Η πρώτη αυτοκρατορία του κόσμου θεωρείται εκείνη των Ακκαδίων. Οι Ακκάδιοι είναι ο λαός που θεωρείται ότι διαδέχτηκε τους Σουμερίους γύρω στο 2300 π.Χ. Οι Ακκάδιοι έχουν όχι απλώς συγκροτημένο κράτος αλλά και αυτοκρατορία με πρώτο τους αυτοκράτορα τον Σαργών Α’ . Ο Σαργών ο Α’, σύμφωνα με τους θρύλους και τα έργα που γράφτηκαν γι’ αυτόν, όταν γεννήθηκε η μητέρα του τον έβαλε σε καλάθι και τον άφησε στο ποτάμι και καθώς κύλησε στο ποτάμι τον βρήκε κάποιος και τελικά έγινε βασιλιάς. Αυτή η ιστορία θυμίζει την ιστορία του Μωυσέως που κι αυτή βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη γραμμένη 2.000-1.500 χρόνια αργότερα από τον Σαργών. Ο Σαργών λοιπόν γίνεται ο εμβληματικός πρώτος αυτοκράτορας της Μέσης Ανατολής και στην πραγματικότητα ο πρώτος αυτοκράτορας της παγκόσμιας ιστορίας.
Με την εξέλιξη της γεωργίας στο 4000 π.Χ.-3000 π.Χ., στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, οι κοινωνίες έχουν γίνει πολύ περίπλοκες. Διαστρωμάτωση, εξειδίκευση, στρατός, ανάγκη πληρωμών, ανάγκη καταγραφών, φύλαξη, έργα, κανάλια, κάποιος πρέπει να τα συντονίσει αυτά μέσα στη μικρή κοινότητα. Οι ανάγκες γεννούν αποτελέσματα. Και η διοίκηση, οι βασιλείς, οι ηγεμόνες, και όλο το προσωπικό διοίκησης συνδυάζονται με την απαραίτητη ανάγκη να συντονιστούν οι παραγωγικές δραστηριότητες, κυρίως, ούτως ώστε να επιβιώνουν, αλλά και να επιμεριστούν όλα τα άλλα ώστε να λειτουργούν, και ό,τι πλαισιώνει αυτές τις κοινωνίες από τεχνίτες και φύλακες μέχρι δικαστικούς και στρατιωτικούς.
Στις πρώτες κοινότητες προφανώς θα χρειάστηκε να δημιουργηθεί κάποιου είδους διοίκηση, δηλαδή κάποιος, ο οποίος να φροντίζει να παίρνει από τους αγρότες αυτό το μικρό ποσοστό της παραγωγής τους, που θα δίδονταν στους φύλακες της αποθήκης ή στους κατασκευαστές, τους τεχνίτες που θα ασχολούνταν με τον περίβολο και με τη φύλαξη. Για να συντονιστούν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει διοίκηση. Και όσο το πράγμα επεκτεινόταν τόσο η διοίκηση γίνεται πιο απαραίτητη.
Η διοίκηση αυτή, σταδιακά, έγινε κυβέρνηση μεγάλων τμημάτων και έτσι δημιουργήθηκαν κράτη. Στην Εγγύς Ανατολή δημιουργούνται τα πρώτα κράτη στη Γη, με κεντρικό ηγεμόνα που ονομάζεται βασιλιάς. Ο θεσμός του βασιλιά είναι ο αρχαιότερος επιζών πολιτικός θεσμός στη Γη. Παρουσιάζονται λοιπόν τα κράτη, παρουσιάζονται οι βασιλείς ως κεντρικοί διοικητές.
Ο βασιλέας έπρεπε να συντονίζει μεγάλο φάσμα δραστηριοτήτων, να συντονίζει θέματα στρατιωτικά, να συντονίζει τις εργασίες στα δημόσια έργα. Τα κανάλια, μετά την κατασκευή τους, πρέπει συνεχώς να συντηρούνται διότι τείνουν να στομώσουν από ιλύ η οποία επικάθεται. Τα έργα οχύρωσης χρειάζονται και αυτά συνεχή συντήρηση ή να κατασκευαστούν καινούργια. Οι εργάτες πρέπει να πληρωθούν, οι φόροι που πρέπει να ληφθούν για να πληρώνονται όλα αυτά. Ο βασιλιάς θα συντονίσει όλες αυτές τις ενέργειες με τη βοήθεια ατόμων, που ο ίδιος επιλέγει και τοποθετεί υπουργούς, που κι αυτοί για να εξειδικεύσουν περαιτέρω υποχρεώσεις και έργα τα αναθέτουν σε γραμματείς και σε υπηρεσίες.
Δηλαδή στήνεται η πυραμίδα διοίκησης κι επομένως κι όλος ο γραφειοκρατικός εξοπλισμός και σύλληψη που εμπεριέχεται σ’ αυτήν την πλευρά. Τα κράτη σταδιακά εξελίσσονται σε αυτοκρατορίες, δεν είναι απλώς κράτη. Δηλαδή ελέγχουν ευρύτερες περιοχές, ενσωματώνοντας μέσα στον αρχικό πυρήνα του κράτους και άλλους λαούς τους οποίους και υποτάσσουν και απ’ τους οποίους παίρνουν φόρους.