Οι Δυτικοί θα ονομάζαν τις κάστες της ινδουιστικής κοινωνίας ταξική διαστρωμάτωση, διότι οι Βραχμάνοι είναι η κεφαλή. Όμως για τον ινδουιστή δεν έχει καμία σχέση με ταξική διαστρωμάτωση, είναι θεϊκή διαστρωμάτωση, η οποία ανταποκρίνεται στις προηγούμενες ζωές που είχες ζήσει και τη δράση που είχες στην προηγούμενη ζωή. Ανάλογα δηλαδή με αυτήν, το Βράχμα σε κάνει στην επόμενή σου ζωή να γεννηθείς, εάν είχες πράξει λαμπρά στην προηγούμενή σου ζωή, σε ζώνη Βραχμάνων, εάν είχες πράξει ελεεινά στην προηγούμενή σου ζωή, στη μη ζώνη, που είναι η τελευταία ζώνη, δεν είναι καν κάστα. Και αυτή η τελευταία ομάδα ονομάζονται «ντάσα» ή «ντάλιτ» ή «παρία». Είναι οι ελεεινοί, οι ντάσα, οι παρίες.
Ένα μεγάλο κομμάτι της ινδικής κοινωνίας, των ινδουιστών, εδώ και 5000 χρόνια, γύρω στο 25% των ινδουιστών υπολογίζεται ότι ανήκουν σε αυτήν την εκτός καστών ομάδα. Για να είναι εκεί, για να γεννήθηκαν σε αυτή την κάστα, θα πει ότι στην προηγούμενη ζωή τους, οι άνθρωποι αυτοί, είχαν κάνει τις ανήκουστες αθλιότητες. Αντιθέτως, οι άνθρωποι των υπολοίπων καστών, είχαν πράξει όχι τόσο μεγάλες αθλιότητες. Αλλά κάποιος μπορεί να χάσει την κάστα του στην επόμενη ζωή του. Αν τώρα είναι Βραχμάνος και δεν τηρήσει τα σωστά, τότε στην επόμενή του ζωή, μπορεί -στην επόμενη μετεμψύχωση- να γίνει Έμπορος.
Η διαστρωμάτωση στην ιδουιστική κοινωνία επηρεάζει φυσικά και τους γάμους. Κανονικά παντρεύονται μόνο άνθρωπο της ίδιας κάστας, Βραχμάνος με Βραχμάνο, Έμποροι με Εμπόρους κ.λπ. Υπάρχουν κανόνες εάν μπορεί να παντρευτεί κάποιος από άλλη κάστα. Στην περίπτωση που μπορεί να παντρευτεί κάποιος από τη μια στην άλλη κάστα, τότε το παιδί τους μπαίνει σε μία άλλη κάστα, που είναι ανάμεσα στη μία και στην άλλη κάστα.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν άπειρες κάστες. Υπάρχουν όλα τα ανάμεσα και για κάθε ενδιάμεση κάστα υπάρχουν κανόνες, κάποιοι από αυτούς είναι πάρα πολύ αυστηροί. Εκείνη όμως, η κάστα που δεν την περνά εύκολα κάποιος είναι η κάστα των πεταμένων, των σκουπιδιών, των ελεεινών, των ντάσα. Με αυτούς δεν πρέπει κανείς να έχει οποιαδήποτε σωματική επαφή. Αν ακουμπήσεις έναν ντάλιτ, τότε παίρνεις την αθλιότητά του και αυτό θα σε βλάψει στην επόμενή σου μετεμψύχωση.
Οι ντάλιτ, οι παρίες, πρέπει να ζουν χωριστά, να μην ακουμπούν ποτέ κανέναν, ούτε κανένας να τους ακουμπάει, γι’ αυτό και ονομάζονται «άθικτοι». Άθικτοι: αυτοί που δεν τους ακουμπάς. Και δεν πρέπει να πίνουν νερό από τα ίδια πηγάδια με τους άλλους. Οι ντάλιτ ζουν αλλού και αλλιώς. Δεν μπορούν να πίνουν νερό από τα ίδια πηγάδια, δεν μπορούν να κολυμπούν στην ίδια λίμνη, δεν μπορούν να περπατούν καν στα ίδια μονοπάτια, γιατί εισπράττει κανείς τη φρίκη τους και βέβαια δεν μπορούν να παντρευτούν άτομα των καστών με αυτή την ομάδα, που είναι μη κάστα, είναι τα σκουπίδια.
Γιατί είναι τόσο άθλια αυτή η ομάδα και ζει την πιο άθλια ζωή; Γιατί οι ντάλιτ, 5000 χρόνια τώρα, στην Ινδία κάνουν τις δυσκολότερες, τις πιο επικίνδυνες, τις πιο βρώμικες δουλειές, παραπεταμένοι και ταπεινωμένοι από όλους. Γιατί στην προηγούμενη ζωή τους είχαν κάνει τα ανομολόγητα και για αυτό τώρα, στην παρούσα ζωή, πρέπει να ζήσουν όσο πιο σκληρά γίνεται, για να μπορέσουν, στην επόμενή τους μετεμψύχωση, να διαφύγουν απο τη φρίκη του ντάσα, του ντάλιτ, του παρία.
Η Ινδία έγινε ανεξάρτητη χώρα το 1947 και οι κάστες καταργήθηκαν διά νόμου. Όμως, στην πράξη, ένα φαινόμενο κοινωνικό, που έχει διαρκέσει 4000 χρόνια, δεν καταργείται από τη μία μέρα στην άλλη. Τα τελευταία 1000 χρόνια, στην Ινδία, ένας αριθμός ντάλιτ στρέφεται στο Ισλάμ, γιατί θεωρούν, ότι στρεφόμενοι στο Ισλάμ, θα βελτιώσουν τη ζωή τους και την τύχη τους. Αυτοί οι ντάλιτ, περίπου το 1000 μ.Χ., έφυγαν μαζικά από την περιοχή της βόρειας Ινδίας, κινήθηκαν δυτικότερα προς την Περσία και μπήκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Φτάνοντας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι Βυζαντινοί κατάλαβαν ότι πρόκειται για μία παράξενη ομάδα, που ήρθε από μακριά, από κάποια χώρα που λέγεται Ινδία.
Τους ρώτησαν τι είναι και εκείνοι τους εξήγησαν ότι είναι «ανέγγιχτοι» δηλαδή, δεν τους ακουμπούσαν στη χώρα τους, γιατί τους σιχαίνονταν. Και οι Βυζαντινοί τους ονόμασαν «αθίγγανους» (αυτούς που δεν τους ακουμπάς). Είναι οι τσιγγάνοι. Είναι ελληνική λέξη το «αθίγγανος» και η λέξη «τσιγγάνος», που είναι πια παγκόσμια, είναι η παραφθορά της ελληνικής λέξης «αυτόν που δεν τον ακουμπάς». Οι αθίγγανοι, δηλαδή, είναι Ινδοί που έφυγαν από το Ρατζαστάν (Rajasthan), από τη βόρεια Ινδία, να σώσουν τον εαυτό τους και σταδιακά έχουν πια διαχυθεί σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχουν τσιγγάνοι, κυρίως στην Ευρώπη, και είναι αθίγγανοι, όπως τους ονόμασαν οι Βυζαντινοί γύρω στο 1000.