Το κελτικό τοπίο το κυβερνούσαν πνεύματα: η εικονογραφία και οι επιγραφές της ρωμαιοκελτικής Ευρώπης μαρτυρούν την ιερότητα των φυσικών τόπων, που θεωρούνταν ότι βρίσκονταν υπό την προστασία τοπικών θεοτήτων. Ο οικισμός και ο θεός του ίσως είχαν ακόμη και το ίδιο όνομα: έτσι στη νότια Γαλατία, ο Γκλάνις ήταν το πνεύμα του Γκλάνουμ και Νεμάνσος ήταν το όνομα και της πόλης Νιμ και του θεού στον οποίο ήταν αφιερωμένη η ιερή πηγή. Τα όρη ήταν ιερά και τα πνεύματα τους αντικείμενα λατρείας: ο Βοσέγος ήταν ο θεός των Βοσγίων στην Ανατολική Γαλατία και ο Λαδικός ήταν το επώνυμο πνεύμα του Λαδικού Όρους στη Βορειοδυτική Ισπανία.
Τα δέντρα, τα άλση και τα δάση ήταν ιερά. Ο συμβολισμός των δέντρων είναι πολύπλοκος: οι ρίζες τους και τα κλαδιά έδιναν την εικόνα ότι συνέδεαν τον ουρανό με τον Κάτω Κόσμο, η μακροβιότητα τους συμβόλιζε τη συνέχεια και τη σοφία, η εποχιακή συμπεριφορά των φυλλοβόλων δέντρων δημιουργούσε έναν κυκλικό συμβολισμό, μια αλληγορία της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης.
Τα δέντρα σχετίζονταν με λατρείες της γονιμότητας και της φύσης, εν μέρει εξαιτίας αυτών των αναγεννητικών εικόνων: οι μητέρες-θεές συχνά συνδέονταν με τα δέντρα. Στη Ρηνανία οι βωμοί των μητέρων-θεαινών από τη Βόννη φέρουν σύμβολα δέντρων, το ιερό των μητέρων στο Πες (Γερμανία) είχε ένα ιερό δέντρο ως λατρευτικό κέντρο. Διάφορα ονόματα φυλών της Γαλατίας δείχνουν την σημασία που απέδιδαν στα δέντρα: Εβουρώνες ήταν η «Φυλή του Τάξου», οι Λεμόβικες ο «Λαός της Φτελιάς».
Στην Ιρλανδία ένα ιερό δέντρο ονομαζόταν bite: όσο γηραιότερο ήταν, τόσο πιο ιερό το θεωρούσαν. Όλα τα δέντρα στους ιρλανδικούς μύθους ήταν ιερά, αλλά η βελανιδιά, ο τάξος, η μελιά και η φουντουκιά ήταν ιδιαιτέρως ιερά. Τα ιερά δέντρα της Ιρλανδίας συνδέονταν με την ιερή βασιλεία: η στέψη του ηγεμόνα γίνονταν πάντα εμπρός σε ιερό δέντρο, σύμβολο της ηγεμονίας, της παράδοσης και της σοφίας. Μια ομάδα δέντρων (ένα άλσος)ήταν εξίσου ιερή και ονομαζόταν στην Ιρλανδία fidnemed στην Ιρλανδία και nemeton στην Γαλατία και τη Βρετάνη.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic