Η πολιτική που ακολουθούσε η Αγγλία για τη ρύθμιση του Ελληνικού Ζητήματος εκφράστηκε στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 4/16ης Νοεμβρίου 1828. Ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διάσκεψη στον Πόρο, ο Άμπερτην, υπουργός των Εξωτερικών της Αγγλίας, στο Λονδίνο, μόλις έφθασαν εκεί πληροφορίες για τις διαθέσεις των τριών πρεσβευτών δεν έκρυψε τη δυσαρέσκεια του και κάλεσε τους πληρεξουσίους της Γαλλίας και της Ρωσίας, πρίγκιπα Πολινιάκ και πρίγκιπα Λίβεν.
Η διάσκεψη με τον Άμπερτην, ύστερα από συγκερασμό των των γαλλικών προπάντων και των αγγλικών αντιλήψεων για τη ρύθμιση του Ελληνικού Ζητήματος, κατέληξε σε αποφάσεις που διατυπώθηκαν στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 4/16ης Νοεμβρίου 1828. Το Πρωτόκολλο τελικά υπέγραψε και ο Ρώσος πληρεξούσιος, ο οποίος για μέρες αρνούνταν να το υπογράψει.
Κύριος όρο του ήταν ο εξής: «Η Πελοπόννησος, αι παρακείμεναι νήσοι και αι κοινώς καλούμεναι Κυκλάδες, να τεθώσιν υπό την προσωρινής εγγύησιν των τριών Αυλών, έως ότου αποφασισθή οριστικώς η τύχη της Ελλάδος με την συγκατάθεσιν της Πύλης, χωρίς να εννοούν με τούτο να προαποφασίσουν εις το παραμικρόν το περί οριστικών ορίων της Ελλάδος ζήτημα, το οποίο θέλει αποφασισθή εις τας μετά της Τουρκίας νέας διαπραγματεύσεις».
Ο σπουδαίος αυτός όρος παρά τη ρητή διαβεβαίωση ότι δεν προδίκαζε τα οριστικά σύνορα της Ελλάδας, παρεμβλημένη στο κείμενο κατ’ απαίτηση του πληρεξουσίου της Ρωσίας, δημιουργούσε σοβαρό κίνδυνο να περιορισθεί τελικά το ελληνικό κράτος μόνο στην Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες, σύμφωνα με τις προθέσεις της Αγγλίας. Με το ίδιο άλλωστε πρωτόκολλο προβλεπόταν και η αναχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, ενώ παράλληλα η σύμπραξη τους με τα ελληνικά για απελευθέρωση της Στερεάς Ελλάδας απαγορευόταν κατ’ απαίτηση του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών.
Για την απομάκρυνση του κινδύνου να περιορισθεί το ελληνικό κράτος στην Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες, ο Καποδίστριας απευθύνθηκε με κατάλληλα υπομνήματα προς τη Ρωσία και τη Γαλλία. Και πρώτα έστειλε στις 14 Δεκεμβρίου 1828, με τον αντιπρέσβη της Ρωσίας Βούλγαρη, μυστικό υπόμνημα στον αυτοκράτορα της Ρωσίας. Με το υπόμνημα αυτό πέτυχε να εξασφαλίσει ενεργότερη υποστήριξη της Ρωσίας για τη συνοριακή γραμμή Παγασητικού-Αμβρακικού, αλλά και στο ζήτημα των σχέσεων του ελληνικού κράτους με τον σουλτάνο. Η ρωσική τότε κυβέρνηση άρχισε να προσανατολίζεται προς την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους. Ο Νέσελροδ είδε στα κεκτημένα και ασφαλή σύνορα, που διεκδικούσε για την Ελλάδα ο παλαιός συνυπουργός του, Ιωάννης Καποδίστριας, την πρόθεση δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών
