Το Βυζάντιο είναι μια χριστιανική αυτοκρατορία και έχει πολύ μεγάλο κύρος ανάμεσα στον χριστιανισμό. Μέσα στα εδάφη της βρίσκονται για μακρό διάστημα τα περισσότερα Πατριαρχεία του Χριστιανισμού. Από τον 1ο αιώνα υπήρχαν κάποιες δομές πρωτόλειες, αλλά σταδιακά τον 2ο, 3ο, 4ο αιώνα μ.Χ. δημιουργούνται Μητροπόλεις, Επισκοπές, Πατριαρχεία.
Τα Πατριαρχεία, τα πέντε ιστορικά Πατριαρχεία του χριστιανισμού, βρίσκονται στις θέσεις, που δείχνουν και τη δύναμη της ανατολικής πλευράς σε σχέση με τον χριστιανισμό, μια και εδώ γεννήθηκε ο χριστιανισμός και εδώ διαδόθηκε και εδώ υπάρχει ο κεντρικός του πυρήνας. Τα Πατριαρχεία του Χριστιανιμού είναι: το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στο σημερινό Ισραήλ, το Πατριαρχείο Αντιοχείας -η Αντιόχεια σήμερα βρίσκεται σε τουρκικό έδαφος και το Πατριαρχείο Αντιοχείας έχει μεταφερθεί στη Δαμασκό, αλλά την εποχή εκείνη ήταν στην Αντιόχεια, διότι εδώ ήταν Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αλεξανδρείας, λοιπόν, Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Κωνσταντινουπόλεως και το Πατριαρχείο Ρώμης.
Το Βυζάντιο, δηλαδή, από όλες τις πλευρές έχει μεγάλο κύρος για τον χριστιανισμό, αν και το Πατριαρχείο Ρώμης και ο Πάπας της Ρώμης διεκδικούν τα πρωτεία ολόκληρου του χριστιανισμού, διατεινόμενοι ότι πρώτο στην πραγματικότητα Πατριαρχείο του χριστιανισμού είναι αυτό της Ρώμης, διότι δημιουργήθηκε από τον Πέτρο και ότι είναι εκ των πραγμάτων εκείνο, το οποίο δίδει τη σωστή κατεύθυνση στον χριστιανισμό. Αυτή η άποψη του Πατριαρχείου Ρώμης θα παίξει ρόλο στα πράγματα, διότι, όπως γνωρίζουμε, το 1054 μ.Χ. θα συμβεί το Σχίσμα.
Το Βυζάντιο προσέφερε πάρα πολλά στον χριστιανισμό, αλλά είχε και πολλά εσωτερικά προβλήματα. Τα προβλήματα, τα οποία είχε να επιλύσει εντός του Χριστιανισμού, συνδέονται ακριβώς με τις ομάδες, οι οποίες παρέμεναν αιρετικές. Μετά το 451 μ.Χ. και τη συγγραφή της τελικής μορφής του «Πιστεύω» -του Συμβόλου της Πίστεως-, πλέον ήταν σαφές ποιος έχει τη σωστή άποψη και ποιος έχει τη λάθος. Φυσικά, ο καθένας πίστευε ότι έχει τη σωστή άποψη. Όμως, η σωστή άποψη ήταν εκείνη που δεχόταν και η κρατική εξουσία πλέον. Αυτό το οποίο συνέβη στον χριστιανισμό, γενόμενος ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, επίσημη θρησκεία του αρμενικού κράτους και στη συνέχεια άρχισαν και άλλα κράτη, και άλλα κράτη να την έχουν ως επίσημη θρησκεία.
Είναι μια τομή ο 4ος αιώνας μ.Χ. στον χριστιανισμό, διότι ο χριστιανισμός όταν πρωτοδημιουργήθηκε και για αρκετούς αιώνες -και μέχρι σήμερα υπάρχουν ομάδες μέσα στον χριστιανισμό- είχε και χαρακτήρα αντιεξουσιαστικό. Χαρακτήρας ο οποίος αμφισβητούσε τις πολιτικές εξουσίες και τη διοίκηση την πολιτική και θεωρούσε ότι μία είναι η διοίκηση: η θρησκευτική. Επομένως τώρα, γενόμενος ο χριστιανισμός τμήμα του κράτους, ενσωματούμενη η Εκκλησία στον μηχανισμό του κράτους, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία λειτουργούσε με δύο πυλώνες: τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη.
Οι δύο αυτές υπέρτατες μορφές της διοίκησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συνομιλούσαν μεταξύ τους, διότι ήταν δύο ανώτατα στελέχη της διοίκησης της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανισμός βρέθηκε να είναι τμήμα της πολιτικής διοίκησης στην πραγματικότητα, καθώς συνεργάζεται με το κράτος και είναι τμήμα της δύναμης του κράτους. Αρκετοί χριστιανοί απ’ αυτούς, που ανήκαν στο κλίμα του αιρετισμού, κατηγορούν επιπλέον τον χριστιανισμό ότι έχασε την ψυχή του γενόμενος τμήμα της εξουσίας και αυτό θα παίξει ρόλο, διότι το Βυζάντιο θα ζήσει ομάδες επιτιθέμενες εναντίον του, πολλές φορές και κάτω απ’ το κάλυμμα αιρέσεων, για να εκφράσουν πολιτικές αντιδράσεις και πολιτικές αντιπαλότητες με την κεντρική εξουσία, όπως οι Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι.
Pingback: Πάπας, Vulgata και Ουλφίλας | δρακοπουλιάδα
Pingback: Πατριαρχείο Μόσχας | δρακοπουλιάδα