Σβίγγλιος και Καλβίνος

Την εποχή που ο Λούθηρος διδάσκει τις απόψεις τους για το ιερατείο της Καθολικής Εκκλησίας και θυροκολλεί τις 95 θέσεις του στον καθεδρικό ναό της Βιτεμβέργης μια Κυριακή, σε άλλα δύο σημεία της Ευρώπης, δύο επίσης δυνατοί και αποφασισμένοι και αφοσιωμένοι στα πιστεύω τους άνθρωποι, μπαίνουν στην ίδια διαδικασία. Ο ένας είναι ο Huldreich Zwingli (ο Σβίγγλιος στα ελληνικά). Ο Huldreich Zwingli ζούσε στη Ζυρίχη της Ελβετίας και εκεί αποδείχτηκε θερμότατος ηγέτης του κινήματος με παρόμοιας κατεύθυνσης σκέψεις με τον Μαρτίνο Λούθηρο. Επίσης ο Ιωάννης Καλβίνος (Jean Calvin), ο οποίος είναι Γάλλος και δρα στη Γαλλία και στη γαλλόφωνη Ελβετία.

Αυτοί οι τρεις άνδρες στις αρχές του 16ου αιώνα μεταδίδουν στην Ευρώπη τις απόψεις τους, που είναι απόψεις βαθύτατης κριτικής στην Καθολική Εκκλησία και που συγκλίνουν και οι τρεις στην ιεροσύνη όλων των πιστών. Ότι δεν χρειάζεται δηλαδή η μεσολάβηση των ιερέων για να φτάσει κανείς στη σωτηρία, αρκεί το να κινητοποιηθεί ο κάθε πιστός, να διαβάσει εκείνος τα ιερά κείμενα και να βρει τη σωτηρία του. Και με τον τρόπο αυτό αλλάζουν όλη τη δομή της σχέσης του πιστού με την Εκκλησία και τον ρόλο φυσικά της Εκκλησίας. Μεταξύ τους είχαν κάποιες διαφορές σε επιμέρους συλλήψεις, αλλά και οι τρεις συνέτειναν στην κατάργηση των θαυματουργών εικόνων, στην κατάργηση των μοναστηριών.

Ο Σβίγγλιος μάλιστα είχε φτάσει σε σημείο να αρνείται και την ύπαρξη σταυρού μέσα στις εικόνες. Ήταν άνθρωποι οι οποίοι έφεραν μεγάλη αλλαγή στα πράγματα. Ο Ιωάννης Καλβίνος ήταν δραστήριος και στη Γαλλία, αλλά κυρίως στην Ελβετία και μάλιστα έφτασε να διοικήσει την πόλη της Γενεύης για ένα διάστημα.

Οι άνθρωποι αυτοί είχαν μπει μέσα στο παιχνίδι της συνολικής δράσης μέσα στην κοινωνία, και αυτό δείχνει και η συμμετοχή αυτών των τριών ανθρώπων και σε τέτοιες πλευρές της κοινωνικής ζωής. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Λούθηρος ο οποίος εκτίθετο σε έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο με
αυτά που έλεγε, όπως και ο Καλβίνος και ο Σβίγγλιος. Και τους τρεις τούς προστάτευσε το γεγονός ότι είχαν τόσο μεγάλη αποδοχή αναλογικά με το παρελθόν. Κατά κάποιο τρόπο η λαϊκή αποδοχή των όσων έλεγαν, δημιούργησε γύρω τους μια προστασία πλήθους και έτσι η Καθολική Εκκλησία δεν ήταν καθόλου εύκολο να δράσει εναντίον τους.

Στην περίπτωση του Λουθήρου δεν υπήρχε μόνο η προστασία του πλήθους, αλλά και η προστασία ενός ενδιαφέροντος ηγεμόνα της περιοχής της Σαξονίας (του Φρειδερίκου της
Σαξονίας), ο οποίος αποδείχτηκε μέγας προστάτης του Λουθήρου. Ο Φρειδερίκος της Σαξονίας ανήκε στους μεγαλύτερους κατόχους θησαυρών τέτοιων ειδών, δηλαδή εικόνων θαυματουργών και ιερών οστών. Ήταν κάτοχος 17.000 θαυματουργών αντικειμένων, μεταξύ των οποίων ήταν: τμήμα της φλεγομένης βάτου του Μωυσέως, κομμάτια από την κούνια του Ιησού, κομμάτια από τις πάνες του Ιησού και φιαλίδιο με γάλα από τον μαστό της Παρθένου Μαρίας όταν θήλαζε τον Ιησού.

Επομένως, αυτή η μεταρρύθμιση που ξεκινά το 1517 μ.Χ., επηρεάζει και ανθρώπους
που δεν θα περίμενε κανείς, όπως ο Φρειδερίκος της Σαξονίας, ο οποίος αργότερα πλήρωσε
αυτή του την προστασία με απώλεια της πολιτικής του δύναμης.