Οι περιφερειακοί γαιοκτήμονες, οι φεουδάρχες (ντάιμυο) με τους πολέμους τους δημιουργούσαν ένα κλίμα στη ζωή της Ιαπωνίας. Στον 12ο αιώνα βρέθηκαν σε μια συνολική σύγκρουση μεταξύ τους. Υπήρξε δηλαδή στην πραγματικότητα ένας εμφύλιος πόλεμος στον 12ο αιώνα, ο οποίος δημιούργησε θύματα και καταστροφές και, όταν τελείωσε αυτός ο εμφύλιος, μειώθηκε ο αριθμός των ντάιμυο, λόγω του ότι κάποιοι αδύναμοι ντάιμυο ηττήθηκαν και στην ουσία οι περιοχές τους αφομοιώθηκαν από ισχυρότερους ντάιμυο, και δημιουργήθηκε η έννοια του «σογκούν». Σογκούν: δηλαδή κάποιοι ντάιμυο εξήλθαν από αυτόν τον κύκλο των εμφυλίων πολέμων πιο ισχυροί και ανάγκασαν τους αδυνατότερους ντάιμυο, στην ουσία,να δηλώνουν υποτέλεια στους ισχυρούς.
Το εντυπωσιακό αυτό γεγονός μοιάζει αυτό που συνέβη στην Ιαπωνία με τη δυτική φεουδαρχία, όπου και εκεί υπήρχε υποτέλεια των αδυνατότερων φεουδαρχών στον ισχυρότερο.Υπήρχε «πυραμίδα» δηλαδή. Απ’ όλη τη Γη, δύο περιοχές τελείως απομακρυσμένες είχαν παρόμοιο φαινόμενο, περίπου στην ίδια εποχή.
Αυτοί οι σογκούν κρατούν τις ισορροπίες στην ύπαιθρο. Κάποιοι από αυτούς έχουν και τον λόγο στα κεντρικά πράγματα της Ιαπωνίας με επιγαμίες. Παντρεύονταν κόρη ή γιο του αυτοκράτορα -κάποια ισχυρή οικογένεια σογκούν- και έτσι είχε ρόλο στα πολιτικά πράγματα εκείνος, γιατί είπαμε ότι ο αυτοκράτορας δεν ήταν στην πρώτη γραμμή των πολιτικών εξελίξεων. Πάντως, καθώς κυλούσε ο χρόνος και φτάνουμε στον 16ο αιώνα, δηλαδή 300 χρόνια περίπου μετά την ολοκλήρωση των εμφυλίων πολέμων, που τελειώνουν προς το 1200, στον 16ο αιώνα υπάρχει ακόμα ένας γύρος εμφυλίων πολέμων, μεταξύ των σογκούν τώρα και των ντάιμυο, με αποτέλεσμα όταν τελειώσει αυτός ο μεγάλος γύρος εμφυλίων πολέμων (1590) να έχουν επιβιώσει ακόμη λιγότεροι ντάιμυο και ακόμη λιγότεροι σογκούν, αλλά να είναι πολύ ισχυρός ένας σογκούν.
Σ’ αυτή τη φάση των εμφυλίων πολέμων, ξεχώρισαν δύο οικογένειες: η οικογένεια Χιντεγιόσι και η οικογένεια Τοκουγκάουα. Η οικογένεια Χιντεγιόσι ευθύνεται για μια τρομερή εισβολή που οργανώθηκε από πλευράς Ιαπωνίας στην Κορέα, την οποία πραγματικά ρήμαξαν οι Ιάπωνες, γι’ αυτό και τα αισθήματα των Κορεατών -όπως και των Κινέζων για τους Ιάπωνες- ήταν πολύ αρνητικά: α. γιατί τους ήξεραν για δεινούς πειρατές, και β. διότι στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα είχαμε τέτοια επίθεση από πλευράς της Ιαπωνίας στην Κορέα.
