σε 11 φιλενωτικούς ιερείς του Χάνδακα και σε έναν διάκονο. Η υλική αυτή υποστήριξη σε φιλενωτικούς στην Κρήτη συνδυάστηκε και με άλλα προνόμια πολιτικά και ηθικά.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών