Στην εβραϊκή ιστορία (της Ευρώπης) οι εβραίοι είναι μειονότητες στις πόλεις. Η πληθώρα των ανθρώπων είναι χριστιανοί. Η Θεσσαλονίκη είναι μια εξαίρεση να υπάρχει πλειονότητα κατοίκων εβραίων. Οι εβραϊκές κοινότητες είχαν δημιουργηθεί και στην αρχαία Ελλάδα και συνέχισαν να υπάρχουν και με τη διασπορά των Εβραίων. Στις περιοχές που σήμερα είναι Συρία, Τουρκία, Μικρά Ασία, Ελλάδα, Βαλκάνια ομιλούνταν η ελληνική γλώσσα για μεγάλο διάστημα. Οι Εβραίοι στη μακρά τους συνύπαρξη με τους Έλληνες άλλαξαν, έχασαν τη γλώσσα τους και υιοθέτησαν την ελληνική γλώσσα στις περιοχές αυτές. Έχοντας υιοθετήσει την ελληνική γλώσσα ονομάστηκαν «Ρωμανιώτες Εβραίοι» από τη λέξη Ρωμαίος, Ρωμιός.
Όταν δηλαδή η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία απέκτησε πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και εξελίχθηκε σε μια μεγάλη και κραταιά αυτοκρατορία, η οποία εξελίχθηκε με τη σειρά της στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξελληνιζόμενη στη διοίκηση και στον λόγο, οι Εβραίοι αυτής της περιοχής (του Βυζαντίου) ήταν Ρωμανιώτες Εβραίοι ζούσαν ανάμεσα στον χριστιανικό πληθυσμό, κατά κανόνα καλά, αλλά γενικά η θέση τους ήταν θέση περιθωρίου σε κάποια θέματα, δηλαδή δεν μπορούσαν να έχουν θέση στην κεντρική διοίκηση, στην εκπαίδευση.
Κατοικούσαν, λοιπόν, εκεί και δρούσαν οι Ρωμανιώτες Εβραίοι για αιώνες. Όταν ήρθαν εδώ οι Σεφαραδίτες Εβραίοι και εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε πολλές από αυτές διασταυρώθηκαν με τους Ρωμανιώτες Εβραίους, που προϋπήρχαν. Όμως, τώρα, οι Σεφαραδίτες Εβραίοι σε πολλά σημεία ήταν περισσότεροι, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά ισχυρότεροι. Έτσι σε αρκετές πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι Σεφαραδίτες Εβραίοι απορρόφησαν πολιτισμικά τους Ρωμανιώτες Εβραίους, οι οποίοι έχασαν τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους και ενσωματώθηκαν στους Σεφαραδίτες. Κάποιες άλλες κοινότητες κράτησαν την ελληνική τους γλώσσα και παρέμειναν Ρωμανιώτες, όπως η εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων, η εβραϊκή κοινότητα της Χαλκίδας κ.α.