Εν πάση περιπτώσει, από τις οικογένειες αυτές τις δύο, εκείνη που θα κάνει τη μεγάλη διαφορά είναι η οικογένεια Τοκουγκάουα, η οποία στην ουσία θα γίνει η αρχισογκούν όλης της Ιαπωνίας και παίρνει για πρώτη φορά τόσο δυνατή οικογένεια την εξουσία της Ιαπωνίας στα χέρια της, με τον έλεγχο όλων των φορέων της Ιαπωνίας και των ντάιμυο και των σογκούν, που έχουν αναγκαστεί να δηλώσουν σαφή υποτέλεια στην οικογένεια Τοκουγκάουα, η οποία από το 1600 περίπου μέχρι το 1868, δηλαδή για 270 χρόνια περίπου, είναι η πιο ισχυρή οικογένεια της Ιαπωνίας. Δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλον να της αμφισβητήσει τη δύναμη, δηλαδή ελέγχεται κεντρικά πλέον η Ιαπωνία.
Και οι Τοκουγκάουα, στην περίοδο αυτή των 268 χρόνων, φέρνουν στην Ιαπωνία την ενιαία κυβέρνηση που της έλειπε, φέρνουν ειρήνη, διότι κανείς δεν τολμά να τα βάλει μαζί τους. Κάνουν πολλά έργα οδοποιίας για να ενοποιηθεί η χώρα. Η Ιαπωνία ανθεί αυτή την περίοδο, πάντα μέσα στο δικό της κλίμα. Είναι περίοδος κατά την οποία ανθεί το θέατρο στην Ιαπωνία, το θέατρο «Νο», το θέατρο «Καμπούκι», για τα οποία είναι περήφανη η Ιαπωνία. Την περίοδο αυτή, η γιαπωνέζικη ζωγραφική θαυμάζεται για τον ρεαλισμό της, τη λιτότητα των εκφραστικών της μέσων. Στην περίοδο αυτή, η Ιαπωνία διαθέτει τις πιο προχωρημένες και πρωτοπόρες γυναίκες λογοτέχνιδες. Δεκάδες γυναίκες, συνήθως υψηλής τάξης, γράφουν θαυμάσια λογοτεχνήματα ρεαλιστικά, από την καθημερινή ζωή της Ιαπωνίας.
Είναι η εποχή που η Ιαπωνία παράγει εκατοντάδες κορυφαίους ποιητές, οι οποίοι συγγράφουν μεγάλες ποιητικές συλλογές από πολύ μικρά ποιήματα, πολύ μικρά ποιήματα, που λέγονται «χαϊκού» και τα οποία είναι πολύ πειθαρχημένα, γιατί οι Ιάπωνες είναι πολύ πειθαρχημένοι και πρέπει να είναι τόσες σειρές (τρεις σειρές), και η κάθε σειρά να έχει τόσες συλλαβές. Και μέσα σε αυτόν τον απαράβατο κανόνα, πρέπει να εκφραστούν τόσο πολύ πυκνά μεγάλες ιδέες.
Είναι η εποχή που ανθεί η ικεμπάνα, η τέχνη του να δημιουργείς συνθέσεις με άνθη. Ανθεί η γιαπωνέζικη κηπουρική -οι γιαπωνέζικοι κήποι θεωρούνται από τους ωραιότερους στον κόσμο-, η γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική, αυτή η λιτή αλλά πολύ αποτελεσματική και λειτουργική αρχιτεκτονική που, είναι η βάση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής.
Η Ιαπωνία δηλαδή πλάθει έναν εσωτερικό πολιτισμό, πλάθει την ασφάλειά της κάτω από την ηγεσία των Τοκουγκάουα, αλλά όλα θα αλλάξουν το 1853 όταν παρουσιάζεται στην Ιαπωνία ένα μικρό απόσπασμα πλοίων αμερικανικών, που επιθυμούν εμπορικές επαφές με την Ιαπωνία.
