Στα μέσα του 13ου αιώνα συντάραξαν την Κρήτη τρεις επαναστάσεις εναντίων των Βενετών. Αρχηγοί ήταν οι Σκορδίληδες και οι Μελισσηνοί. Κέντρο και ορμητήριο των επαναστατών ήταν οι δύο ορεινές επαρχίες του Ρεθύμνου, η Απάνω Σύβριτος και η Κάτω Σύβριτος, γι’ αυτό και οι επαναστάσεις αυτές αναφέρονται και ως επαναστάσεις «των δύο Συβρίτων». Πολύ γρήγορα όμως επεκτάθηκαν και σε όλη τη Δυτική Κρήτη.
Την αφορμή έδωσε η ληστρική διαγωγή του καστελλάνου του φρουρίου Μονοπάρι Ρεθύμνου, του Πέτρου Φιλικάνεβου, που έκλεψε άλογα και βοσκήματα των ισχυρών Αρχοντορωμαίων Σκορδίληδων. Ο δούκας Παύλος Κουρίνος, γνωστός για τις υπερβασίες και τη σκληρότητα του απέναντι στους ορθόδοξους Κρητικούς, δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να αποδώσει δικαιοσύνη και έτσι άρχισε μια μεγάλη επανάσταση το 1217. Την αρχηγία ανέλαβαν ο Κωνσταντίνος Σεβαστός Σκορδίλης και ο Μιχαήλ Μελισσηνός.
Οι Βενετοί νικήθηκαν σε επανειλημμένες συγκρούσεις και σε βραχύ χρονικό διάστημα ολόκληρη σχεδόν η δυτική Κρήτη από το Μυλοπόταμο και κάτω, πέρασε στα χέρια των επαναστατών. Στη Βενετία έγινε σαφές ότι τα όπλα και η ωμή βία δεν ήταν δυνατόν να οδηγήσουν σε ειρήνευση το νησί. Η διπλωματία και η διαλλαγή με τους Κρητικούς ήταν μονόδρομος.
Ο νέος δούκας Δομήνικος Δελφίνος με συνθήκη που υπέγραψε με τους επαναστάτες τους στις 13 Σεπτεμβρίου 1219 τους παραχώρησε ιπποτικά φέουδα και προνόμια, απελευθερώθηκαν 75 πάροικοι, κατοχυρώθηκαν προνόμια για τους μοναχούς του μετοχίου της μονής του Αγίου Ιωάννη Πάτμου στην Κρήτη και για πρώτη φορά καθιερώθηκαν ποινές για τους Βενετούς που αδικούν βιλλάνους (χωρικούς) της Κρήτης. Οι Κρητικοί από την πλευρά τους ορκίστηκαν πίστη στη Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας. Το πιο σημαντικό και ιστορικά ήταν η απόσπαση προνομίων που έφεραν τους Κρητικούς άρχοντες σε ίση βαθμίδα με τους Βενετούς φεουδάρχες.
Η εγκατάσταση όμως νέων αποίκων από τη Βενετία το 1222 προκάλεσε νέα επανάσταση με αρχηγούς τους Θεόδωρο και Μιχαήλ Μελισσηνό. Ο δούκας Κουρίνος εκτελώντας διαταγή της Βενετίας τους παραχώρησε με συνθήκη δύο ιπποτικά φέουδα το 1223.
Τρίτη επανάσταση προκλήθηκε το 1228. Αρχηγοί και πάλι ήταν οι Σκορδίληδες και Μελισσηνοί. Αυτή τη φορά συμπράττουν και άλλες δύο αρχοντικές οικογένειες οι Αρκολέοι και οι Δρακοντόπουλοι.
Ο δούκας της Κρήτης Ιωάννης Στορλάδος βρέθηκε σε αδυναμία να αντιμετωπίσει την επανάσταση και κάλεσε τον δούκα του Αιγαίου (Νάξου) Άγγελο Σανούδο, γιο του Μάρκου Σανούδο. Ο Άγγελος Σανούδο δέχθηκε με προθυμία και μάλιστα πολέμησε με μεγάλη γενναιότητα. Ο ίδιος έχτισε και το φρούριο της Σούδας.
Από την πλευρά των Ελλήνων, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης έστειλε 33 πλοία και σημαντική στρατιωτική δύναμη. Όμως δεν στάθηκε αρκετή για να βοηθήσει νικηφόρα τους Κρητικούς. Έπειτα από κάποιες πρόσκαιρες επιτυχίες, ο βυζαντινός στόλος αναγκάστηκε να αποχωρήσει και στο νησί έμειναν μόνο οι Ανατολικοί.
Τελικά η επανάσταση έληξε με συνθηκολόγηση και υπογράφτηκαν τρεις συνθήκες (1233, 1234, 1236), με τις οποίες οι αρχηγοί πέτυχαν να τους παραχωρηθούν φέουδα και προνόμια, ενώ εξασφάλιζαν και την προστασία των παροίκων. Μόνο οι Δρακοντόπουλοι δεν δέχθηκαν να υπογράψουν τη συνθήκη και κηρύχθηκαν κοινοί εχθροί. Πολέμησαν για λίγο ακόμη με τους Ανατολικούς στην Ανατολική Κρήτη.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών