Ο Ποσειδών ήταν θεός της θάλασσας, μέλος του Δωδεκάθεου, ένας από τους μεγαλύτερους θεούς της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, γενεαλογούμενος ως γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία, του Άδη, της Ήρας, της Δήμητρας και της Εστίας και πατέρας πολλών θεών και ηρώων από την ένωση του με διάφορες θνητές ή αθάνατες γυναίκες. Το όνομα του Ποσειδώνα παραλλάσσει σε μεγάλο βαθμό (Ποσειδών, Ποσειδάων, Ποσειδέων, Ποσειδάν, Ποσοιδάν, Ποhοιδάν, ΠοτεδάFων, Ποτ(ε)ιδάς), γεγονός που συνηγορεί για τη μεγάλη ηλικία της λέξης.
Οι αρμοδιότητες του δεν εξηγούνται συνολικά για τον ρόλο του ως θεού της θάλασσας, όπου κυριαρχεί στους ιστορικούς χρόνους. Υπάρχουν πολλές συζητήσεις γύρω από τα αρχαιότερα γνωρίσματα αυτής της σημαντικής θεϊκής μορφής. Στα έπη διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο, αλλά και στη γενικότερη ελληνική λογοτεχνία έχει μεγάλη σημασία, καθώς η μορφή του έχει αποτυπωθεί με ιδιαίτερα σαφήνεια. Εντύπωση κάνει η έντονη σχέση του με τον ταύρο και το άλογο. Οι θυσίες ταύρων είναι πολύ συχνότερες από τις θυσίες αλόγων. Ως προς τη διαμόρφωση του παρουσιάζει τυπολογικά ιδιαίτερη ομοιότητα με τον Δία, ενδέχεται όμως να είναι επιφορτισμένος με περισσότερες αιγαιακές παραστάσεις από όσο ο Δίας.
Η οργή του Ποσειδώνα είναι κυρίαρχη παράσταση στην Οδύσσεια. Αυτό συνδέεται ασφαλώς και με την αρμοδιότητα του ως κοσμοσείστη, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για εκδίκηση στρεφόμενη κατά του Οδυσσέα, που αμυνόμενος τύφλωσε τον γιο του Πολύφημο. Ο Ποσειδών κάνει να αναβλύζουν πηγές. Αυτό μπορεί να γίνεται με χτύπημα. Τα Ίσθμια ήταν γιορτή αφιερωμένη σε αυτόν. Η λατρεία του ήταν ευρύτατα διαδεδομένη ιδιαίτερα στην Βοιωτία και την Πελοπόννησο, ιδίως στην Αρκαδία.
Ο Ποσειδών διαμορφώθηκε οπωσδήποτε στην Ελλάδα, ενώ μια σύνθετη διαδικασία αμφίρροπης διείσδυσης συμπληρώθηκαν αιγαιακά και βόρεια στοιχεία. Ο Ποσειδών φαίνεται ότι ήταν αρχικά ένας χαρακτηρισμός που χρησιμοποιήθηκε ως όνομα και κατόπιν επικράτησε ως κύριο όνομα.
Στο όνομα μπορεί να αντικατοπτρίζονται κοινωνικές αντιλήψεις. Ότι ο Ποσειδών ήταν κοσμοσείστης λειτουργεί άριστα μέσα σε αυτή τη λειτουργία, καθώς επίσης και το ότι και άλλες χθόνιες σχέσεις αναγνωρίζονται γύρω από τον Ποσειδώνα, ανάγεται σε συγγένεια.
Η ισότιμη διεκδίκηση της εξουσίας και η διανομή του κόσμου αφήνουν ενδεχομένως να διαφανεί η δυναμική μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στους φορείς μιας έντονης λατρείας του Δία και μιας έντονης λατρείας του Ποσειδώνα.
Ως θεός της θάλασσας ενσωματώνεται στην επικράτεια του. Το ότι όμως αυτό δεν έγινε χωρίς δυσκολίες, αναγνωρίζεται από την έντονη αντίρρηση της γνήσιας θαλασσινής θέας Αμφιτρίτης να γίνει γυναίκα του. Ωστόσο αν και ήδη θεός της θάλασσας, όπου ταξιδεύει με το ιππήλατο άρμα του παρέμεινε ακλόνητα δεμένος με τις θύελλες που στο Αιγαίο είναι ισχυρές.
Η φιλονικία με την Αθηνά για το ποιος θα έδινε στην Αττική το καλύτερο δώρο, οδήγησε στο ότι ο Ποσειδών έκανε με την τρίαινα του να αναβλύσει θάλασσα από το Ερέχθειο πάνω στην Ακρόπολη. Από αυτό εξάγεται ότι πρόκειται για μεθερμηνεία αρχικού κεραυνού, που ο Ποσειδών είχε ρίξει στη λειτουργία του ως θεός της ατμόσφαιρας και που έκανε το ζωογόνο γλυκό νερό να νοηθεί ως θάλασσα, όταν ο Ποσειδών έγινε θεός της θάλασσας.
Η αντίληψη ότι ο Ποσειδών εξελίχθηκε από κάποια θηριομορφική φάση στην καθαρά ανθρωπομορφική, είναι αμφίβολη, επειδή από τη μία μπορεί να παρατηρηθεί και σε άλλους θεούς ότι αυτοί παρουσιάζουν ζωικές μορφές ή επί μέρους γνωρίσματα παράλληλα με την καθαρά ανθρωπομορφική εικόνα τους, οπότε πρόκειται για τονισμό απόψεων και όχι λείψανα εξέλιξης από μια θηριομορφική σε μια ανθρωπομορφική βαθμίδα, και από την άλλη ψυχολογικά είναι δύσκολο να δεχθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν τελείως από την τάση να διαμορφώνουν τους θεούς με μέτρο το δικό τους παρουσιαστικό και τη δική τους νοημοσύνη.
Με πληροφορίες από: Παγκόσμια Μυθολογία